Nou, dat was wat eufemistisch uitgedrukt. Mijn winterjas, die de afgelopen winters waterdicht was geweest, bleek vooral op de mouwen flink te lekken. Als een verzopen kat kwam ik om even over 6 thuis.
Na de macaronimaaltijd, altijd goed als je daarna moet trainen, fietste ik naar de Vondellaan, waar een nieuwe verrassing wachtte. Dries Breugom, die de Zamboni op deze tijd altijd bestuurde, was ziek. Er was dus niet gedweild.
Dat betekende een zware training. Heerlijk!
Je had het gevoel, dat je op dit werkijs op natuurijs aan het trainen was. Ondanks dat het ijs nog best behoorlijk gleed, was het toch een stuk zwaarder dan normaal. Waar ik tegenwoordig gewoonlijk 4 slagen over het rechte eind doe, moest ik nu 6 slagen maken. De laag "sneeuw", de kleine hobbeltjes en ook de hogere glijweerstand maakte het tot een uitstekende natuurijstraining.
Daar genoot ik dus ook met volle teugen van! Het eerste uur reed ik achter Rein, een echte natuurijsschaatser, die één tempo zeer lang vast kan houden, op de tweede plek van het peloton. Na 50 minuten op kop te hebben gereden nam ik het stokje van Rein over en reed ik 40 minuten op kop. Toen was het hele peloton al van het ijs verdwenen en kon ik nog een half uur solo over de buitenring mijn rondjes rijden.
Ik denk niet, dat we in Leiden snel een zo zware ijstraining voor onze kiezen zullen krijgen, maar ik heb er van genoten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten