De dag erna was de laatste les, zowel bij de buitenschoolse sport als bij de IJVL. Bij de buitenschoolse sport heb ik ruim 25 rondjes gereden op de buitenbaan met Andries, die een maand geleden pas achter het rekje vandaan was. Heel losjes zijn hand vasthoudend reed hij zo 5 km. Zijn ogen glansden helemaal! Hier doe je het als trainer allemaal voor.
Zaterdagochtend nog even een kleine 10 km gelopen met het oog op de run-skate-run, waarbij ik Wim van Huis en Jan Versteegen tegenkwam, die op de racefiets aan het trainen waren.
's Middags op internet gekeken en wat ik al vermoedde, werd bewaarheid: de 5 km-baan in Biddinghuizen was gesloten. Alleen de 400-meterbaan was open. Het had dus geen zin om morgen naar Flevonice af te reizen voor de Nierstichting Elfstedentocht. De keuze ging nu tussen Haarlem en Den Haag. In Den Haag reed het complete TNT-team van Henk Angenent. Ik zou daar eigenlijk heen moeten om Joost Juffermans te bedanken, aan wie ik mijn TNT-schaatskleding te danken heb. Maar Haarlem is een veel gezelligere ijsbaan met ook nog eens beter ijs.
De keuze werd me makkelijk gemaakt, toen ik zondagochtend nog even naar de openingstijden keek. Den Haag ging pas om 10 uur open, Haarlem al om 7 uur i.v.m. de Lastige lijven toertocht. Om 7 uur was ik bij station Leiden. De bewaakte fietsenstalling was nog dicht. Ik besloot mijn fiets mee te nemen in de trein. Helaas ging de eerste trein pas om half 8. Op het station ontbeten en om half 9 kon ik na de dweilpauze in Haarlem beginnen aan mijn geplande 100 km.
Na een rondje of 10 werd ik ingehaald door een groep van een man of 20, die rondjes 49 reden. Ik sloot aan in de staart van dit peloton en bij de volgende dweilpauze stond de teller op 67 rondes. Daarna ging het nog harder: rondjes 47/48. De halve Jobo-trein, waar ik dinsdagavond in Leiden mee rijd, was er ook en ook diverse IJVL-ers, zoals Martin Langbroek, Bert Hoogeveen, Jan Zwetsloot, Ingrid Heijnsbroek en de familie Messemaker. Met 147 rondjes werden we naar de kant gestuurd voor de rondjes van de Zamboni. Het dweilorkest was inmiddels gearriveerd, alsmede een shantykoor uit De Zilk. Kortom, de stemming zat er goed in.
De temperatuur begon voorjaarsachtig te worden, dus mijn fleece ging uit. In het lentezonnetje was het een genoegen om op het spiegelgladde ijs te schaatsen. Je moest wel geconcentreerd blijven, want het was enorm druk en er waren diverse valpartijen, ook een paar keer vlak voor mijn neus. Ik koos er bewust voor om in een iets langzamere groep te rijden, met veelal rondjes 51. Met 216 rondes op de teller oftewel 80 km begon ik om kwart voor 12 aan de officiële Nierstichting Elfstedentocht.
Nu was de drukte op de baan het grootst. Soms reden er wel 4 pelotons naast elkaar en het duurde soms wel 4 ronden voor je zo'n peloton gepasseerd was.
Iedere dweilpauze at en dronk ik wat. De kluunschaatsen zijn op deze dagen een uitkomst. Klik, klik en je loopt van de baan af. Klik, klik, en je kunt weer verder met de ijzers aan de andere schoen. Altijd scherpe ijzers!
Langs de kant van de baan stond een verzorgingspost met o.a. partjes mandarijn en stukjes banaan. Ik reed er naar toe, toen de vrouw achter deze post net een stukje banaan weghaalde, terwijl ze zei:"Die ziet er niet smakelijk meer uit" waarna ik niet na kon laten te zeggen:"Heb je het over de banaan of over mij?"
Om 2 uur werd de totaalstand bekend gemaakt: ruim € 18.000,- werd in Haarlem bij elkaar gereden. Met 360 rondes op de teller had ik er ruim 130 km opzitten. Daarna kregen de 20 mensen, die het meeste sponsorgeld bijeen gebracht hadden, een schaatsclinic van Yvonne van Gennip. Bijna de helft van de groep bestond uit kinderen.
Ik zat daar so wie so niet bij, daar ik ingeschreven stond bij Flevonice, maar als schaatstrainer was ik toch benieuwd, hoe zij les gaf en wat voor oefeningen. Het was toegestaan om de clinic te bekijken. Om met het oefeningen te beginnen: er zaten voor mij 2 nieuwe oefeningen bij. De eerste was om een vuist in je buik te duwen om je rug bol te krijgen. De tweede betrof de valbeweging. Je moest je knieën tegen elkaar doen en dan de valbeweging maken. Door een reflex vang je de valbeweging dan automatisch op, waarmee je je lichaamsgewicht omzet in een voorwaartse beweging.Yvonne van Gennip gaf zeer enthousiast les. Ze heeft een enorme lichaamsbeheersing. Een klein voorbeeldje. Ze zette één keer af en reed daarna ongeveer 20 meter kaarsrecht op 1 been. Onvoorstelbaar. Maar goed, je wordt niet zomaar drievoudig Olympisch kampioene met als bijnaam de IJskoningin van Calgary!
Aan het eind konden de deelnemers aan de clinic vragen stellen. Iemand vroeg naar het lang en vrij hoog laten hangen van het rustende been van de Duitse schaatsers. "Op zich kan het prima, zolang je het maar ontspant" was het antwoord", "Dan hoorde je de trainer "Locker bleiben, locker bleiben" roepen."
Na deze zeer leerzame les op gehoorafstand aanschouwd te hebben, maakte ik mijn 405 rondjes vol. Zodoende had ik, afhankelijk van de wijze waarop je rekent, 150 of 160 km geschaatst. Als je een rondje als 400 meter telt, kom je op 160 uit, reken je de 378 van de binnenrand van de inrijbaan, dan heb je 27 rondjes voor 10 km nodig. Met 405 rondjes kom je op 150 km uit. En dat in een effectieve schaatstijd van ongeveer 6 uur: een gemiddelde van 25 km per uur!
In ieder geval zat ik zeer ver boven mijn geplande 100 km. De vorm is dus gewoon goed. Jammer, dat er dit jaar geen Elfstedentocht was. Het was een gezellige en geslaagde dag. Op de terugweg nog even langs de Clovisstraat gefietst om onverwachts bij Rob en Margriet even bij te kletsen onder het genot van een kop thee. Immers: een gast brengt altijd vreugde aan, is het niet bij het komen dan wel bij het gaan.
Thuisgekomen nog even op internet gekeken: Siebe was in zijn eerste klassieker in Spanje, de Trofeo Guerrita, 54e geworden en de beste renner van zijn Spaanse ploeg. Zoals gezegd, het was een geslaagde dag en het ging me makkelijk af: "Locker bleiben".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten