Surprise

De Rijmpiet kwam op zijn fiets naar de IJshal gereden,
waar hij met zijn schaatsen het gladde ijs zou betreden
voor het rijden van rondjes met de Krasse knarren,
wier oogleden je langzaam maar zeker zag verstarren,
toen Zwarte Piet met een dobbelsteen aan kwam zetten.
Het schema van de dag, het was een soort roulette.
Het aantal rondjes werd door het aantal ogen bepaald:
voor elk oog moest een vijftal rondjes worden gehaald.
Ton mocht als eerste werpen met de grote dobbelsteen
en met drie ogen vertrok een vijftiental rijders meteen
om gezamenlijk vijftien ronden te rijden op het ijs.
Maar Henk dacht: "Ik verlang dit keer de hoofdprijs!"
Zo rolde de drummer van "The Shoes" met veel succes
naar het hoogste aantal ogen en zo mochten we zes
kilometer gaan schaatsen in een veelkleurig lint
onder het toeziend oog van de knecht van de Sint.
Ook de gitarist van "The Shoes" was goed bij de les
en dus rolde Wim de dobbelsteen met gemak op de zes.

De volgende die de steen mocht gooien, dat was Wiet
en hij kreeg te horen: "Dit geloof je toch niet!"
Want ook Wiet wist de dobbelsteen op de zes te krijgen,
en mochten we wederom dertig rondjes aan elkaar rijgen.
Het begon in een gematigd tempo, aangegeven door Wiet,
die het estafettestokje toen overgaf aan de Rijmpiet.
Maar halverwege greep een stoere zeebonk zijn kans,
want na een volle week op de Noordzee wilde Hans
de trainingsachterstand van zeven dagen goedmaken,
dus moest de ene na de andere schaatser afhaken.
De hoge snelheid van een voortrazende westerstorm
werd de overgehaalde landrotten opgelegd als norm.
De helft van het peloton had reden tot klagen,
toen ze terecht om een lager tempo kwamen vragen.
Tussen alle gemor door gooide Ans zowaar een drie.
Dat betekende derhalve vijftien rustige rondes, die
dit keer door ons zonder afhakers werden gereden.
Er werd vooral op techniek op het ijs gegleden,
net als bij de toegift van vijftien extra ronden,
omdat de meesten er geen genoeg van krijgen konden.
De dobbelsteen leverde een verrassend schema op,
maar in de kantine kreeg de zeebonk op zijn kop.
Nu wordt dit verhaal besloten door onze Pieterbaas
met deze moraal: "Schaatsers, staakt uw wild geraas!"

Sint en Piet