Veteranendag

Er vlogen 3 vliegtuigen vlak bij elkaar, toen ik om kwart over 1 van de bibliotheek van Rijnsburg naar huis fietste. "Wat gek", dacht ik. Maar toen schoot het door mijn hoofd, dat het veteranendag was. En laat dat nou precies iets zijn, waar ik als dienstweigeraar niets mee heb. Als je het spel niet speelt, moet je je ook niet met de spelregels bemoeien.

Het is zelfs sterker dan dat. Volgens mijn leeftijd zou ik allang bij de categorie der veteranen ingedeeld moeten worden, maar een aantal jaren geleden is de benaming veranderd in masters.
Een nietszeggend woord, dat de zoveelte knieval is voor de overheersende Engelse taal. Kenmerkend voor de huidige tijdgeest, waarin het Rijnlandse model wordt ingewisseld voor het Angelsaksische model met zijn korte termijnbelangen. Is het toeval, dat het economisch gezien in Nederland stukken minder gaat na het loslaten van het poldermodel, terwijl het in Duitsland, waar men wel heeft vastgehouden aan het Rijnlandse model, economisch wel crescendo gaat?

Maar goed, met schaatsen ben ik dus master, terwijl de traditionele benaming veteraan toch veel meer uitstraling heeft.

Veteraan duidt er ook op, dat je de nodige levenservaring hebt en ontberingen hebt doorstaan.

Thuis gekomen hees ik me in sportkleding. Met een oranje shirt en een zwarte broek aan liep ik richting Korte Vliet. Ik heb het idee, dat ik een week of 3 geleden veel meer mensen in oranje kleding rond zag lopen....
Aan de noordzijde van de Korte Vliet liep ik over het fietspad tot de Hooghkamerbrug. Deze stond open, ondanks dat er alleen maar een paar bootjes aan kwamen, die er makkelijk onder door konden. Nadat deze boten gepasseerd waren, bleef de brug gewoon open staan. Vijf minuten later stond er een aardige file op de Voorschoterweg.
Ik veranderde mijn geplande route en liep door Leiden Zuid-West terug naar de Stevenshof, waar ik via de nu nog groene rand op huis aan liep. Deze veteraan, pardon master, had weer 9 km getraind op een bewolkte maar zweterige zaterdagmiddag.
Thuis gekomen douchte ik me, waarna ik het laatste anderhalf uur van de proloog van de Tour de France in Liége bekeek.

Het blijft prachtig, dit zenuwslopende secondenwerk. Je kunt er de Tour niet mee winnen, maar je kunt er de Tour mentaal verliezen. Je kunt in die 6,5 km al direct zien, wie in vorm is en wie niet. Welnu, van mijn Tourploeg voldeed alleen Bradley Wiggins aan de verwachtingen met zijn tweede plaats achter de getergde veteraan Fabian Cancellara.