Haastige spoed

Het was behoorlijk mistig, toen ik naar de IJshal fietste. Het was dan ook iets rustiger dan normaal. Een aantal vaste mensen, die er anders elke dinsdagavond waren, zag ik niet.
In het begin ging het erg lekker. Glad ijs, technisch liep het goed en ik kon veel langer dan normaal met de tweede groep meeschaatsen. En daar ook zit meteen de valkuil. Op een gegeven moment ga je "harken" om er maar bij te blijven.
In eerste instantie heb je dat niet in de gaten: je vervalt in de oude automatismen. Maar op een gegeven moment heb je toch wel door, dat het technisch niet loopt. En dan is het lastig om de knop om te zetten. Als je gehaast gaat schaatsen, is het lastig om dit te keren.
Toen de meeste snelle rijders van het ijs waren, reed ik met Niek rond, die mij eerlijk zei, dat ik in mijn oude fout verviel: "Ik zie in de bocht dat hupje weer". En hij had gelijk.
Het laatste kwartier ben ik me, met hem in mijn kielzog, gaan concentreren op technisch rijden. Gelukkig lukte dit aardig.
Maar ik zal me er toch op moeten blijven concentreren, want de betere techniek is nog lang niet geautomatiseerd. Waaruit maar weer eens blijkt, dat het met schaatsen precies hetzelfde is als elders: haastige spoed is zelden goed!