De Belhamel-bende

"Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen!"

Deze bekende uitspraak van Jezus schiet mij regelmatig door mijn hoofd, als we weer eens last hebben van jeugd, die het nodig vindt om belletje te trekken in de bibliotheek. Vooral op woensdagmiddag is het nog al eens raak.
Met graagte had ik aangegeven, dat ik over een lelieblanke ziel beschik, maar helaas, anders dan u zou verwachten, is dat niet helemaal het geval.

Ik zal het u maar opbiechten. In mijn jeugdjaren heb ik gezondigd.
In een zeer grijs verleden heb ik me met Bertus Spreeuw en Hans Vermeulen, een naamgenoot van de zanger van Sandy Coast, bezondigd aan.....belletje trekken.

Nieuw-Vennep was toendertijd een nog vrij klein dorp, waar aan alle kanten nieuwbouwwijken verschenen. In deze wijken was de straatverlichting nog verre van optimaal.

Nu moet u weten, dat ik in mijn jeugdjaren de boeken van Pietje Bell verslonden heb, terwijl Suske en Wiske ook tot mijn jeugdliteratuur behoorde.
Wij trokken dus gedrieën door de Nieuw-Vennepse nieuwbouw als "de Belhamel-bende".

In de schemering ging het nog goed, maar de schemering ging over in duisternis. Het was mijn beurt om aan te bellen. Volgaarne verrichtte ik mijn plichten en ik rende weg. Ik nam de kortste weg de hoek van het huis om. Dat had ik beter niet kunnen doen, want daar was een stuk ijzerdraad, dat over korte houten paaltjes gespannen was. In het duister was dit aan mijn zicht onttrokken.
De deur ging open, de heer des huizes stapte naar buiten en zag mij liggen. De zere knie was niet het ergste. Nee, het ergste was, dat ik uitgelachen werd door mijn vrienden en de mij onbekende man.
Ik heb daarna nooit meer belletje getrokken. Een glanzende carriére als belhamel was in de knop gebroken....