Er was eens een gemeente, die als leus had, dat niets op haar lijkt. En deze gemeente wil nu op de Beestenmarkt gedurende een maand een kunstijsbaan aanleggen, die de sfeer van een sprookje uit moet stralen. Een loffelijk streven, want schaatsen is de mooiste sport, die er is. De gemeente stelt zich zonder enig voorbehoud garant voor € 30.000,-.
Maar in ieder sprookje komt behalve een prinses ook een sloofje voor. In dit geval ligt in diezelfde gemeente een kilometer verderop een al bijna 30 jaar bestaande ijsbaan. Deze kan met moeite het hoofd boven water houden. In het voorjaar heeft de wethouder € 8000,- toegezegd, geld dat tot op heden nog steeds niet is ontvangen. Och, in een sprookje moet je nu eenmaal goedgelovig zijn. Bovendien zou het slechts een sigaar uit eigen doos zijn, want diezelfde gemeente verdient jaarlijks aan de IJshal, vermoedelijk ongeveer € 45.000,- per jaar.
Daarmee is deze gemeente de enige in dit land, die aan een kunstijsbaan verdient. Alle andere gemeenten leggen geld toe op deze voorziening.
Alle andere sportvoorzieningen in de gemeente kosten de gemeente geld, al of niet via verkapte subsidies, doch ons sloofje moet het hebben van sponsoracties van schaatsers, die in twee jaar € 25.000,- opgeleverd hebben. Ondertussen gaat deze grote gemeente met de pet rond bij omringende gemeentes om de € 30.000,- per jaar, die de IJshal nodig heeft om de door haarzelf geplunderde reserves weer op peil te brengen, bij elkaar te bedelen.
Nu wordt er in een gemeente 20 kilometer verderop een andere ijshal gebouwd. Als het aan de gemeente ligt, verdwijnt het sloofje dan voorgoed en dan kunnen alle schaatsers daar dan heen. Het is alsof je tegen ALLE voetballers zegt: “Ga maar bij een voetbalclub 20 kilometer verderop voetballen.”
Zo was er in deze op niets anders lijkende gemeente een voetbalclub, laten we die Blauwkasteel noemen, die in de problemen gekomen was. Meteen klonk er vanuit de gemeenteraad de roep om deze club met € 50.000,- te subsidiëren. Geld speelt in zo’n geval geen rol.
Laten we het sprookje nog mooier maken: er komt dit jaar een Elfstedentocht. De politici in deze gemeente weten niet, hoe vlug ze er bij moeten zijn om “hun” ijshelden in de schijnwerpers te zetten. Wat wil een lokaal politicus nog meer, zo vlak voor de gemeenteraadsverkiezingen van maart! Dat veel van deze Elfstedentochtrijders wekelijks een paar keer flink trainen in de vrijwel volledig door vrijwilligers gerunde IJshal aan de Vondellaan, waar één van de best glijdende ijsvloeren van Nederland ligt, en die door de politiek letterlijk en figuurlijk in de kou worden gezet: een kniesoor die daar op let.
Laten we dus maar snel ons sloofje aan de Vondellaan verlaten en naar de Beestenmarkt gaan. Want in een sprookje heb je geen last van gelijke monniken, gelijke kappen. Of kan ik het, nu we het toch over de Beestenmarkt hebben, misschien beter uitleggen aan de hand van het in dit geval zeer toepasselijke “Boerderij der dieren” van George Orwell: alle sporters zijn gelijk, maar sommige zijn meer gelijk dan anderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten