Zwanenzang van een vorstarm jaar

Vanmorgen was voor mij de laatste ochtend, dat ik schaatsles kon geven in de Kerstvakantie. Vrijdagmorgen is er ook schaatsles voor kinderen in de Leidse IJshal, maar ja, af en toe moet je ook werken.
Na een heerlijke dag op Flevonice was ik helemaal in de stemming om er een leuke les van te maken. Er waren in totaal 125 kinderen op de instuif afgekomen. Wat dat aangaat was het een rustige morgen. Maar ja, met Oudjaarsdag is er natuurlijk vuurwerk, dat kinderen naar buiten lokt.
Met dat vuurwerk hadden we meteen één van de thema's te pakken van de schaatsles, die ik met Jacob verzorgde. Het was niet het eerste. Na de warming-up gingen we "oliebollen bakken". Toen we deze op wilden eten, kwamen we er achter, dat er geen poedersuiker was. Door een speling van het lot had de Zamboni uitgerekend op ons stuk van de binnenbaan een kleine lading sneeuw verloren. Dit deed dienst als poedersuiker.
Ja, en je weet hoe kinderen zijn: die gaan er sneeuwballen van maken. Met het restant hielden we een sneeuwballengevecht, waarbij om een of andere reden vooral de trainers het mikpunt waren.

Met een hele serie oefeningen met de mikadostokken besloten we de laatste schaatsles van 2014: skiën, slalomskiën, schansspringen, de biatlon, estafettes in twee- en drietallen en de van de donderstenen geleerde oefening passeerden de revue.
Na met het trainersgilde van de IJshal in de kantine oliebollen te hebben gegeten bij de koffie en warme chocolademelk, fietste ik van de Vondellaan naar huis en vandaar naar mijn werk. De totaalstand van 2014 kwam daarmee op 10.480 kilometer in dit meest vorstarme jaar ooit!

Wat dat aangaat doet koning Willem-Alexander het niet goed. Als schaatsliefhebber kent hij natuurlijk de weerspreuk "Strenge vorsten heersen kort". Kennelijk is hij van plan om lang te regeren.
Maar nu overdrijft hij toch wel enorm. Sinds deze Elfstedencrack op 30 april 2013 koning geworden is, heeft ons land het laagste aantal Hellmannpunten ooit gescoord.

Majesteit, laat dit de laatste zwanenzang van een vorstarm jaar onder uw bewind zijn.
Uw volk wil vorst!

Dan zijn ze in de 7de hemel.

Terugblik

Op radio, televisie, in kranten en op internet: het is onmiskenbaar de tijd voor de terugblik op 2014. Als schaatsliefhebber kijk ik dan in eerste instantie naar de winter. Een Engelse "weerprofeet" had vorig jaar een horrorwinter aangekondigd. Welnu: met de op 1 na warmste winter sinds 1900 is het dat ook geworden!

Het is zelfs nog erger. Met 0,0 Hellmannpunten is het de eerste winter geworden met geen enkele dag, die gemiddeld onder het vriespunt scoorde. Hoe diep kun je vallen?
Na het warmste jaar sinds 1700 is december slechts een fractie hoger. De meetpunten Valkenburg en Voorschoten meten beide 0,4 Hellmannpunten. Wat dat aangaat kan 2014 niet gauw genoeg afgelopen zijn. Hopelijk draait de overheersende wind uit het zuiden tot zuidwesten uit 2014 om in een dominante noordoostenwind in 2015.

Desondanks waren er in dit verloren jaar genoeg mooie momenten te vinden. In maart werd de allerlaatste winterbiatlon georganiseerd in de Leidse IJshal. Ik was aardig in vorm, maar had nooit verwacht, dat ik in het totaalklassement met brons aan de haal ging. Op het hoogtepunt moet je stoppen....

De marathon van Leiden verliep heel goed. Waar anderen zich kapot liepen in de warmte, kon ik zonder noemenswaardige inzinking de 42.195 volbrengen in een tijd van 4.01.50.

De rode draad op muziekgebied was de "Misa Criolla" van Ariel Ramiez, die dit jaar een eeuw bestond. Naast de scratchuitvoering in Rotterdam zongen Ada en ik ook mee met de uitvoeringen van de Leidse Koorprojecten.


Ook op onze fietstocht van in totaal 1900 kilometer naar Praag kijken we met veel voldoening terug.


Maar het hoogtepunt was toch de Sächsischer Schweiz, waar we de Schrammstein beklommen.

Op sportief gebied was het na de zomer kwakkelen, maar de 1000 rondjes van Leiden, waar alleen de geboren en getogen Vennepers Jan-Pieter Tensen en ondergetekende de finish wisten te halen, maakte alles in één klap goed. Vooral toen ik onverwachts de oeuvreprijs in ontvangst mocht nemen.

Ik wens u allen toe, dat 2015 net zo gladjes mag verlopen als de 1000 rondjes van Leiden. Je moet er wel wat voor doen, maar dan heb je ook iets om met trots op terug te kijken!

"Ik heb al 24 rondjes gereden en nu zie ik je pas voor het eerst op het ijs!"

In eerste instantie hadden we 23 december geprikt voor het schaatsen met de "Krasse knarren" op Flevonice. Maar vorige week was het dermate warm, dat de 3 kilometerbaan zelfs gesloten was. Gelukkig kon ik op mijn werk mijn vrije dag nog verzetten, zodat ik vandaag mee kon naar Biddinghuizen.
We hadden afgesproken bij de Leidse IJshal. Om kwart over 9 zouden we verzamelen, om half 10 vertrekken. Ik fietste dus naar de Vondellaan, waar ik mijn fiets vastzette aan het rek, terwijl de kinderen toestroomden voor de schaatslessen. Om even over 9 waren er al 150 kinderen op komen dagen.
De opkomst van de "Krasse knarren" was ietsje lager, maar om half 10 reden we met zijn achten in 2 auto's naar de Flevopolder, waar de 5 kwartier later de plaats van bestemming bereikten. Na 8 keer € 15,- betaald te hebben, konden we 16 schaatsen onderbinden of onderklikken. Reken dat allemaal maar uit!

Met René Strelzyn en Bert Raaphorst zat ik op een bank aan de rand van de baan de schaatsen aan te doen.

In vol ornaat, dus met bivakmuts en skibril, stond ik nog even op om het blikje Red Bull in de prullenbak te gooien alvorens mijn ijzers onder de langlaufschoenen te klikken. Bert en René zagen me niet meer en vertrokken in de veronderstelling, dat ik al vertrokken was.
De andere 5 schaatsers, die zich in de kleedkamer in schaatsoutfit hesen, had ik nog niet gezien, dus ik ging Bert en René maar achterna. Maar ze waren al te ver weg. Halverwege de eerste ronde kwam ik Rein de Haas en Judith Tuin tegen. Ik nam hen op sleeptouw. In een redelijk rustig maar gelijkmatig tempo reed ik 10 rondjes met dit duo. Telkens reden we de grote ronde, dus inclusief de 400-meterbaan. Ik hoopte de andere "Krasse knarren" daar te treffen. Niet dus. Zij reden op de baan van 2,5 kilometer.
Als eerste van de 5 uit de kleedkamers haalde Sjaak Stuijt ons in. Later volgden Hans van der Plas, Dick van Beelen, Ruud Vermeulen en Elfstedenmaat Evert Boekhout dit voorbeeld.
Er reden trouwens veel bekenden rond op Flevonice, onder andere een grote groep van de ijsclubs uit Leiderdorp en Hoogmade.
Na 10 rondjes nam ik een pauze. Ik at 3 krentenbollen en nam een pakje chocolademelk. Ik liep naar de prullenbak, waar een schaatser van mijn leeftijd op zat.
"Hebben ze je bij het grof vuil gezet?", vroeg ik.
"Ja", kreeg ik als antwoord: "Als je een bepaalde leeftijd bereikt, dan krijg je dat!"

Na de pauze reed ik wat harder en tot mijn verbazing reed ik een paar rondjes op kop van een snel peloton met Hans, Dick, Evert en Ruud.
"Er reed wel 30 man achter je aan", kreeg ik van Hans te horen. Daarna reed ik een viertal rondjes in de luwte met deze groep mee om na 16 rondjes even wat te drinken. René was bijna klaar met het tapen van een blaar, dus ik wachtte even op hem.
Samen reden we regelmatig aan de kop van een groep. Er stond meer wind dan vanmorgen. Het ijs begon afgetrapt te worden door de grote drukte in de Kerstvakantie. Nadat ik aan mijn 23e ronde begon, hoorde ik vanaf de zijkant: "Ik heb al 24 rondjes gereden en nu zie ik je pas voor het eerst op het ijs!"
Bert Raaphorst en ik hadden elkaar urenlang misgereden. Dat maakten we goed door ons 6 ronden lang op kop van een peloton te zetten. Bert maakte de 30 rondjes van 2,5 vol, ik kwam tot 28 rondes, waarvan een tiental van 3 kilometer. Zo kwamen we beiden uit op 75 kilometer.
Op het frisse terras trokken we onze schaatsen uit en begaven ons naar de kantine, waar we ons bij de stoere mannen voegden, die gedoucht hadden....onder koud water!

Vol bewondering keken we naar deze bikkels. Met 8 warme chocolademelk en het verrekenen van het benzinegeld reden we om 4 uur op Leiden aan. Aan de boorden van het Veluwemeer konden we genieten van een prachtige zonsondergang. Een waardige afsluiting van een gezellige dag op Flevonice.

(foto: www.bertbeentjes.nl)

"Heb jij nog wat aan deze donderstenen?" of "U lijkt wel een joker!"

Ook in de tweede week van de Kerstvakantie was er weer schaatsles voor kinderen in de Leidse IJshal aan de Vondellaan. Op weg hier naar toe was alle sneeuw weggedooid, alleen op een paar luwe in de schaduw gelegen plekjes resteerde nog een paar zielige stukjes dooiend ijs. Exit het hoogtepunt van het winterweer in 2014.
De opkomst was bijzonder hoog: er waren 167 kinderen, die na het 4 dagen durende Kerstweekeinde graag wilden bewegen op de smalle ijzers. Met Jacob stond ik op mijn vaste stek naast de kunstschaatsters op de binnenbaan. We begonnen met 8 kinderen.

Na een minuut of 10 "ochtendgymnastiek" kwam Henk Heuzen met de vraag: "Heb jij nog wat aan deze donderstenen?" Hij bedoelde de twee meiden van eind basisschool, die samen "los" rondreden op de buitenbaan.
"Ja hoor", gaf ik als antwoord. "Ik ben immers van onbesproken gedrag. Daar kunnen zij nog een hoop van leren!"
Derhalve voegden de twee meiden zich bij onze groep, waar ook de twee gezellige giechelmeiden al in rondreden. Nu ben ik ervaren genoeg om de schaatsles deels om te gooien. Met nog een jongen uit de hogere groepen van de basisschool was onze groep immers gemiddeld ouder dan gewoonlijk.

Met de mikadostokken deden we estafette en het rijden aan de stok. Na de slalom tussen de pilonnen door liet ik de 10 kinderen in tweetallen slalommen. En toen kwam het moment daar, dat "de donderstenen" wat voor mij betekenden. Ik kreeg een gloednieuwe oefening op een presenteerblaadje aangereikt!
De schaatster voorop reed naar voren, werd afgeremd tot stilstand, waarna de achterste schaatster naar voren reed tot zij niet meer verder kon door de twee mikadostokken aan weerszijde. Op deze wijze van harmonicarijden reden ze startend en remmend naar de overzijde en terug, waarna de twee schaatsters van plek wisselden. Na bijna een kwart eeuw schaatstraining geven leerden deze kinderen mij wat!

Mijn schaatsles kon zodoende helemaal niet meer stuk.

En als klap op de vuurpijl, dat krijg je als de vuurwerkverkoop gestart is, kwam de oudere jongen naar me toe: "U lijkt wel een joker!"

Ik had totaal geen idee, wat hij bedoelde!

U toch ook niet?

Cronesteyn en 't Vogelhoff

Het was een prachtige winterdag. Ook al was de 15 cm sneeuw, die gisteren gevallen is, goeddeels weggesmolten, het resterende sneeuwlaagje maakte het landschap toch winters en zorgde ervoor, dat het nadat de zon achter de kim was verdwenen, de temperatuur snel naar beneden ging.


Gisteren maakten we plannen om vanmiddag naar de tentoonstelling "Van Mali naar Memphis, en terug" in het Rijksmuseum voor Volkenkunde te gaan.

Maar het was zulk verrukkelijk winterweer, dat het zonde was om binnen te blijven. Om 1 uur fietsten Ada en ik naar het park "Cronesteyn". Op het totaal verijsde fietpad zag het er uit zoals op onderstaande foto van de Erasmusbrug.

Op het fietspad naar theehuis "De tuin van de smid" zagen we takken op het fietspad liggen. Dat was bedoeld om fietsers te waarschuwen, dat het daar gevaarlijk rijden was. Net zoals je bij natuurijs wel eens takken ziet liggen om een wak te markeren.
In het theehuis dronken we warme chocolademelk en koffie, waarna we over flinke stukken ijs op het voetpad wandelden. Stond ik in 2014 toch een keer op natuurijs! Door het bos rond voormalig kasteel "Cronesteyn" wandelden mijn vrouw en ik parallel aan de Oostvlietweg, waar we uiteindelijk op zouden lopen tot het klaphek bij de ingang van "'t Vogelhoff".
Over het door schapen flink besmeurde fietspad langs de volkstuinen van "Roomburg" in de richting van de fietstunnel onder de A4. Wij klommen echter over het houten hek en kuierden over de dijk tussen 2 totaal dichtgevroren sloten door terug naar de Oostvlietweg. Verrassend, want in de Stevenshof was nauwelijks ijs op de sloten te ontwaren.

Halverwege de dijk passeerden we een kleine kudde schapen.


Bij de Oostvlietweg kwamen we bij de boerderij met botenloods, waar gisteren het lijk van een vermiste man was aangespoeld.

Daar we niet voor ramptoerist in de wieg waren gelegd, liepen we weer terug naar "Cronesteyn". Vlak voor de Lammebrug kwamen we Fré Kreuger tegen, die ook een frisse neus aan het halen was. Haar vader, F.H. Kreuger, heeft inmiddels aardig wat lekker lezende boeken op zijn naam staan. Ook in zijn vrije tijd is deze bibliothecaris nooit te beroerd om gevraagd en ongevraagd wat leestips te geven.

Terug bij het theehuis haalden we na een rondje langs de bevroren sloten in "Cronesteyn" onze fietsen op, waarna we in de avondschemering op huis aan fietsen. De winterprik is helaas van korte duur, maar we hebben er vandaag erg van genoten.

Vogezensysteem

Net als vorig jaar probeer ik op mijn eigen knullige wijze het door de veel te jong overleden Rijnsburgse weerman Bas Schijff op grond van het weer op 26 en 27 december en Driekoningen te komen tot een globale verwachting van het weer in januari, februari en december 2015 volgens het Vogezensysteem.
Tweede Kerstdag was goeddeels droog en wisselend bewolkt. Een onbewolkte periode had voor flinke uitstraling gezorgd, waardoor bruggen glad waren geworden. Toevalligerwijze had ik op www.weerwoord.be gelezen, dat de wind in de bovenlucht uit het noordwesten kwam.
Januari gaat dus relatief droog verlopen en zal ook kouder zijn dan normaal, maar noordwestenwind brengt behalve kou ook vaak instabiele lucht met zich mee. Ik verwacht op grond hiervan koud kwakkelweer, maar wel met regelmatig sneeuw, hagel en wellicht ook nog ijzel. Winterweer met winterse ongemakken dus. Voor de grote wateren zal het vermoedelijk niet voldoende zijn om op te kunnen schaatsen, maar als het een keer goed valt, dan zit de Vogelplas er wel in.
Gisteren viel er veel sneeuw in met name Zuid-Nederland. De wind kwam aan de grond uit oost tot noordoost, maar de sneeuwdepressie kwam via Ierland en Engeland.

Met een westelijke stroming in de bovenlucht dus. Het sneeuwde zeer langdurig, van pak hem beet 3 uur 's nachts tot een uur of 6 's avonds. Het grootste deel van februari gaat dus nat verlopen met voornamelijk westenwinden. Niet iets, waar je als schaatser vrolijk van wordt.
Dat ligt anders in de laatste week van februari. De wind viel weg en onder een onbewolkte hemel koelde het flink af in de afgelopen nacht.

In de laatste week van februari en mogelijk ook begin maart zouden we dus op de schaats kunnen komen. Een latertje dus.
En hopelijk is de situatie dan omgekeerd: morgen is Nederland dan volgens deze prognose het warmste land in Europa.

Uit het oogpunt van rechtvaardigheid is het een uitmuntende compensatie, dat we eind februari het koudste land van Europa zijn....

Naschrift:
Eind 2013 voorspelde ik "Tweede Kerstdag was wisselend bewolkt, met vooral aan het begin van de nacht en 's avonds onbewolkte sterrenluchten. Dit zou erop kunnen duiden, dat begin januari, maar vooral de laatste decade van januari 2014 onbewolkt gaat verlopen. Hierin liggen de kansen voor deze "winter", want op het begin van 27 december na was die dag druilerig en buiig en vrijwel constant zwaar bewolkt. Mogelijk dat er nog wat vorstkansen zijn begin februari, maar daarmee is de koek op voor natuurijsliefhebbers."
Tot mijn stomme verbazing blijkt dit achteraf een accurate prognose te zijn geweest: eind januari heeft het in Groningen nog even aardig gewinterd!
Januari 2013 schreef ik dit: "Tweede Kerstdag, dus januari, was wisselvallig. Zonneschijn en buien wisselden elkaar die dag af. Dit zal vermoedelijk het beeld van deze maand worden. Zonnige perioden in de winter leveren vaak vorst op. Daarnaast zijn er periodes met neerslag. In koude periodes kan dit in de vorm van sneeuw zijn.
Een dag later, 27 december, dus februari, was het wel droger, maar met weinig zonneschijn. Bewolking zal deze maand dus domineren. Meestal niet bevorderlijk voor natuurijs.
Driekoningen gaf veel zon bij een nauwelijks bewolkte hemel, weinig wind en geen neerslag. Dit zou voor december goed nieuws betekenen. Een wintermaand met korte dagen, met weinig bewolking en weinig wind levert immers vaak kale vorst op!"

Januari 2013 gaf schaatsijs, maar wel met veel sneeuw. Februari was wel koud, maar we kwamen niet meer op het ijs.
Over december 2013 kan ik kort zijn. Daar sloeg ik de plank volledig mis. Desondanks levert het Vogezensysteem tot nu toe toch een redelijk goede score op.

Natte sneeuw

Vannacht is de eerste sneeuw gevallen. Natte sneeuw wel te verstaan. Het is immers 2014, het meest anti-winterse jaar ooit.

Het was het begin van langdurige sneeuwval. In de omgeving van Leiden viel 11 centimeter, waarvan nog geen centimeter resteert. Aangezien de temperaturen boven nul zijn uitgekomen, is dit uiteraard niet zo vreemd.

Doordat het afgelopen jaar absurd warm is verlopen, is de zee nog veel te warm.

Door de harde oostenwind voelde het wel een stuk kouder aan. De gevoelstemperatuur lag in het hele land onder nul.

Iedere schaatser zou er blij van worden, als deze gevoelstemperatuur de werkelijke temperatuur zou zijn. Zoals het er nu naar uitziet, blijft het de komende week kwakkelen met overdag temperaturen boven en 's nachts onder nul.
Wat verder opvalt bij deze prognoses zijn de behoorlijk grote temperatuursverschillen op vrij korte afstand van elkaar.

Dat heeft alles te maken met de aanwezigheid van een sneeuwdek, dat voor flinke uitstraling zorgt als de wind en de wolken 's nachts afwezig zijn.

De eerste winterprik van 2014-2015 is een feit, maar ik heb er een hard hoofd in of deze kortstondige winterperiode leidt tot schaatsen op natuurijs. Daarvoor is het vooralsnog veel te instabiel. Het enige voordeel is, dat het water nu flink af kan koelen voor een volgende aanval van Koning Winter.

(Foto: G.M. Lock-Baardman van weersite van Jan Visser)

Kerstcross

Het verschil tussen de temperatuur op ooghoogte en die op klomphoogte was vanmorgen duidelijk waarneembaar. Waar het KNMI de temperatuur altijd op 2 meter hoogte opneemt als zijnde "de" temperatuur. In Leiden was die temperatuur 2,7 graden, terwijl het op 10 cm hoogte 0,8 graden vroor. Een verschil van 3,5 graden! Dat was om 9 uur te merken aan de spekgladde fietsbruggen in de Stevenshof.

Om 12 uur was het droog met een waterig zonnetje. Ik fietste naar de voetbalvelden van R.K.V.V. Meerburg, waar de traditionele Kerstcross gehouden werd.

Op de site stond deze wervende tekst: "Voor de 41-ste keer organiseert Meerburg op Tweede Kerstdag deze loop voor lokale liefhebbers en regionale fanatiekelingen."
In de kantine kwam ik de Zoeterwoudenaren Jos van Teijlingen en Wil Verbeij tegen, de lokale liefhebbers. Gelukkig waren er ook regionale fanatiekelingen als Jaap de Gorter en Teun de Reede, dus ik hoefde me niet ontheemd te voelen in Zoeterwoude-Rijndijk.
Na met Jaap ingelopen te hebben praatten we nog even met Sjaak en Nel Stuijt, totdat voor ons vrij onverwachts het startschot klonk. Met ruim 100 lopers vertrokken we voor een rondje om de kantine en een der voetbalvelden voor we naar het industrieterrein liepen. Na de start begonnen Jaap en ik langzaam maar zeker van de achterhoede naar het middenveld te lopen tot we op de plek kwamen, waar we thuis horen: bovenaan in het rechter rijtje.
Aan het eind van de eerste ronde van 5 kilometer klokte ik 25.18, terwijl Jaap een meter of 100 achter me liep. Mijn streven was toen helder: een tijd onder de 50 minuten!

Maar om Willem Elsschot te citeren: " Tussen droom en daad
staan wetten in de weg en praktische bezwaren".
Van de wetten had ik niet zo veel last. Dat kon niet gezegd worden van de praktische bezwaren. De 1000 rondjes van Leiden zijn nog geen 2 weken geleden gereden en dat voelde ik wel aan mijn benen. Het duurvermogen is perfect in orde, maar dat kon niet gezegd worden van de snelheid. Deze was gewoon te laag.
De oorzaak is vrij simpel te duiden: het gebrek aan wedstrijdhardheid. Sinds de marathon van Leiden had ik nog maar 1 wedstrijd gelopen: de Halve marathon van Katwijk op 27 september.

Door ziekte viel de Zevenheuvelenloop weg in mijn trainingsschema. Dat brak tevens het ritme van wekelijks hardlopen. Dit najaar heb ik gewoon minder gelopen dan in andere jaren. En dat kwam tot uiting in de tweede helft.
Met nog een kilometer te gaan haalde Jaap me bij om me in de laatste 100 meter te kloppen. Dat is op zich niets bijzonders, dat zou het pas zijn als het omgekeerd was. De tegenvaller was de tijd: 51.06. Met een verval van een halve minuut in de tweede ronde kon ik als duursporter onmogelijk tevreden zijn.
Maar dat is het leuke van sport: je krijgt altijd de kans om jezelf altijd revancheren. Op 4 januari staat de volgende leuke loop in mijn agenda: de Meerhorstloop in Stompwijk.

Tenzij we volgend weekeinde af moeten reizen naar Limburg om daar te gaan schaatsen....

Naschrift: De afstand van de Kerstcross bleek via een GPS-meting 10,6 kilometer te zijn. De 10-kilometertijd ligt dus ergens in de 48 minuten. Dat is heel wat acceptabeler van 51.06.

Kerstkaarten

Om met een stichtend woord te beginnen op deze Tweede Kerstdag deze tekst, die we als digitale Kerstkaart verzonden hebben bij onderstaande foto:
Meestal moet je klauteren om vergezichten te krijgen.

Het is natuurlijk beter om te geven, dan te ontvangen, maar we waren toch blij met de Kerstkaarten, die we ontvangen hebben. Een kleine selectie uit deze Kerstkaarten, die ik om uiteenlopende redenen heel mooi vond.
Allereerst de kaart is die van Jos Drabbels en Sophia Stein, die telkens weer een bijzondere eigengemaakte Kerstkaart weten te ontwerpen.

Naast de vliegende vogels was er ook een prachtige foto van een zittende vogel. Als natuurliefhebber pur sang kan ik erg genieten van deze verstilde opname van een roodborst van Hen en Corinne van den Haak.

Een mooie kaart met een foute tekst kregen we van Frans en Anneke Meijer.

Uiteraard is de "Warme Kerst" anders bedoeld, maar als schaatser verlang je met Kerstmis juist hiernaar.

Wat dat aangaat wist Peter Zwart de juiste toon te treffen. Hij raakte een gevoelige snaar bij me met als ik het goed zie de zuidzijde van de Gouwzee tussen Monnickendam en Marken.

Met deze humoristische kaart wisten Bas en Nel Warnink de originaliteitsprijs in de wacht te slepen.