Eén van de klassiekers uit de Rock & Roll is "Blue Suede Shoes" van Elvis Presley.
Sinds vandaag beschik ik ook over blauwe schoenen. Ze zijn echter niet van suede. Het zijn dan ook hardloopschoenen.
Ik had met Hans Boers om 11 uur afgesproken bij café "Cronesteyn". We kwamen er tegelijkertijd aan. Terwijl ik mijn fiets vastzette aan een fietsenrek langs het water, kwam Leen van der Niet langsgereden op zijn racefiets. Uiteraard praatte ik even met deze "Krasse knar".
Met Hans liep ik langs de Vliet naar de spoorbrug en vandaar naar de Sint-Jorissteeg, waar we de Hardloopwinkel betraden.
Toen we binnenkwamen, waren we de enige klanten, een minuut of 5 later waren 5 klanten bezig om hardloopschoenen te passen. Hans paste een drietal paar schoenen en koos uiteindelijk na diverse loopjes in de stegen achter de sportwinkel voor Asics.
Zelf begon ik met het model Brooks, dat ik al een paar jaar gedragen heb. Mijn keuze werd bevestigd na een paar schoenen van andere merken geprobeerd te hebben. Met de nieuwe Brooks aan de voeten liepen we terug naar "Cronesteyn", waar vandaan we met Jaap de Gorter een rondje Zoeterwoude liepen over landelijke paden.
Via de Oostvlietweg liepen we in marathontempo naar "'t Vogelhoff". Over een met schapenkeutels bezaaid fietspad gingen we naar de fietstunnel onder de A4, waarna we de oude route van de marathon van Leiden liepen tot we weer terug waren bij café "Cronesteyn".
Bij garage Versteegen zei Jaap: "Je zou niet zeggen, dat het 7 graden is."
Nog voor ik goed en wel op het oplichtende rode cijfer gekeken had, verbeterde Jaap zich al op deze winderige doch droge dag: "Oh nee. Ik zie het al. Het is 7 cent korting op een liter benzine."
Maar Jaap had gelijk. Het voelde niet bepaald aan alsof het 7 graden was. Deze normaal gesproken best geklede atleet van Leiden droeg slechts 1 laagje, waar de harde wind makkelijk doorheen blies.
Vanaf "Cronesteyn" fietste ik langs de Oostvlietweg en de ijsbaan van Voorschoten weer op huis aan, waar ik mijn lunch nam, twee paar schaatsen sleep en met een warme douche al het zweet van mijn lijf spoelde.
Gisteren was de voorlaatste schaatsles van de IJVL van het seizoen 2014-2015. Van een aantal kinderen wist ik al, dat ze niet zouden komen vanwege de Krokusvakantie, maar de opkomst was vrij magertjes te noemen. Op de binnenbaan van de Leidse IJshal reden 12 kinderen rond. Een flink aantal van hen moest hun schaatsvaardigheidsproef nog afleggen onder toeziend oog van Hans Post, Marion Poldervaart en Margreet Hetebrij.
Gon Schiereck en ik voegden de twee groepen samen, zodat we met zijn tweetjes toch nog een groep van 8 kinderen hadden, die we souplesse-oefeningen en wat technische oefeningen gaven en met het oog op de clubwedstrijden een paar keer lieten starten. Aan het slot was er nog een Coopertest over 4 minuten.
Het werd dus een rommelige les, doordat telkens wat kinderen "op proef" moesten komen. Zelfs het tikkertje aan het slot van de schaatsles schoot er een beetje bij in en dat wil wat zeggen!
Bij het uittrekken van de schaatsen kwam ik Ruud Vermeulen tegen. Hij vertelde, dat de Elfdorpentocht in de Leidse IJshal een groot succes was geweest. Er hadden 130 kinderen meegedaan aan deze indoor-toertocht.
De kinderen moesten zelfs door de sneeuw klûnen!
Wanneer mogen we dat weer eens een keer op natuurijs?
In eerste instantie zouden mijn vrouw en ik morgen de compost op de volkstuin gaan verdelen, maar daar de weersvoorspelling voor vandaag goed, terwijl voor morgenmiddag regen voorspeld is. We spraken dus af, dat we vandaag naar de tuin zouden gaan.
Om kwart over 1 stapte ik op mijn werk op de fiets en fietste ik in het zonnetje naar Wassenaar toe. Anders dan gebruikelijk zagen de duinen er groen uit. Mosgroen om precies te zijn. Na de kletsnatte wintermaanden met de totaal verregende dag van gisteren als passend slotakkoord van deze meteorologische winter, fietste ik door bemoste duinen.
Helaas waren ze niet berijpt. Maar ja, dat is met temperaturen van een graad of 7 ook lastig. Met de zon aan de hemel en de wind schuin in de rug was het een aangename fietstocht. Vlak voor Wassenaar kwam ik Wierd Wagenmakers tegen. Uiteraard praatte ik even met deze Friese doordouwer.
Bij de tuin aangekomen at ik nog een paar boterhammen, voor ik anderhalf uur aan het spitten was in de twee composthopen, die ik met emmers over de volkstuin verdeelde. Iedere boer en tuinder, dat de oogst mede afhankelijk is van de voedingsstoffen, die de groenten op kunnen nemen.
Bijzonder waren de paddenstoelen, die groeide op een van de composthopen. Wie weet, welke paddenstoelen het zijn, mag zich bij mij melden.
De parodie van de Britse schrijver George Orwell op het communistische systeem in de Sovjet-Unie, "Animal farm", heeft één zin opgeleverd, die in ieders geheugen gegrift staat: "All animals are equal, but some are more equal than others."
Vanmorgen heb ik dat principe toegepast bij de schaatsles in de Leidse IJshal.
Het thema van mijn les was dan ook "Dieren". Diverse dieren had ik al heel wat jaren gebruikt bij het lesgeven aan kinderen.
De aap spreekt voor zich: de goede uitgangshouding. De giraf met zijn lange poten is heel handig om de afzet te laten oefenen. De flamingo en de ooievaar gebruik je bij het zo lang mogelijk op 1 schaats doorglijden.
Bij het schuin naar voren glijden komen de ijsbeer en de pinguïn tevoorschijn, terwijl je de kinderen kunt laten springen bij de kangaroo. De olifant kun je twee maal gebruiken: bij de bekende olifantenoren, maar ook met de slurf, waarmee ze voedsel van de grond af rapen.
Met de slang maak je een lange rij, die je in polonaise voorttrekt. Deze is heel leuk als je dit combineert met de slalom.
Een bijzondere ervaring had ik, toen ik de tijger nadeed of eigenlijk voordeed. Een tijger besluipt zijn prooi. Dat sluipen ging prima, maar toen ik op het midden van de binnenbaan wegsprintte, schoot mijn rechterschaats los. Op mijn linkerschaats gleed ik naar de boarding en toen ik deze vastgreep, schoot ook de binding van mijn linkerschaats los. Normaal gesproken lig je bij zo'n actie languit op het ijs, maar op een of andere onverklaarbare reden, bleef ik op de been.
Het paard is trouwens ook een prima dier voor gevarieerde oefeningen. Als ruiter ga je op en neer, dus telkens kun je de kinderen diep laten zitten.
Maar qua oefenstof hebben onze gevederde vrienden het meest te bieden. Je kunt de kinderen laten fladderen, een goede balansoefening, en ze laten zweven, waarbij de heupinzet iets beter tot zijn recht komt. Tenslotte kwam de vraag van één van de kinderen: doen we de roofvogel nog, die op zijn prooi duikt?
Een prima valoefening!
Maar wie dacht, dat daarmee het aantal oefeningen uitgeput was, vergist zich. Er volgde nog een riedeltje, te beginnen met het eieren leggen: telkens diep door de hurken. Het vervolg was de eieren uitbroeden: op je kont vallen vanuit het diepe hurken.
Ineens bedacht ik een nieuwe oefening: uit ei kruipen. De kinderen kropen naar de overkant, net op het moment, dat Maup Honcoop langskwam om de consumptiebon te brengen.
Zijn commentaar was kort maar krachtig: "Je bent ook een vreemde vogel!"
Na uit het ei gekropen te zijn, moesten de kuikens natuurlijk hun eerste vliegles krijgen en omhoog en omlaag vliegen. Kortom: de boerderij der dieren biedt oefenstof genoeg. Alle dieren zijn gelijk, maar sommige dieren zijn meer gelijk dan andere....
Aan het slot van de voorbijgevlogen les kregen alle kinderen een kennismakingsbewijs. Hierbij waren alle schaatsers écht gelijk!
Gisterenavond was de eerste keer sinds de Kerstvakantie, dat ik weer eens 's avonds ging schaatsen in de Leidse IJshal. We aten vrij laat. Om kwart voor 8 had ik het toetje achter de kiezen. Ik had dus geen last van ondervoeding.
Voor de tweede keer die dag trok ik mijn schaatskleren aan en fietste ik naar de Vondellaan, waar het druk was. Ouderwets druk.
Door de schaatslessen, die 's ochtends aan kinderen gegeven worden, kwamen diverse "Krasse knarren", waaronder ondergetekende, nu op dinsdagavond opdraven. Daarnaast was de vaste groep dinsdagavondklanten er ook nog, dus dat was al een aardig peloton bij elkaar.
Daarnaast waren er naast veel individuele nieuwkomers ook een flinke groep schaatsers van een bedrijf, die met zijn allen gezellig kwamen schaatsen. Een uitstekend idee, dat navolging verdient.
Het ijs was keihard en spiegelglad, toen wij het om kwart over 8 met een man of 70 de buitenbaan betraden. Ik reed rustig mee aan de staart van het peloton. Dat deed ik met opzet. Met een volle maag kun je niet op volle snelheid gaan sporten.
Mijn bedoeling was om een half uur met het peloton mee te schaatsen om me vervolgens aan te sluiten bij de snelle groep van een man of 10. Zo ver zou het echter niet komen.
Eerst hoorde ik achter me een schaatser tegen de boarding klappen. Een rondje later zag ik, dat het Hans den Outer was. Hij was in een scheur gereden. Nu zijn de Twee van Breda onafscheidelijk, dus een paar rondjes later ging Henk Distelvelt bijna onderuit, doordat hij in dezelfde scheur terecht kwam. Hij kon zich ternauwernood corrigeren.
Naast de drukte waren de scheuren bij het ingaan van de bocht ook ouderwets. Bij de groep nieuwkomers reed er een handvol mannen mee, die met veel kracht met de punt van hun schaats afzette. Er ontstonden kleine scheuren, die bij ieder schaatsijzer, dat erin kwam, verder werd uitgetrapt. Vroeger was dit na een half uur schaatsen standaard. We zijn verwend geraakt door de klapschaatsen, die voorkomen, dat je scheuren in het ijs trapt.
Het begon nog meer op een natuurijstraining te lijken, toen de dienstdoende ijsmeester pilonnen op het ijs zette om de scheuren te markeren. Net zoals bij natuurijs wakken worden gemarkeerd met takken of rood-witte linten.
Door de drukte werde het ijs meer afgetrapt dan normaal. Er lag een laagje ijsschaafsel op het ijs, dat veel weg had van een laagje sneeuw. Iedereen ging langzamer rijden, ook de kopgroep, die aanvankelijk veel weg had van een TGV. Maar we weten intussen, hoe het met de FYRA is afgelopen.
Na een uur schaatsen hield het grootste deel van het peloton het voor gezien. Niemand wilde het risico lopen om tegen de boarding te knallen. Hans den Outer had dus weinig navolging. Om te voorkomen, dat hij mentaal zou knakken volgde ik hem naar de kantine, waar Henk Distelvelt, Koos Zwaan en ik hem onder het genot van een enkel biertje op wisten te vrolijken.
Ondertussen werd ik zelf onderworpen aan een cursus sociale media: "Hoe maakt een cyberbakker brood?"
Ik moest het antwoord schuldig blijven: "Met email."
Vorig jaar heb ik op 8 maart mijn Batavus Galibier opgehaald bij Van Vliet.
Vanmiddag draaide op weg naar mijn werk de kilometerteller van 9.999 kilometer naar 10.000 kilometer. Daarbij heeft de fietsvakantie naar Praag natuurlijk lekker aangetikt met 1.900 kilometer in iets meer dan 3 weken.
Gemiddeld is het bijna 200 kilometer per week. De afstand van een Elfstedentocht. Dan weet ik meteen, waarvoor ik me in vorm blijf fietsen.
De naam Krokusvakantie was goed gekozen, want onze tuin staat weer vol krokussen. En sneeuwklokjes.
Het weer had meer weg van een totaal verregende herfstdag dan van een februaridag. In regenkleding fietste ik naar de Vondellaan, waar in de Leidse IJshal wederom schaatsles gegeven werd aan kinderen. Er kwamen ongeveer 80 kinderen op af, een stuk of 20 minder dan gisteren.
Ik had net als gisteren samen met Jacob een groepje van 8 kinderen. Daar veel kinderen op een soort ijshockeyschaatsen reden, paste ik het programma wat aan. De zijwaartse afzet kreeg veel minder aandacht.
Uiteraard zaten de valoefeningen er wel in, net als het diep zitten. Met de bekende mikadostokken deden we het aan de stok rijden, het harmonicarijden en de estafette, met als variant de estafette aan de stok rijden.
Met "Witte zwanen, zwarte zwanen", "De boom wordt hoe langer hoe dikker" en tweelingtikkertje zat deze les er snel op.
Op de jaarkalender gaat het carnaval altijd vooraf aan de vastentijd. Daar wij niet in het zuiden des lands woonachtig zijn, ging het carnaval vrij geruisloos aan ons voorbij. Het Leidse carnaval valt immers ieder jaar op 2 en 3 oktober.
Gisteren heb ik echter wel meegedaan aan de vastentijd. Geheel onbedoeld, maar toch.
Na de toiletten schoongemaakt te hebben, dekte ik de tafel. Bij het snijden van het brood had ik het gevoel, dat ik over moest geven. Ik rende naar de dichtstbijzijnde w.c., maar het kwam niet.
Het leek mij echter niet verstandig om wat te eten of te drinken. Ik ging op de bank liggen, waar ik driekwart van de dag zou verblijven. De zondag werd dus een echte rustdag voor me.
Pas om 4 uur nam ik de eerste van de in totaal 5 beschuiten met honing. Behalve 2 koppen pompoensoep heb ik verder niets gegeten. Het resultaat mocht er zijn: in 1 dag was ik 1 kilo lichter geworden.
Waar ik gisterenavond twijfels had of ik vanmorgen wel schaatsles kon geven in de Leidse IJshal. Het is Krokusvakantie en er was weer de traditionele instuif voor kinderen. Nog een beetje slap stapte ik op de fiets naar de Vondellaan, maar al snel voelde ik, dat het wel goed zat.
Het was wat minder druk dan tijdens de Kerstvakantie, maar met 100 kinderen was er toch nog sprake van een redelijke opkomst. Met Jacob gaf ik les aan een groepje van 8 kinderen, waarbij de grote mikadostokken een belangrijke rol speelden: aan de stok rijden, skiën, onder de stokken door schaatsen, slalommen met een ijshockeystick in de hand, het in de Kerstvakantie geleerde harmonicarijden en natuurlijk gewoon als estafettestokje.
Daarnaast deden we nog wat technische oefeningen rond diep zitten, druk achter op de schaatsen zetten en zijwaarts afzetten. Toch nog serieus. Heel eventjes dan....
De schaatsles werd afgesloten met standbeeldtikkertje, waarna ik in de kantine van de IJshal met Marion Poldervaart en Marjolein Donkerbroek bijkletste onder het genot van een warme chocolademelk met slagroom. De vastentijd moet immers niet te serieus worden.
Gisterenavond betrad ik voor de tweede keer de kantine van de tennisvereniging in onze wijk. Dat geeft al aan, dat er ondanks mijn hoopvolle initialen geen Björn Borg of Boris Becker in mij school.
De voorgaande keer was in januari 1997, toen de gemeente Leiden de Elfstedenrijders in dat gebouw uit de gemeente huldigde.
Gisteren werd een van hen nogmaals gehuldigd in de betreffende kantine. Jos Drabbels zag deze week Abraham en als rechtgeaarde Limburger was dat aanleiding voor een feest.
Voor ons was er werk aan de winkel, want we moesten een paar liederen van toepasselijke teksten voorzien en deze vervolgens oefenen. Woensdagavond was de eerste sessie bij Paul Verkerk en toetseniste Andrea Landman. Marco Tiller was de gitarist, terwijl Jaap de Gorter en ik het oefenkoor volmaakte en niet vervolmaakte, want er zaten te veel haperingen in de liedjes van "Clouseau" en "Rowwen Heze".
Daar schaatst Jos
En zoveel snelheid heb ik nooit gezien
Daar schaatst Jos
Weer een uitslag binnen de top tien
Nooit valt hij
Hij houdt zijn lichaam perfect in balans
Vaak wint hij
En geeft zijn tegenstanders dus geen kans
En zelfs de toppers van de Club
Zijn afgunstig als hij langs ze schaatst
En alle vrouwen kijken op
Als hij sensueel voorbij hen raast
Hij is magistraal…echt fenomenaaaal!
Daar proeft Jos
Hij herkent het biertje na d’eerste slok
Daar zuipt Jos
Menig lente-, zomer- en najaarsbok
Daar fietst Jos
Weer als eerste boven op de top
Daar valt Jos
Een mooie salto en staat snel weer op
En zelfs Peter Winnen uit de Peel
Kijkt verbaasd naar dit natuurtalent
Wat kan hij toch ontzettend veel
Voor zo’n ongelofelijk oude vent
Hij is magistraal…echt fenomenaaaal!
Tis een kwestie van een sprint
Rustig wachten op de dag
Dat hij de Elfsteden wint
Dat hij de Elfsteden wint
Jos heeft nog geen jaar lang gewacht
Toen mocht hij al in een ijskoude nacht
Aan de start van de 11 stedentocht staan
Hij had wel wat teveel kleren aan
Hij zweette als nooit tevoren
Terwijl bij anderen de tenen bevroren
Na afloop had hij nog energie genoeg
En rende meteen naar de allereerste kroeg
Tis een kwestie van veel drank
Rustig wachten op de dag
Onze Jos wordt nooit meer slank
Onze Jos wordt nooit meer slank
Tis een kwestie van veel drank
Rustig wachten op de dag
Onze Jos wordt nooit meer slank
Onze Jos wordt nooit meer slank
Jos zat heerlijk in de kroeg
Toen hij om een biertje vroeg
Maar de barman zei: “Pardon?”
Als je eens in het Leids begon
Dan kan ik je goed verstaan
En kwam jouw bockbier er snel aan
Daarna werd Jos een echte ster
Met zijn rollende Leidse “R”
Tis een kwestie van geduld
Je kunt wachten op de dag
Dat ons Josje echt Leids lult
Dat ons Josje echt Leids lult
Tis een kwestie van geduld
Je kunt wachten op de dag
Dat ons Josje echt Leids lul
Dat ons Josje echt Leids lult
We waren er achter gekomen, dat het handiger was, als iemand aangaf wanneer er ingezet moest worden en zodoende maakte ik mijn debuut als dirigent van het gelegenheidskoor. Zaterdagavond was de generale repetitie bij ons thuis, voordat we naar de feestzaal gingen. Ada zou de bodhrán ter hand nemen, zodat de begeleidingsgroep compleet was.
Nu werkt muziek meestal sfeerverhogend en dat ging in ons geval ook volledig op. Ook al zou het zingen niet goed uit de verf komen, door de gezellige repetities was de voorpret al erg groot geweest. Nou, de voorpret was ook groot voordat we gingen zingen.
Toen Jaap aankondigde, dat de Limburgse gasten ook een Limburgs lied te horen zouden krijgen, begon een twintigtal Limburgers spontaan "Tis een kwestie van geduld" van "Rowwen Heze" te zingen, dat inmiddels kennelijk het officiële Limburgse volkslied van de troon heeft gestoten.
Na deze onverwachtse publieksparticipatie kon het optreden van het IJVL-feestkoor natuurlijk niet meer stuk. En dat ondanks een absolute beginneling als dirigent.
Na het zingen stapte Hans Boers naar voren. Dankzij de schaatstraining in Haarlem, waarbij Wil Verbeij, Hans en ik gedrieën in de auto naar en van de Spaarnestad zaten, hadden we de tijd om te brainstormen over allerlei leuke dingen voor Jaap en Jos.
"Ik wil even in de juiste volgorde beginnen", begon Hans, en hij overhandigde eerst Jaap de Gorter en daarna Jos Drabbels de uitnodiging, waarbij de IJVL-disndagavonddroogtrainingsgroep met beide Abrahams uit eten gaat.
Na het dirigeerstokje nam ik het estafettestokje van Hans: "Jaap, je had gemaild, dat ik zo weinig actief was met het maken van teksten voor de liedjes.
Dat klopte. Ik was druk bezig met het maken van het fotoboek "100 jaar Jaap en Jos".
Hieronder ziet u wat prachtige foto's van deze twee Elfstedenmaten.
Na de verrichtte arbeid waren we er aan toe om de inwendige mens te versterken met een hapje en een drankje.
Het was een gezellige avond, waarbij wij ons Limburgs weer op konden halen middels gesprekken met de ouders van Jos en met Pieter, met wie we eertijds de Peter Winnen Classic gefietst hebben.
Om half 2 gingen we huiswaarts. De tijd was omgevlogen. Tis een kwestie van een sprint.
Soms wordt je op je wenken bediend. Na het zien van de eerste etappe van de Tour de France van vorig jaar in Yorkshire hadden Ada en ik plannen gemaakt om het komende jaar over te steken naar Harwich, langs de Engelse kant de Noordzeeroute te volgen tot de Yorkshire Moors en dan met een bocht door de Yorkshire Dales weer terug te keren naar Hull, waar we de boot naar Nederland zouden nemen.
Zouden, want in het leven moet je je regelmatig aanpassen aan veranderde omstandigheden. Eén van deze omstandigheden is de verhuizing van Siebe en Ana naar Engeland. Zodoende blijft ons reisdoel wel een bezoek aan onze westerburen, alleen nu een stuk zuidelijker. Kortom, we zouden een familiebezoek combineren met een fietsvakantie in Zuid-Engeland.
De vraag was echter: hoe vind je een goede route. Welnu, als bibliothecaris zit je wat dat aangaat altijd op rozen, want je ziet veel (bruikbare) informatie langskomen. Zo zag ik gisteren de nieuwste Op Pad op het tijdschriftenrek staan.
Hierin stond een uitgebreid artikel over Fietsen langs het Engelse Kanaal.
Voor een sfeerimpressie hier de foto's uit Op Pad.
Gedeeltes van de fietstocht zijn ons al bekend, zoals East-Anglia, Kent, the New Forest, the Isle of Wight en Dartmoor, waar de onderste foto gemaakt is.
