Rolmodel

Het zal niet meegevallen zijn voor mijn hoofd Irene, die op deze warme vrijdagmiddag in het door sluierbewolking licht gedempte zonlicht met een vriendin een stukje aan het fietsen was, om plotsklaps geconfronteerd te worden met haar werk.
Want daar is natuurlijk geen ontkomen meer aan, als je mij tegen komt. Het rolmodel bij uitstek!

Vooral op skeelers komt dat goed tot zijn recht....
Want laten we wel wezen: welke eer valt er voor een hoofd nog te behalen, als je leiding moet geven aan een rolmodel als mij?

Na mijn werk trok ik om 3 uur mijn skeelers aan om te kijken, of je via de Via 44 over beter wegdek naar het spiegelgladde asfalt voor het voormalige vliegveld Valkenburg zou kunnen komen. Welnu, dat lukte prima. Het asfalt en de tegels vanaf de Deijlerweg tot bij Duinrell is minder dan op de Via 44, maar wel beter dan langs het Valkenburgse meer.

Bij de rotonde bij "de Klip" kwam ik op het spiegelgladde asfalt terecht. Je hebt het gevoel alsof je vliegt, zo weinig weerstand heb je met de wind in de rug op dit stuk richting Katwijk. Ik haalde diverse fietsers in, waarvan sommigen het toch niet zo leuk vonden, dat ze door een skeeleraar voorbij gestoken werden.

Bij het barakken skeelerde ik de toegangsweg van het vliegveld af tot aan de slagbomen, waarna ik terugreed en tot de Kooltuinweg skeelerde.
Ik reed nog een keer terug naar "de Klip" en en keerde op dezelfde wijze terug naar de Kooltuinweg. Via deze weg met asfalt, wat elk jaar wat minder wordt, reed ik weer op de Stevenshof aan. Daar ik op deze warme middag met een helm op toch wat last kreeg van hittestuweing, nam ik bij de Kwantum Hallen, in een grijs verleden sponsor van de wielerploeg van Jan Raas en Joop Zoetemelk, een ijsje.

Ik was ruim 2 uur onderweg en had met een achttal kleine wieltjes een kleine 40 km over het asfalt gerold.

Ik ben een echt rolmodel!