Kalmthoutse Heide of de Grensparkroute

Met een niet al te vrolijk humeur ging ik met Ada op weg naar station Leiden, waar we de trein naar Bergen op Zoom zouden nemen. Vrijdagmiddag was ik Henny Keereweer tegen, die bij mij in de buurt woont. De fractievoorzitter van de PvdA vertelde me, dat het weinig gescheeld had, of de gemeenteraad van Leiden had deze week al besloten, dat de resterende 2,5 miljoen euro naar zwembad De Vliet zou gaan, dus nog voor de Sportnota in de gemeenteraad behandeld zou worden.
Schaatsers staan bij de huidige gemeenteraad kennelijk helemaal aan het eind van de pikorde. We zullen dus nog flink moeten lobbyen om de raadsleden te overtuigen van de noodzaak van het renoveren van de IJshal. Het zal niet meevallen zo vlak voor de zomervakantie. Wat dat aangaat hebben zwemmers in dit jaargetijde een flinke voorsprong, terwijl veldsporten als voetbal e.d. helemaal buiten schot blijven. En dat, terwijl alle politieke partijen in hun verkiezingsprogramma in meerdere of mindere mate positie waren over het behoud van kunstijs in Leiden....9
Voor de Leidse IJshal lijken afspraken met de gemeente Leiden op drijfzand gebouwd.

Mijn humeur werd er niet beter om, toen mijn fiets door een windvlaag omklapte op het perron, waarbij in de trein bleek, dat mijn achterlicht gesneuveld was.
In Bergen op Zoom was het bewolkt toen we uitstapten. We fietsten in de richting van de Brabantse Wal. Het duurde even, voor we op een goede manier deze 800 jaar oude stad uit waren.

Bergen op Zoom is, net als Leiden bekend van het beleg en het ontzet in de Tachtigjarige Oorlog.

We hebben er zelfs een bekend lied aan over gehouden: "Merck toch hoe sterck" uit Valerius' Gedenck-clanck.
Nu denkt bijna iedereen, dat "Merck toch hoe sterck" een oud Nederlands lied is. Hen moet ik teleurstellen: de melodie is die van een oud Engels volkslied!

Wat wij meekregen van "Merck toch hoe sterck" was vooral de tegenwind op weg naar Woensdrecht. Niet dat we daar om maalden. De Brabantse Wal is een prachtig gebied op de grens van de Zeeuwse klei en de soms wel 20 meter hoger gelegen Brabantse zandgronden.

Dit stukje hadden Ada en ik al een paar keer eerder gefietst. We hebben een jaar of wat geleden samen de Schelde-Rhein-route gefietst van Vlissingen naar Venlo. Het glooiende gedeelte tussen Bergen op Zoom en Woensdrecht maakte deel uit van deze prachtige LF-route.

We hebben toen op een boerderijcamping in Woensdrecht onze tent opgezet. Op zo'n 20 meter boven de rest van het vlakke land heb je dan een prachtig uitzicht.
Verder ben ik in de jaren '80 diverse keren naar Woensdrecht afgereisd, waar de omstreden kruisraketten neergezet zouden worden. Maar de reis van de vele demonstranten ging dan naar vliegveld Woensdrecht, dat een kilometer of 5 oostelijker ligt.
Wij fietsten via het mooie dorp Woensdrecht naar Ossendrecht door de glooiende bossen. De klimmetjes waren te vergelijken met de Nachtegaallaan in Katwijk. Via Calfven reden we door dit prachtige hoekje van Nederland naar Ossendrecht. In de jaren '70 kreeg ik van het ministerie van Defensie het verzoek mij hier te melden om opgeleid te worden tot vrachtwagenchauffeur.
Ik heb deze uitnodiging beleefd afgeslagen. Men kon mij best missen bij de verdediging van de landsgrenzen. In die jaren stond ik op doel bij DIOS 8 en ik moet zeggen, dat ik het publiek gaf, waar het voor kwam: men wilde doelpunten zien....
Een half uur later dan gepland kwamen we aan bij het vanaf de weg moeilijk te vinden terras van "De Blauwe Paauw" bij de Volksabdij.
Hier ontmoetten we Paul Crezee, met wie we na de appeltaart de Grensparkroute zouden gaan fietsen.

Onder een wisselend bewolkte hemel fietsten we via Huijbergen België in. Via het niet onaardige boerenland kwamen we op het mooiste deel van deze route van 32 km: de Kalmthoutse Heide.

Het had veel weg van de Dwingeloose Heide, wat ik een van de mooiste plekken van Nederland vind.

Halverwege het fietspad, waarop een kind aan het skeeleren was op het gladde asfalt, zetten we de fietsen aan de kant om een kilometer over een zandpad te wandelen. Op een heuveltje nuttigden we onze lunchpakketten.

Bijzonder aan deze wandeling was de afwisseling van de vegetatie. Aan de ene kant had je een soort moerasgebied met bijbehorende planten.

Ook het wollegras tierde welig.


Ook zonnedauw, een vleesetende plant, was regelmatig te vinden op dit stukje glooiend zandpad.
Wat verder opviel was de stilte op de heide.

We namen onze fiets weer ter hand en reden over het fietspad naar Kalmthout toe, waar Paul ons het naambordje Annemieke liet zien.

Samen met zijn veel te jong gestorven vrouw Annemieke kwam hij graag op de Kalmthoutse Heide. Na de dood van zijn vrouw stuitte hij toevalligerwijze op een smal weggetje met die naam. Een stukje verderop ligt een soortgelijk weggetje met de naam Rozemieke.
De namen Annemieke en Rozemieke zijn afkomstig van stripfiguren van Willy Vandersteen. Deze schepper van de fameuze Suske en Wiske was woonachtig in Kalmthout.

Via de lommerrijke dreven van Kalmthout met zijn talloze fraaie optrekjes fietsen we door de bossen naar Putte toe. Op het zonnige terras van "Het Witte Paard" namen we een paar Palmpjes.
In het café zaten groepjes wielrenners. De hele dag door kwamen we plukjes en soms grotere groepen coureurs tegen. Deze grensstreek van Noord-Brabant en België is een echt wielergebied.

De fietstocht door België sloten we af met hét handelsmerk van onze Zuiderburen: een zak friet! Na nog een ijsje toe vervolgden we de Grensparkroute. Over rustige fietspaden reden we naar Ossendrecht, waar we hartelijk afscheid namen van Paul.
Wij reden samen via Huijbergen langs vliegveld Woensdrecht en de Wouwse Plantage terug naar Bergen op Zoom.

Op het station hadden we geluk. We waren net op het perron, toen de trein naar Leiden eraan kwam rijden. Deze had 5 minuten vertraging. Anders hadden we hem gemist.
Zodoende konden we thuis, na een fietstocht van 84 km, nog het laatste kwartier van Spanje-Frankrijk kijken. Ana was zeer opgetogen. Haar España won met 2-0.
Nu was het voor de Spanjolen "Merck toch hoe sterck!"