Knieval

Op een zeer mooie zaterdag in januari 2003 waren we met 8 IJVL-ers naar het huis van Van Huis getrokken, waar we bespraken, waar we zouden gaan schaatsen op natuurijs. De keus ging tussen de Alblasserwaard, de Rottemeren en de Nieuwkoopse plassen. Na ampel beraad kozen we de laatste mogelijkheid. In 2 auto's reden we, Frits van Huis, Bert Schotanus, Mariët Spierings, Wil Verbeij, Hans Boers, Jaap de Gorter, Jos Drabbels en Bert Breed, naar restaurant "de Ziende", waar we onze ijzers onderbonden voor een prachtige tocht tussen zeer veel rietkragen door. Schaatsen op natuurijs is immers onze gemeenschappelijke "Wintertime love"!

Er lag een laag sneeuw op het ijs, zodat je goed kon zien, waar je kon schaatsen: waar sneeuw lag, had het een week lang gevroren, en dat was dus redelijk betrouwbaar. Mooi zwart ijs daarentegen, hoe verleidelijk ook, was van recenter datum en dus onbetrouwbaar. De sneeuw had echter één groot nadeel: je zag de scheuren niet. Na 100 meter kwam ik zo met een flink vaartje in zo'n onzichtbare scheur vast te zitten en maakte zodoende een pijnlijke knieval.

Opstaan en doorgaan. Met pijn kun je immers ook schaatsen. Je laat je het schaatsplezier op een mooie windstille dag met temperaturen net onder nul niet ontnemen door een vroege buiteling. Met een pijnlijke rechterknie reed ik achter het zevental aan over de Meije. Eerst schaatsten we tussen de rietkragen door, vervolgens reden we naar het dorpje Meije. Op dit stuk kwamen we flink wat bruggen tegen. De meesten konden we bukkend passeren, slechts een paar keer moesten we klûnen.

Na het dorpje gepasseerd te zijn kwamen we bij de rietkragen uit. Zigzaggend reden we door dit prachtige natuurgebied naar het plaatsje Noorden toe. Hier moesten we over een stuk zwart ijs. De ervaringen in Giethoorn hadden diverse personen toch wel voorzichtig gemaakt, zodat we zo dicht mogelijk langs de rietkragen dit stuk overstaken. In Noorden namen we een korte eetpauze, alvorens door te rijden naar Woerdense Verlaat.

Het ijs was op dit stuk beduidend minder van kwaliteit, met zeer veel scheuren. Diverse personen kwamen zodoende ook onprettig met het ijs in aanraking. In Woerdense Verlaat staken we klûnend de dam over, waarna een stuk zeer slecht ijs volgde met dooiijs aan de randen. Dit deed ons besluiten om niet bij de sluis over te steken, maar terug te schaatsen naar Noorden.

In een snackbar bestelden we tosti's, broodjes, koffie, warme chocomel e.d. Hier zaten we ruim een half uur. Douwe en Jilles Kinkel kwamen ook binnen en vertelden, dat de Grecht tussen Woerdense Verlaat en Woerden 8 km prachtig zwart ijs had. Derhalve reden we weer naar de dam toe. Aanvankelijk zag ik dat niet zo zitten, want ik had in de snackbar toch behoorlijk wat last van mijn knie gekregen. Maar kennelijk kwam dit door het stilzitten, want naarmate we langer schaatsten, werd de pijn minder.
Mariët had ondertussen ook een knieval gemaakt, zodat we op de Grecht de achterhoede vormden van ons groepje. We konden hoe dan ook genieten van heerlijk, sneeuwvrij glijijs. Een gouden tip van de Kinkels. In Woerden zaten de anderen al te eten, toen we daar aankwamen. Daar schaatsen toch wel hongerig maakt, volgden wij dit voorbeeld.

Op de terugweg reden Mariët en ik wederom in een heerlijk duurtempo, dat je uren vol kan houden, achter de anderen aan. Ondanks dat we een eind achter lagen, merkte je toch wel het verschil tussen geoefende schaatsers en zij, die niet iedere week trainen: we zijn op de 8 km niet één keer ingehaald, we haalden alleen maar in.
Bij de sluis kwamen we Letty Ruhaak en Pieter en Thijs Smit tegen, die hun wagen in Woerden hadden geparkeerd.
Vanaf Woerdense Verlaat reden we over de Meije terug naar ons startpunt. Een prachtige tocht in de schemering, met wel om de 100 meter een bruggetje. We hebben in ieder geval vaak moeten bukken. Soms heeft het voordelen als je klein bent....
Bij het dorpje Meije kwamen we Joost Wösten tegen, die nog naar Woerden wilde schaatsen in zijn eentje. Dit hebben we hem uit zijn hoofd weten te praten, want in het donker zie je alle eendenwakken niet en dan wordt schaatsen in je eentje al spoedig zwemmen bij het eendje.
Zodoende reden we met 9 IJVL-ers naar restaurant "de Ziende", waar we nog even wat gingen drinken en na konden genieten van een 90 km lange tocht op een prachtige winterdag. Zelf kon ik nog 3 weken na "genieten" van een gekneusde rechterknie. Wijs geworden rijd ik daarna altijd met kniebeschermers. Je weet immers maar nooit, wanneer je weer een knieval moet maken....