Sneeuw

Het zag er een paar dagen veelbelovend uit, maar sneeuw en dooi voorkwamen, dat ik gebruik kon maken van mijn vrije dagen om te gaan schaatsen. Ik had al een collega gevraagd om stand-by te staan voor vandaag en morgen, maar helaas, het zit er nog niet in. Misschien dat het komend weekeinde kan? We wachten rustig af, want anders loop je een grote kans op een nat pak.

Door de vele sneeuw, die gevallen was, stond er 's ochtend een recordlengte van 700 km file. In de overdekte IJshal konden we dat ook merken. Er kwamen minder krasse knarren dan gewoonlijk opdagen bij de wekelijkse donderdagochtendtraining. Met het oog op mogelijk natuurijs had ik een piramide opgesteld van 5, 15, 25 en 35 ronden en dan 25, 15 en weer 5.



De komende 2 weken is het Kerstvakantie en dan is er iedere ochtend schaatsles voor kinderen, dus dit was de laatste krasse knarrentraining van 2009.

Bij de koffie en de warme chocomel kwam er een hele serie prachtige verhalen, waarvan ik u deze niet wil onthouden: in de tijd, dat Dries van Wijhe regelmatig wedstrijden won, kwam het rijden met een hartslagmeter op. De meeste marathonschaatsers wilden niet "in de verzuring" rijden. De hartslagmeter gaf dat punt keurig aan. Als aan alle kanten de hartslagmeters gingen piepen, dan was dat voor "Dolle Dries", die zelf zonder deze technische fratsen reed, het moment om te gaan demarreren. Deze lepe marathonschaatser wist, dat de anderen zich op dat moment zouden "sparen". Voor Dries van Wijhe werkte het gepiep om hem heen als een startschot.