Houten haai

Het had vannacht weer eens gesneeuwd. Thuis lag een laagje verse sneeuw van een paar centimeter op de oude sneeuw, die er al lag. Hoe zou het op De Kaag zijn, waar we vanochtend hadden afgesproken?
Om 9 uur belde Joop van Kleef, of we nog zouden gaan en of ik mee wilde rijden. Dat was inderdaad gemakkelijk en gezellig. Om even over half 10 werd ik thuis opgepikt. Bij het Vennemeer konden we de auto in een weiland parkeren. Om kwart over 10 vertrokken we met 11 personen. Via de Kaagsociëteit reden we over het Norremeer naar Kaageiland, waar een telefoontje rinkelde. René Strelzyn werd weggeroepen en ging in zijn eentje terug naar het Vennemeer.


Door de wind kwam op de grotere vlaktes het zwarte ijs half onder de sneeuw vandaan. Hierdoor schaatste het, ondanks de sneeuwbuien, waar we in reden, veelal makkelijker dan gisteren.


Met zijn tienen reden we over de Kever naar de Ringvaart tegen de forse noordoostenwind in.

Het stuifsneeuw, dat voor gisteren was voorspeld, kregen we vandaag voor onze kiezen. Maar met Joop van Kleef en Bauke Dooper hadden we een tweetal schaatsers in onze gelederen, die tijdens de barre Elfstedentocht van 1963 van het ijs waren gehaald: dit was slechts Spielerei.

Vanaf de Boerenbuurt reden we met een bocht naar Rijpwetering, waar Jan Versteegen en Richard Dieke doorschaatsten naar het beginpunt, terwijl wij in "De vergulde vos" wat eten en drinken namen.


Vanaf de Koppoel reden we met de wind in de rug naar Kaageiland, waar we de vin van een houten haai zagen: een ijszeiler was in volle vaart in een wak gegleden. Hij was veilig uit het wak, maar de houten bodem stak als de vin van een enorme haai uit het wak.

We kwamen Joris Raven tegen, die met ons meeschaatste richting Warmond. Dat was althans onze bedoeling, want op de Warmonderleede werd het ijs ter hoogte van de woonboten volstrekt onbetrouwbaar. Je moest trouwens goed op blijven letten. Her en der zaten kleine wakken op de Kagerplassen, vaak herkenbaar aan geel uitgeslagen sneeuwijs, maar soms ook doordat het ijs er juist dof zwart of grijs uit zag.




Tegen de wind in schaatsten we naar de Kaagsociëteit, waar Paul Verkerk, Andrea Landman, Robert Nozeman, Jos Drabbels en Jaap de Gorter het voor gezien hielden. Enkele leden van dit gezelschap moesten vanavond nog wedstrijden rijden op de Uithof.
Met de krasse knarren Bauke Dooper en Joop van Kleef reden wij nog door naar Hoogmade. De boerensloten naar Hoogmade waren stukken beter dan die naar Oud-Ade en Rijpwetering.
Na de lange kluunplek bij de A4 en de HSL kwamen we via de Boskade Hoogmade binnen. Het ijs op de Does was erg ribbelig. In Hoogmade was het voor een zondagmidag met natuurijs trouwens opmerkelijk rustig. Zijn de meeste Hollanders gewoon mooi weer schaatsers?
Dat was Arno Volwater in ieder geval niet. We kwamen hem op de Does tegen en we reden met hem mee naar zijn huis, waar we een Jägermeister aangeboden kregen. Met dit weer koste het niet veel moeite om hem ijskoud te serveren. Via dezelfde route al dat we naar Hoogmade gekomen waren reden we nu weer naar het Vennemeer. Onderweg kwam Bauke bekenden tegen, waarmee hij aan de praat raakte, zodat Joop en ik samen aankwamen bij de Watersportvereniging.
Toen de auto onze straat in reed, zag ik net mijn vrouw en een van mijn dochters naar de Schenksloot lopen. Na een paar boterhammen gegeten te hebben volgde ik hun voorbeeld. Het was gezellig druk op de Schenksloot. Het had wel wat: hele gezinnen op de schaats, spelende kinderen, redelijk goed ijs en nog steeds wat sneeuwbuien.
Ongeveer anderhalf uur trok ik mijn baantjes: een kleine kilometer meewind, een zelfde afstand tegenwind, en mocht ik tussendoor ten behoeve van mijn in Spanje wielrennende zoon Siebe voor filmster spelen, terwijl ik tussendoor af en toe met bekenden kletste. Want schaatsen en gezelligheid gaan hand in hand!