Als kind in een katholiek gezin in de nadagen van het Rijke Roomse leven, was ik opgegroeid met het gegeven, dat ieder mens een beschermengel heeft.
In die tijd was het een vanzelfsprekendheid. Later gingen echter heel veel vanzelfsprekendheden uit die tijd overboord of leidden ze een sluimerend bestaan. Op een of andere manier raak je echter toch nooit helemaal los van wat je in je jeugd hebt meegekregen.
Na een fietsvakantie 7 jaar geleden zakte mijn vrouw door het frame van haar fiets heen. Op wonderbaarlijke wijze kwam ze er vrijwel zonder kleerscheuren vanaf. Na een aanrijding had ze met hetzelfde frame een afdaling gehad van 10%. Het eerste wat ze zei was: "Wat heb ik een goede beschermengel!"
Hier moest ik onmiddellijk aan terugdenken op de middag, nadat we de Grand Ballon beklommen hadden, de hoogste berg in de Vogezen.
Via Le Markstein daalden we af naar het stuwmeer van Kruth om via het fraaie Thurdal terug te fietsen naar de camping in Cernay. Tussen Moosch en Willer had de vakantie een heel andere wending kunnen krijgen. Een jongen op de fiets kwam ons tegemoet gereden en riep iets van "Jeunesse" en "Rochers". een meter of 200 verderop zag ik een steen op het fietspad liggen.
Deze was ik net gepasseerd, toen ik vlak achter me met veel kabaal diverse grote stenen naar beneden hoorde kletteren met jeugdige stemmen boven me. Ik had geluk gehad!
Ada was op tijd gestopt en na de stenenregen verder gegaan. Later praatte ik uiteraard met mijn vrouw over de stenen, die naar beneden waren gegooid. Ik reed in een lichte afdaling een meter of 20 voor Ada en had alleen het geluid van een kleine lawine gehoord.
Ada had gezien, dat er kasseien naar beneden kwamen en sommige stenen nog iets groter. Instinctief had zij in haar remmen geknepen, terwijl ik niet wist, hoe snel ik van de plek des onheils weg moest komen. Nu heb ik wel een harde kop, maar ik heb enige twijfel of deze hiertegen bestand zou zijn.... Eén of twee seconden later en ik zou morsdood kunnen zijn.
Sinds deze fietstocht weet ik, dat ook ik een prima beschermengel heb!
Zoals iedere jaar nam ik deel aan "De beste Tourmanager", voorheen "Tour de Kans". Welnu, dit jaar was dat voor mijn team een weinig vreugdevol gebeuren. Ik eindigde op de 1973e plaats van de 3455 deelnemers. Behoorlijk ver naar achteren dus. Met 1036 punten lag ik een straatlengte achter op "De Duitse krijgers", die het spel wonnen met 1709 punten.
Debet hieraan zijn het al spoedig uit de Tour verwijderen van Peter Sagan, waar natuurlijk heel veel deelnemers last van gehad hebben en het uitvallen bij de eerste bergetappe van mijn kopman Ritchie Porte en Jos van Emden, die in de tijdrit voor de punten moest gaan zorgen. Ook de winnaar van het Criterium du Dauphiné, Jakob Fuglsang haalde het einde van de Ronde van Frankrijk niet.
De invallers Ben Swift, Mike Teunissen en Nicolas Edet deden het naar behoren, maar niet meer dan dat. Alleen de jonge Belg Tiesj Benoot scoorde nog heel aardig met een 20e plaats in het eindklassement.
Volgend jaar is het weer "nieuwe ronde, nieuwe kansen". Dan begint iedereen weer gewoon op 0 punten.
Vanmiddag kwamen Ada en ik na tweeënhalve week fietsen weer thuis. De tocht voerde ons via Zuid-Limburg naar de Vennbahn Radweg.
Aansluitend fietsten we door Luxemburg naar de Saar Radweg om uit te komen bij de Vogezen en de Elzas.
Het slot van de fietsvakantie brachten we door in het Zwarte Woud om met de trein naar Aken te reizen en via Zuid-Limburg weer terug met de trein naar Leiden.
In totaal brachten we ruim 77 uur op de fiets door. We legden in totaal 1126 kilometer af met een gemiddelde snelheid van 14.55 kilometer per uur. De maximumsnelheid was 42.52 kilometer per uur. Gemiddeld fietsten we 62,5 kilometer per dag. Als je de 3 treindagen eraf haalt, die het gemiddelde immers drukken, dan is het gemiddelde bijna 71 kilometer per dag voor de resterende 15 dagen. Niet zo gek voor 2 plattelanders van 62, zeker als je in aanmerking neemt, dat er heuse bergetappes in de Vogezen en het Zwarte Woud in zaten met onder andere de Petit Ballon en de Grand Ballon, die in de Tour de France in de eerste categorie vallen.
De komende tijd zal ik regelmatig over deze vakantie schrijven, waarbij het boek van Paul Benjaminse voor Frankrijk ten zuiden van het Saarland voor ons wederom een leidraad zou zijn.
Bij terugkomst van de fietsvakantie bereikte me het bericht, dat onze ex-collega Maud Ouwehand gisteren is overleden. Maud was een schoolvoorbeeld van het Bourgondische leven en een levensgenieter pur sang. Haar levensmotto was "Ellende moet je vieren!"
En dat deed ze dan ook vol overgave. Want haar leven ging niet bepaald over rozen. Ze had dus genoeg om te vieren.
De kanker sloopte haar lichaam, maar haar geest bleef ongebroken. Ze was letterlijk en figuurlijk een stevige tante.
Bij deze wens ik de nabestaanden veel sterkte toe.
Maud, rust in vrede. Of kan ik beter zeggen: Maud, rust in gezelligheid.
Op school leerden we vroeger, dat er 4 smaken zijn: zoet, zuur, zout en bitter. Als gevolg van de te hoge bloeddruk, die bij me gemeten is, eet ik zo zoutarm mogelijk. Nu was ik zelf al niet zo'n liefhebber van zuur, dus dat nam ik mondjesmaat. Zodoende valt de keus tegenwoordig op bitter en zoet.
Denk nu niet, dat je op zo'n dieet niet kunt sporten. Ik kon gewoon de marathon van Leiden lopen. Zolang je maar voldoende koolhydraten tot je neemt en verder gevarieerd eet, is er verder niks aan de hand. Het is een beetje flauw, dat geef ik toe. Maar ja, ik ben dan ook een zouteloze vent....
Jarenlang lag de kunstijsbaan van Drenthe in Assen. Er werden zelfs wereldkampioenschappen verreden. Ruim een jaar geleden sloot "De Smelt". Maar ja, voor schaatsers is dat natuurlijk niet zo'n aanlokkelijke naam.
Daarna ontspon zich een heuse strijd tussen Assen en Hoogeveen wie de nieuwe kunstijsbaan zou krijgen. Het pleit is gisteren beslecht in het voordeel van Hoogeveen. Zij kunnen aan de slag met het Kleine Bols IJsstadion.
Ik wens de Drentse schaatsers veel plezier toe op hun naar 2 schaatsiconen vernoemde baan.
Ik lees de columns van Marijn de Vries in Trouw altijd met veel plezier. Vandaag schreeft deze voormalige wielrenster een artikel onder de kop "Ik ben het zat dat gruwelijke valpartijen de Tour bepalen".
Dit artikel is mij uit het hart gegrepen. Ik citeer: "Om afvallers wordt niet lang getreurd, de Tour gaat verder, Parijs is nog ver. Toch dwalen mijn gedachten af naar al die gebroken botten. De verdwaasde blik in Geraint Thomas’ ogen: zo rij je nog in de gele trui, en zo lig je met een kapot sleutelbeen op de grond. De kromgetrokken Robert Gesink, van bijna-winnaar naar uitvaller in nog geen vierentwintig uur. Richie Porte, geen fan van dalen, die van de stress een bochtje oversloeg. En Daniel Martin. Laten we hem niet vergeten. Hij fietst nog, maar ik vraag me echt af hoe. Porte vloog met een snelheid van rond de zeventig tegen hem aan. Zeventig kilometer per uur! En hij stapte gewoon weer op.
Krijgt u of ik een ongeluk met vijftig of sneller, dan gaan we volgens protocol als traumapatiënt naar het ziekenhuis. Door alle scans, alles wordt gecheckt. Dan Martin fietste verder, ogenschijnlijk ongeschonden. Maar aan zijn helm viel na de etappe af te lezen hoe hard een bergwand is. Zijn lichaam kan dus niet anders dan een verzameling kneuzingen zijn."
Met haar conclusie kan ik het meer dan eens zijn: "Nee, ik denk dat maatregelen van boven moeten komen. En wat mij betreft komen ze snel. Want ik ben er wel een beetje zat van dat de koers waar iedereen maanden naar uitkijkt niet door een sportieve strijd, maar door gruwelijke valpartijen tot een ontknoping komt."
Maar dat zal wel een illusie blijven als ik luister naar oud-wielrenner Thierry Gouvenou, tegenwoordig parcoursbouwer in de Tour de France. Zijn verweer is wel erg slap: "Renners nemen te veel risico's."
"Het klopt dat er steile beklimmingen en lastige afdalingen in zaten. Maar de mentaliteit van de renners is ook veranderd de laatste tijd, ze gebruiken de afdalingen nu om een gat te slaan. Ze nemen veel meer risico's dan een paar jaar terug. Dat moet een keer in een val eindigen, Richie Porte was de klos, maar technisch was de afdaling niet te zwaar."
Maar meneer Gouvenou, vroeger eindigde een bergetappe meestal gewoon op een berg! Daar viel vroeger vaak de beslissing over het winnen van een grote etappewedstrijd. Tegenwoordig valt de beslissing vaak letterlijk!
Vorig jaar werd Steven Kruijswijk, die zich de beste renner had getoond, zo alsnog van de overwinning in de Giro d'Italia beroofd, toen hij na de laatste zware beklimming in de afdaling richting finish onderuitging en tegen een sneeuwwand knalde. Hij kon zijn weg vervolgen, maar daar verloor hij de Giro.
In de Ronde van Frankrijk moest Ritchie Porte, de grootste uitdager van Chris Froome, met botbreuken naar het ziekenhuis. Dit was mede mogelijk gemaakt door de mode om spectaculaire afdalingen het verschil te laten maken. Moeten er soms eerst doden vallen, voordat men tot bezinning komt?
Vooralsnog is het bij botbreuken gebleven. Ik weet het, die kun je ook krijgen als je met een lagere snelheid dan 70 kilometer tegen het asfalt knalt. Zo hoorde ik niet zo lang geleden van iemand, die botbreuken had opgelopen, doordat de voorvork van diens fiets afgebroken was. Zelf is me dat ook een keer overkomen.
Ik reed op de opoefiets, waarmee ik in 1978 met de protestfietstocht langs de Waddenzee naar Esbjerg in Denemarken was gefietst, in de binnenstad van Leiden. Ik fietste een vrij steile brug over het Rapenburg op en was ineens een meter lager. Zonder noemenswaardig letsel keek ik naar mijn voorvork, die gebroken was. Ik had dus onwijs veel geluk gehad.
Doordat ik klom, was het zwaartepunt veel lager en was de snelheid niet al te hoog. Aan de andere kant van de burg was de val ongetwijfeld een stuk harder aangekomen.
Dat gold ook voor mijn vrouw. Toen wij 7 jaar geleden terugkwamen van een fietsvakantie in Duitsland, brak het frame van haar fiets doormidden op een halve kilometer van huis. Gelukkig had ze weinig snelheid, zodat alleen haar knie licht gekneusd was.
Het eerste wat Ada zei was: "Wat heb ik een goede beschermengel!"
Maar ja, die heb je wel nodig, als je met mij getrouwd bent....
Het was vandaag een totaal verregende dag.
Het was dan ook de natste julidag van deze eeuw. Uiteraard zorgde dat her en der in het land voor wateroverlast.
We merkten dat ook, toen we vanmiddag naar de volkstuin fietsten. De regentonnen waren alledrie helemaal gevuld. Dat vonden wij uiteraard prima. Maar de combinatie van veel regen en een harde wind zorgde er wel voor, dat diverse planten plat lagen. En dat was natuurlijk niet de bedoeling.
Er zat niets anders op, dan om deze planten op te binden in de hoop, dat ze het toch nog goed gaan doen.
Vandaag had ik gepland als een opruimdag. Niet alleen het plastic, het oude papier, de glazen potten en flessen ging naar de recycling, maar ik ruimde ook zaken op waaraan ik veel plezier heb beleefd.
Allereerst betrof dat de kluunschaatsen, die ik in 2004 gekocht had met het oog op de Alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee. De Rossignol langlaufschoenen waren op. Deze bracht ik naar de kringloop, net als mijn oude skeelers. Het kan zijn, dat er niets meer mee gebeurt, maar wellicht kunnen ze dan wat grondstoffen hergebruiken.
Waar ik wel zeker van ben zijn de schaatsijzers met de Rossignol-binding. Deze bracht ik naar Wil Verbeij, die ervoor zorgt, dat ze bij Wilbert de Boer komen.
Op de Vogelplas zag ik hem op Rossignols rondrijden, dus dat is een prima bestemming. Wilbert heeft een paar reserveschaatsen. Ik wens hem toe, dat hij er net zo veel kilometers op mag schaatsen als ik erop gedaan heb!
Vandaag ontvingen we het dankkaartje na het overlijden van mijn broer Kees. De afsluiting van een periode van afscheid nemen.
Vaak zegt muziek in zulke periodes meer dan 1000 woorden. Hier dus een paar melancholische liederen rond het thema afscheid nemen.
Het grote voordeel van vakantie is, dat je dingen kunt doen, waar je anders niet aan toekomt. Zo ook vandaag. Vanmorgen fietste ik door naar de huisarts om mijn bloeddruk te laten meten. Deze was 138 om 76. Een kleine maand geleden was het 136 om 70, dus dit is stabiel te noemen.
Met het advies van de huisarts om veel te blijven bewegen ging ik direct aan de slag. Zo'n afgewogen doktersadvies moet je nooit in de wind slaan. Ik fietste door naar Hoofddorp, waar ik bij Bas en Nel op bezoek ging. We hadden de tijd om lekker bij te kletsen op een maandagmorgen.
Tussen de middag fietste ik door naar Hillegom. Eerst ging ik op bezoek bij Joep. Bij hem at ik mijn zoutarme brood en dronk nog een kop thee, voor ik doorfietste naar mijn zwager Henk. Van hem kreeg ik de volgende wijze uitspraak te horen, die ik in een andere variant wel eens gehoord had: "Met je familie moet je wandelen, niet handelen!"
Thuis gekomen stond er 65 kilometer op de teller. Daar zou 's avonds nog wat bij komen. Maar eerst aten we met mijn schoonouders, die in huize Breed een vorkje kwamen meeprikken. Bij de risotto hadden we tuinbonen, wortels, sperzieboontjes, sla, bietjes en rucola van eigen tuin.
Voor de vaat zorgde ik, dat ik weg was. Ik had een geldig excuus. Ik moest naar de wekelijkse droogtraining van de IJVL. Allereerst deed ik bij Jos Drabbels een aanbetaling voor de skeelers.
Samen met Jos en Elwin den Dulk trapte ik naar het clubhuis van "Swift" vanwaar we met 15 man de training grotendeels in het Romeinse fort afwerkten.
Na goed ingewerkt te zijn begonnen we met 3 Steigerungen.
In tweetallen mochten we in de elastieken voor een serie schaats- en bochtstappen, telkenmale van 40 seconden. Ik was gekoppeld aan Gon Schiereck. We konden elkaar technische aanwijzingen geven.
Tussen deze series schaatsstappen door volgde een aantal buik- en beenspieroefeningen. Het was echt zweetweer, vermoedelijk ook door de vrij hoge luchtvochtigheid.
We dribbelden terug naar "De Bult", waar Wil Verbeij en ik een drietal rondjes van 670 meter liepen, terwijl anderen sprongen op de trap deden. Al met al hadden we een pittige droogtraining gekregen als afsluiting van een dag, waarop ik in totaal 77 kilometer fietste. Er zijn dagen, waarop ik minder doe.
Op mijn werk ben ik preventiemedewerker. De bedoeling daarvan is, dat je voorkomt, dat er ongelukken gebeuren. In de directie van de Tour de France denken ze daar heel anders over. Hoe verzin je het om zo'n steile afdaling op weg naar de finish te plannen?
Natuurlijk, wielrennen is niet zonder risico, maar als je dit soort etappes samenstelt, dan is het vragen om ongelukken.
Robert Gesink, Manuele Mori, Geraint Thomas en Ritchie Porte waren de slachtoffers, die vandaag met breuken moesten worden afgevoerd.
En dan is er nog een aantal renners, die gehavend hun weg wel konden vervolgen.
Wij deden het vandaag een stuk rustiger aan. Ada en ik fietsten via de Vogelplas, Stompwijk, het Forepark en Nootdorp naar Oude Leede, waar vandaan we doortrapten naar Rotterdam, waar we bij Ike en Marijn een gezellige barbecue hadden met het hele gezin. Het was dan ook heerlijk zomerweer.
Na heerlijk gegeten te hebben in de tuin pakten we om 9 uur de Randstadrail naar Voorburg 't Loo, waarna we naar Leiden fietsten, waar we om 10 uur aankwamen. Veilig! Bij ons was er geen slagveld.
Met enige regelmaat hoor je, dat een (top)sporter in elkaar zakt zonder dat er wat aan de hand lijkt. Gisteren overkwam dat Abdelhak Nouri van Ajax.
Dit is het laatste, wat je verwacht bij goedgetrainde sporters, die over het algemeen regelmatig een medische keuring ondergaan. En toch gebeurt het. Een topsporter verlangt veel van zijn lichaam. Het hart moet veel meer bloed rondpompen, zodat het twee keer zo groot wordt. Een al dan niet aangeboren hartafwijking of zwakke plek wordt dan ook twee keer zo groot.
Ook (intensief) sporten met griep onder de leden kan funeste gevolgen hebben. De oorzaken van het plotseling in elkaar zakken van een topfitte sporter kan wat dat aangaat verschillende oorzaken hebben.
Bij het marathonschaatsen heb je de Willem Poelstra Trofee, die ieder jaar wordt uitgereikt aan de meest veelbelovende jongere. Deze prijs is vernoemd naar de Fries marathonschaatser, die na een wedstrijd op de Jaap Edenbaan een hartstilstand kreeg en overleed.
In een grijs verleden overkwam dit Flip Duwel, die in 1974 op 35-jarige leeftijd tijdens een wedstrijd van DIOS, de club uit Nieuw-Vennep, waar ik destijds bij voetbalde, na een kwartier spelen in elkaar zakte en gestorven is.
Zelf heb ik bij de eerste Zevenheuvelenloop, waaraan ik meedeed, een deelnemer langs de kant zien liggen, die werd gereanimeerd. Jan Lieverse overleefde het niet. Daar mijn moeder ook een Lieverse was, raakte mij dit nog meer. Een jaar of 5 geleden overkwam dat een deelnemer aan de halve marathon van Leiden.
Toen in maart bij mij een bloeddruk van 190 in rust was vastgesteld, kwamen diverse mensen naar mij toe met de geruststellende mededeling: "Je hebt met een tijdbom rondgelopen."
Nou, daar was ik me toen terdege van bewust. Ik heb marathons gelopen met hoge temperaturen, terwijl ik een paar blikjes cafeïnedrank heb genomen om de vetverbranding goed op gang te helpen. Achteraf besef ik, dat dit mij ook had kunnen overkomen, ondanks dat ik in die tijd ook van trainingsmaten te horen kreeg: "Jij een te hoge bloeddruk? En je bent altijd topfit!"
Dat zegt dus niet altijd wat. Gelukkig is Nouri nu buiten levensgevaar. Vanaf hier wens ik hem van harte beterschap.
Men kan een hoop van mij beweren, maar niet, dat ik vaak op het erepodium gestaan heb. De eerste keer was in 2010, toen ik tweede werd bij de Run-skate-run, die door de IJVL werd georganiseerd.
Het betrof de ereprijs bij de veteranen. In het totaalklassement werd ik vierde.
Vandaag waagde ik mij aan het broertje van de Run-skate-run: Run-bike-run. Het en der in het land wordt deze combinatie van hardlopen en fietsen georganiseerd. Vandaag was het mijn beurt om kennis te maken met deze tak van sport.
Om half 1 had ik bij station Voorschoten afgesproken met Hans Boers. Het was een graad of 22, het zonnetje scheen het grootste deel van de dag en er stond niet al te veel wind. Kortom, het was heerlijk weer om te sporten.
Bij het station zetten we de fietsen aan elkaar vast en begonnen we aan de loop van ruim 8 kilometer, die ons over de Velostrada en door "De Horsten" naar de Papelaan voerde. Vandaar liepen we weer terug naar de fietsenstalling van het station.
Hans had net verteld, dat hij tijdens zijn vakantie in de Vogezen een keer verdwaald was en sloot dat af met de woorden: "Dat maakt het ook leuk. Er is niets aan, als alles altijd gladjes verloopt."
Hij werd op zijn wenken bediend, want toen hij zijn fiets van het slot wilde halen, kwam hij er achter, dat hij zijn sleutel onderweg was verloren....
Ik bood aan om het rondje, dat we gelopen hadden op de fiets na te rijden. Met het oog op het wegdek gericht fietste ik de 8 kilometer nogmaals, maar helaas kon ik na afloop zeggen: "Hier is de sleutel!"
Hans regelde, dat hij met de auto opgehaald zou worden, zodat hij een nieuw slot op de fiets kon zetten. Ik fietste naar huis om na een boterham gegeten te hebben de 3 kilometer naar fietsenmaker Van Vliet in Noord-Hofland te lopen. Daar haalde ik een fiets op, waar een nieuwe versnellingsschakelaar was gezet. Daarmee had ik mijn Run-bike-run volbracht.
Het was op de keper beschouwd trouwens een Bike-run-bike-run-bike, daar ik met de gerepareerde fiets weer huiswaarts reed.
