Boven je theewater zijn

Bij het aantrekken van mijn kluunschaatsen in de Leidse IJshal werd ik aangesprokenover een krantenbericht in het Leidsch Dagblad van gisteren: "Had je het peloton weer niet in de hand?"

Deze foto moet echter dinsdagavond gemaakt zijn, toen ik thuis zat. Ik geef het direct toe: ik heb het peloton lang niet altijd in de hand. Gelukkig maar trouwens. Maar op 3 kilometer afstand is het helemaal onmogelijk.
Op 20 meter afstand lukt het me overigens ook niet altijd. Bij de eerste serie van 15 rondjes vertrok Mart Moraal al, terwijl ik de kopmannen uit dit deel van de  piramide nog aan moest wijzen. Ik was kortom de regie kwijt.

De rest van de 25 kilometer lukte dat wel, waarbij het hielp, dat iedereen zich goed aan de snelheid hield. Het peloton reed als maximum 27  kilometer per uur. Zelf kwam ik tijdens mijn 5 kilometer op kop uit op 25 tot 26 kilometer. Kortom: met het peloton van 15 "Krasse knarren" hebben we heerlijk gereden.
Maar het venijn zit meestal in de staart. In dit geval gebeurde dit in de kantine van de IJshal bij het tweede kopje. Ik zat naast Koos van Schie, die met een onverhoedse achterwaartse beweging het kopje theewater, dat net aangereikt zou gaan worden, van het schoteltje sloeg.

Ik kreeg het zeer warme water over me heen en moest mijn bovenkleding uittrekken. Mijn linkerbovenarm koelde ik met een vaatdoek, die met lauw water nat was gemaakt.
Henk Distelvelt zat weer lekker te jennen: "Het wordt al helemaal zwart, Bert!"
Om er even later aan toe te voegen: "Je kunt je arm maar het beste amputeren."

Ik  kan daarvoor terecht op het consulaat van Saoedi-Arabië.

Die zijn daarin gespecialiseerd.

De schade viel gelukkig mee. Ik hoef mijn letselschadeadvocaat niet op Koos af te sturen. Maar één ding staat voor mij wel als een paal boven water.: je kunt beter boven je theewater zijn dan onder je theewater zitten!