Exact 20 jaar geleden hoefde ik me dat niet af te vragen. Mijn moeder lag op sterven, precies 4 jaar, nadat mijn ouders hun gouden huwelijksfeest hadden gevierd.
Op 2 april 1991 was ze in het Diaconessen Ziekenhuis in Heemstede bediend door de pastoor, en dan weet je wel hoe laat het is. Alle 12 kinderen waren hierbij aanwezig.
's Nachts droomde ik, dat ik tegen mijn jongste zus Joke zei: "Toch knap, dat ze het tot haar huwelijksdag heeft uitgehouden!" Dit was tegen alle verwachtingen in.
Desondanks gebeurde het toch.
Veertien dagen leefden we met het gegeven, dat ieder telefoontje een oproep kon zijn om onmiddellijk naar het ziekenhuis te komen. Je moet eens weten, hoeveel telefoontjes er dagelijks in de bibliotheek gaan.
Op maandagavond 15 april ging om half 8 de telefoon. Mijn zwager Henk zei: "Als je je moeder nog levend wil zien, moet je nu komen."
Ik sprong op de fiets naar het station, nam de trein naar Heemstede en kreeg daar een lift naar het Diaconessen. Toen ik er een kwartier was, hoorde ik, met de aanwezige familieleden, haar laatste woorden: "Maria komt eraan!"
Toch duurde het nog tot een uur of half 6 de volgende ochtend, voor ze haar laatste adem uitblies.
De uiteindelijke doodsoorzaak, die de arts aan ons meedeelde: slecht werkende nieren, die langzaam maar zeker haar lichaam vergiftigden.
Een schat van een mens, waar geen kwaad in school, werd op 79-jarige leeftijd van ons weggenomen. De tekst op de rouwkrans was kort, maar krachtig: Rust zacht, lieverd!
Het spreekt voor zich, dat ik, met mijn moeder in mijn hart, ieder jaar zeer gemotiveerd meedoe aan de Nierstichting Elfstedentocht, tegenwoordig beter bekend als IJsstrijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten