Takkewerk

Het was wederom een koude start van de dag. Toch was het het begin van een bijzonder warme winterdag. In Arcen zou met 20,5 graden Celsius de warmste winterdag ooit gemeten worden.

Daar ik gisteren mijn vrije middag opgeofferd had om een zieke collega te vervangen, was het vandaag mijn beurt om te genieten van de winterzon.

Met reserveringen in mijn fietstas trapte ik van de bibliotheek aan de Hoorneslaan naar Rijnsburg toe, alwaar ik met de reserveringen voor Valkenburg naar "Het Dorpshuis" reed. Na deze boeken afgeleverd te hebben fietste ik over het nieuwe fietspad langs de A44 naar de volkstuin toe.

Daar was Ada bezig met het rooien van aardperen. Ze had een krat vol. De grond spoelden we eraf aan de kant van de sloot.
Intussen had ik de watertonnen weer omgedraaid, zodat zij de voor de komende week voorspelde flinke hoeveelheid regen op kunnen vangen.

Op de valreep had mijn vrouw nog een klus bedacht. De buren op de tuin hadden veel takken geknipt.
"Die kunnen wij wel naar de ingang brengen", zei Ada.
Dit aanbod werd met graagte aanvaard.
En zo zat ik ook vast aan het takkewerk.

En zo had ik, geheel in de geest van Kees Verkerk, onverwachts een extra training. Een half uurtje sjouwen in het zonnetje is niet verkeerd. Als je het maar vaak genoeg doet, wordt je zo sterk als een paard.

Als je het zo bekijkt is het takkewerk geen takkewerk.