Piramidespel

De meeste mensen hebben er wel eens van gehoord. Een piramidespel is een "spel" waarbij deelnemers een inleg doen en tevens proberen anderen over te halen om mee te doen, zodat zij van hun inleg weer een deel ontvangen. Dit kan lang goed gaan, maar vroeg of laat komt de klad erin en dan heb je aan de top ineens een probleem.

Bij de donderdagochtendgroep in de Leidse IJshal groeide het aantal "krasse knarren" ieder jaar, tot we af en toe in een peloton van een man of 30 onze rondjes in piramidevorm reden. Dit jaar is het aantal deelnemers ineens fors gedaald. Vanochtend reden we met zijn zevenen. Moet je in het bedrijfsleven mee aankomen: je klantenbestand met driekwart zien kelderen.
Voorlopig kom ik er nog mee weg. Zolang het Stadhuisplein nog niet vol staat met demonstranten met de leus "Bert moet weg" denk ik nog niet aan aftreden als coördinator. Wat dat aangaat is het hier vooralsnog een stuk rustiger dan in Egypte.

Want bij de 7 schaatsers van vanochtend zaten 2 krasse knarren, die in normale omstandigheden nu in Egypte hadden gezeten. Evert Boekhout zag zijn reis al voor het vertrek naar het land van de farao's geannuleerd. Wim van Huis moest zijn hotel in een rustige kustplaats op last van de touroperator verlaten en naar Nederland terugvliegen, terwijl de Duitse toeristen gewoon onder de palmbomen mochten blijven.
Hij heeft er een post-traumatisch stress syndroom aan overgehouden: "In plaats van op een zonnig strand te kunnen genieten van de aanblik van mooie vrouwen in bikini, moet ik nu tegen jouw kont aan te kijken!"
Nee, dat Wim zijn dag niet had, was bij het inrijden al duidelijk. Bij het inrijden wees hij mij op een kunstrijdster, die zeer sierlijk over de binnenbaan zwierde.
"Jij kunt vast niet, wat zij kan", zei de Shoes-gitarist.
"Nee, dat klopt", gaf ik als antwoord, om daar geheel naar waarheid aan toe te voegen: "Het is trouwens mijn dochter!"
Op deze zonnige ochtend in Leiden was het zonneklaar: Wim van Huis is het grootste slachtoffer van het piramidespel.