The morning after

Het beste recept tegen een kater is zelf flink gaan sporten. Want natuurlijk was er de teleurstelling van de kansloze nederlaag tegen de Duitsers. Het vlaggeschip van Nederland ging roemloos ten onder.

En wat deed ik "the morning after"? Ik ging lekker skeeleren. Het was heerlijk weer, het zonnetje scheen, er stond niet al te veel wind en met een temperatuur van een graad of 15 was het heerlijk sportweer.
Ik skeelerde naar de Velostrada en vandaar via de Horstlaan richting Leidschendam over het fietspad langs de Veurseweg. Over de Northeyweg reed ik naar het tunneltje onder het spoor om via de lange tunnel bij de Horstlaan weer terug te skeeleren over de Velostrada. Over het fietspad langs de Rijndijk en de Hadewychlaan ging ik op huis aan.
Tijdens de 20 km skeeleren had ik tijd genoeg om mijn gedachten te ordenen. Er is al veel gezegd en geschreven over het falen van het Nederlands elftal. Het moeilijke bij dit soort wedstrijden is altijd: waren wij nou zo slecht, of waren zij zo goed?

Want dat kan natuurlijk ook nog. Duitsland beschikt momenteel over een zeer talentvolle lichting, die nog aantrekkelijk voetbalt ook. Zij spelen op een manier, die wij van Oranje verwachten. Maar laten we even terugkeren naar "onze jongens".

Voetballen kunnen ze. Anders haal je geen finale van het wereldkampioenschap. Het is dus een mentale kwestie. Je had, om met Hans van Breukelen te spelen, het idee, dat de spelers van Oranje wel hun best deden, maar niet tot het uiterste gingen.

Volgens mij konden ze dat ook niet, omdat "the flow" weg was. De piek van Oranje lag vorig jaar september, toen Nederland nummer 1 stond op de FIFA-ranglijst. In die periode was Nederland ook onoverwinnelijk. Dat straalden ze ook echt uit. Ik durf de stelling aan, dat als toen het Europees Kampioenschap gehouden zou zijn, Nederland kampioen zou zijn geworden!
De kwalificatiereeks verliep voorspoedig, tot het moment dat ze zich zonder puntverlies geplaatst hadden. Er trad concentratieverlies op, er werd verloren van Zweden en het aureool van onaantastbaarheid verdween als sneeuw voor de zon.
Sindsdien was men op zoek naar "het goede gevoel" van 2010. Welnu, ik kan hen uit de droom helpen: dat goede gevoel keert niet terug. Eind 2011 was ik in topvorm met een dik persoonlijk record bij de Zevenheuvelenloop en een absolute piek bij de 1000 rondjes van Leiden.

De absolute topvom was daarna over en kwam ook niet meer terug. Vorm kun je plannen, topvorm overkomt je. Een kleine 2 maanden na de 1000 rondjes van Leiden reed ik in Fryslân één rondje, en dat was lijden!

Wat met mij als individu gebeurd is, overkwam Oranje als team, en momenteel is er helemaal geen sprake meer van een team. Het heeft inderdaad af en toe veel weg van Egoland.
En nu komt het meest bizarre: na 2 kansloze verliespartijen zouden ze zich in theorie nog kunnen plaatsen ook. Daartoe moet met 2 doelpunten verschil gewonnen worden van Portugal. De enige manier, waarop dat kan is met een drastische verbouwing van het elftal. Wellicht grijpen de bankzitters hun kans, zoals dat op een aanvankelijk mislukt WK in 1978 in Argentinië ook gebeurd is.

En stel dat dit lukt, want Nederland heeft in de hele geschiedenis slechts 1 keer van Portugal gewonnen, dan zouden ze zich nog kunnen plaatsen voor de kwartfinale. Maar dan moet Duitsland ook nog eens winnen van Denemarken.

In theorie kan het allemaal, maar dat is meer iets voor een sprookje.

En dan is aan u de keuze: wordt het een Duits sprookje van Grimm?

Of wordt het een Deens sprookje van Andersen?