Meestal gaat het goed

Bij het inrijden op donderdagochtend reed ik met vrij hoge vaart de bocht in, net op het moment, dat Jim Dekkers overstak om zijn schaatsbeschermers aan de kant te leggen. Nu reed hij precies in mijn baan. Ik wist, dat hij een paar jaar geleden een kunstheup heeft gekregen, die absoluut niet mag breken. Na de operatie heft hij zich in een paar seizoenen met veel wilskracht en doorzettingsvermogen weer opgewerkt tot een redelijk goede schaatser. De enige manier om Jim nog te ontwijken was scherp de bocht in te draaien en onder hem door te komen.
Dat onder hem door komen was prima gelukt, want ik ging onderuit en gleed over het supergladde ijs met een aardig vaartje naar de boarding toe. Met mijn schaatsen en gebogen knieën kon ik de val aardig breken, maar daarna gleed mijn bovenlichaam nog half door en kwam ik met mijn bovenrug in onzachte aanraking met de boarding. De laatste keer, dat ik tegen de boarding aangeknald ben, was zo'n 6 jaar geleden, toen iemand naast me onderuit ging en me meenam in zijn val.
Met de schrik in de benen reed ik naar Jim toe. "Sorry, ik heb gekeken en had je helemaal niet gezien." Ton Kamerling kwam er ook bij en samen zaten we geintjes te maken: "Mijn letselschade-advocaat neemt wel contact met je op."
Dit soort dingen kan gebeuren op een ijsbaan. Het is het risico van het vak. Er gebeuren veel bijna valpartijen, maar meestal gaat het gewoon goed door een reflexmatige beweging. Je corrigeert een mispeer of reageert bliksemsnel op een (bijna) valpartij van een ander. De vorige keer, dat ik gevallen ben is ongeveer 2 jaar geleden, toen de ronding bijna uit mijn schaatsen was. Vooral in de bochten heb je dan te weinig grip.
Gelukkig oefen ik aan het begin van ieder seizoen bij de beginnende kinderen op het vallen. Er zijn altijd kinderen bij, die niet durven te schaatsen uit angst om te vallen. Je kunt hen vaak pas schaatsen leren, als ze ervaren hebben, dat vallen niet zo eng is. Trouwens, de meeste kinderen vinden dit de leukste oefening! Ik wist zodoende, dat ik me zo klein mogelijk moest maken om de kans op schade te beperken. Nu kwam deze oefening goed van pas.
De enige schade was een beetje stijf gevoel in de bovenrug en een verrekte spier op mijn borstkas. Op de 13e van de maand kon het erger, of zoals de Engelsen het zo mooi zeggen: "It could be worse." Zo zie je maar: meestal gaat het goed.....