Noordzeeroute

Op vrijdag 17 juli werden we gewekt door een paar fikse donderslagen, terwijl de regen steeds harder naar beneden kwam. Of het nu kwam door een lekje in de buitentent of door het opspatten op de grond, zullen we nooit achterhalen, maar in ieder geval hadden we lekkage in de binnentent. 's Nachts kregen we nog een paar keer een flinke bui te verwerken, dus er kon gesproken worden van een gebroken nacht. Desondanks waren we om 7 uur weer wakker.
De dag begonnen we met een verkwikkende douche. Met de halfnatte handdoek werd de bodem van de binnentent drooggewreven, terwijl de natte matjes in het bleke ochtendzonnetje stonden te drogen. De niet compleet droge buitentent ging los in de fietstas en om half 10 stonden we bepakt en bezakt. Van de beheerder van de camping hoorden we, dat het vandaag zeer wisselvallig weer zou worden. Regen, bewolking en zonneschijn. Hetgeen ook klopte.
De weg naar Veurne liep over een verlaten vliegveld á la Valkenburg. In de verte zagen we de kerk van Veurne boven de polder uittorenen. Met een forse wind tegen ploeterden wij naar Veurne langs het kanaal. In Veurne gingen de hemelsluizen weer even open. Bij een warme bakker kochten we proviand voor onderweg. We maakten een rondje door dit fraaie Vlaamse stadje met z'n gezellige plein, voor we door de polders van de Westhoek naar Diksmuide pedaleerden. De route slingerde, dodat we om beurten mee- zij- en tegenwind hadden. Maar goed, je rijdt niet iedere dag door plaatsjes als Steenkerke, Eggewaartskappelle en Lampernisse.
Om half 12 waren we na 30 km in het volledig gerestaureerde Diksmuide, de frontstad van de IJzerlinie, die in de Eerste Wereldoorlog volledig in puin geschoten is. Op een terrasje namen we cappuccino en chocomel met warme appeltaart. Met melk en appels als leeftocht voor onderweg begon het afzien. Langs de IJzer moesten we zo'n 20 km door de kale polders met windkracht 6 á 7 tegen naar de Franse grens rijden, ook langs de IJzerhoeve, de camping, die er nog net zo verpauperd uitzag als 10 jaar geleden. Meer nog dan gisteren was het fraaie lied "Mijn vlakke land" van Jacques Brel op deze etappe van toepassing.

Bert reed zoveel mogelijk op kop om Ada uit de wind te houden. Vlak voor Fintele namen we, zittend op een muurtje in de luwte, onze lunch, voor we door de kale polder voort konden zwoegen. Bij Stavele verlieten we de Noordzeeroute om het saaie stuk rond Oost-Cappel mis te lopen. Slingerwegen brachten ons ten lange leste in Roesbrugge, waar we op een onduidelijk punt de Franse grens overstaken. Rue du Moulin gaf aan, dat we in la douce France waren, hoewel: Bambecque kun je nog Frans noemen, maar aan Wormhout valt weinig Frans te ontdekken.

In het ooit Vlaamse stadje Wormhout kwam de regen weer met bakken naar beneden. Een mooi moment om in dit glooiend gebied een welverdiende pauze te nemen. In een café namen we café en warme chocomel. Met gepind geld op zak fietsten we over de drukke D 17 naar Esquelbecq om over slingerende boerenlandweggetjes door te klimmen naar Bollezeele. Op het plein bij de kerk aten we de appels op, voor we bij Merckeghem langdurig konden genieten van het mooie uitzicht tot aan de kustplaatsen toe. Het was weer even zonnig, dus dat kwam mooi uit.
Een afdaling, een klim en een afdaling van 10% bracht ons om half 7 in Watten, waar we de Noordzeeroute verlieten om linea recta naar Château du Gandspette te trappen, waar we om 7 uur onze tent op mochten zetten, na ruim 102 km fietsen, waarvan 80 km met een forse wind tegen. Met de teller vanaf huis op 396.61 wandelden wij op deze mooie landgoedcamping in Eperlecques, waar we in 1999 met de kinderen 4 nachten hebben verbleven, naar het campingrestaurant.

Hier namen we voor € 12,- een menu met quiche Lorraine, een varkenscotelet en een verrassingsijsje, dat verrassend lekker was. In Frans Vlaanderen werd deze maaltijd compleet gemaakt met bier uit de abdij van Leffe. Om 10 uur verlieten wij als laatste gasten het restaurant van camping Gandspette in Eperlecques. Gisteren was het zomer, vandaag herfst.