Erft Radweg

Na 2 km flink klimmen vanuit het Ahrdal in Blankenheim, reden we ten noorden van dit stadje over een onverhard pad over op en neer golvend bos naar Frohngau. In het bos stak een ree een meter of 20 voor mijn voorwiel over.
In Frohngau moesten we een heuveltje over, waarna we 2 km konden gaan dalen naar Holzmühlheim, waar de Erftquelle was.

Hier stopten we even voor wat foto's.

De Erftquelle was heel wat overtuigender dan de Ahrquelle.

Het grote voordeel van een Quelle is, dat je op het hoogste punt bent. Je kunt dan heel lang afdalen. In het mooie dal daalden we af via Schönau naar Bad Münstereifel. Alleen voor Bad Münstereifel was er nog een stevige klim.

Bad Münstereifel was het zoveelste leuke stadje op onze fietstocht door de Eifel.

Ondanks dat het tijdens de Tweede Wereldoorlog grotendeels in puin is gebombardeerd, is het oude karakter van dit Eifelstadje goed bewaard gebleven.

Op een terras aan het water namen we cappuccino, koude melk en Käsetorte. Dit had veel weg van een rijstevlaai.

We bleven ruim een uur in dit leuke plaatsje.

Op een bankje bij de Wechter Tor aten we wat boterhammen, waarna we bij de fietsenmaker bij het station twee paar wielerhandschoenen kochten.

Om kwart over 2 waren we op weg naar Euskirchen. Bij Iversheim reden we even verkeerd, maar via Arloff trapten we over vrij vlak terrein naar Euskirchen, waar we bij de Italiaan, waar we vorig jaar gegeten hadden, nu een ijsje namen op het zonnige terras.
De weg naar de Erft was vrij snel gevonden. Hier was goed te zien, dat we de Eifel nu echt achter ons gelaten hadden. Niet dat het nu Hollands vlak was, maar de heuveltjes stelden niet veel meer voor.
Via Hausweiler, Weilerswist en Bliesheim reden we tegen de wind in naar Erftstadt, waar we om half 6 inkopen deden voor het avondeten. Na enig zoeken waren we om kwart over 6 op de camping. Bij Campingplatz "Liblarer See" was het lastig om binnen te komen. Ik kreeg een sleutel van het toegangshek, maar moest wel mijn ID-kaart afgeven: "Ausweis bitte!"
Waar hebben we dat meer gehoord?

Op de tentweide stond een grote tafel met een stuk of 20 Duitsers. De keus, waar we de tent op konden zetten, was dus beperkt. Maar elk nadeel heb zijn voordeel.
Net toen Ada wilde gaan koken, vroegen onze Duitse buren, of we mee wilden eten. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen. We schoven aan aan de lange tafel en kwamen naast Jurriaan Vreeburg te zitten, een Duitser, wiens vader in de Tweede Wereldoorlog via de Arbeitseinsatz in Duitsland te werk was gesteld en die daar zijn grote liefde vond. Zijn vader kwam uit Katwijk aan den Rijn!
Na 75 km gingen de barbecuestokjes er de diverse salades er wel in.
Om 8 uur gingen we nog even zwemmen in de Liblarer See. Het water was 23 graden, dus heerlijk.

's Avonds las Ada "De schaduw van de wind" van Carlos Ruiz Zafon uit. Ik deed hetzelfde met "De ooggetuige" van Simone van der Vlugt.

We werden de dag erop verwelkomd door een onbewolkte hemel. De van de dauw kletsnatte Susten 3XP hingen we droogstomen, terwijl we ontbeten. Om half 10 kon ik sleutel 71 inleveren, € 11,- betalen en konden we Kamp "Liblarer See", pardon, Campingplatz "Liblarer See" verlaten.
We fietsten naar Erftstadt, waar we in het prachtige park om Schloss Gracht heen reden en vandaar naar de Erft Radweg. Deze hervatten we tot Gymnich, waar we op zoek gingen naar de Gymnicher Mühle.
Dat was niet zo eenvoudig als we dachten. Bij deze watermolen verschijnt een heel natuurinformatiecentrum, maar dat was duidelijk nog niet klaar. Dat gold ook voor de cappuccino. Het zou een kwartier duren, voor het apparaat deze koffie zou leveren.
We reden dus verder, maar de richtingborden stonden zo vreemd, dat we het niet vertrouwden. Aan een paar werklui vroeg Ada de weg.

Zo reden we 5 minuten later over een voor vrijwel alle verkeerafgesloten viaduct over een Autobahn. We kwamen in een bos zonder duidelijke fietspaden. Het spoor van een mountainbikers bracht ons door het prachtige Wald, tot we op een groot grasveld kwamen. Een smal spoor liet ons zien, waar mountainbikers ons voor gegaan waren. Een kleine kilometer crossten we door het gras, tot een hardloopster ons de juiste weg wees.
We waren vlak bij Kerpen en hadden door de Kerpener Bruch gezworven. In Kerpen namen we op het Marktplatz latte macchiato, koude melk en 2 dunne flensjes.
Om klokslag 12 uur zaten we op de fiets naar Aussichtspunkt Frechen, pal naast Burg Modrath. Doordat de bomen inmiddels flink gegroeid waren, was niet veel te zien van deze 250 meter diepe bruinkoolwinningsput.

Langs de Erft fietsten we naar Bergheim. Vlak bij de Aachener Tor namen we om 1 uur op een bank onze lunch. We wandelden, stepten en fietsten door het voetgangersgebied van dit leuke stadje voor we aan ons laatste deel van de Erft Radweg begonnen.
We passeerden de enorme tuin van Schloss Paffendorf. Op weg naar Bedburg werd de rivier steeds breder.
Dit deel was het mooiste deel van de Erftradweg vanaf Euskirchen. Bedburg was een aardig stadje, maar we hebben in de Eifel wel leukere gezien.
Al met al was dit vanaf Euskirchen de saaiste tocht, die we in 2 weken fietsvakantie in de Eifel en aan de Moezel hebben gemaakt.

Na Schloss Bedburg stapten we over op de mooiere Wasserburgenroute.