Tegelijkertijd begon de telefoon kuren te vertonen. We konden wel bellen, maar niet gebeld worden. Aan een kant lekker rustig, maar ja, je wilt toch wel bereikbaar zijn.
Geen nood, er was ook nog email. Maar daar mijn provider overgenomen is, kreeg ik als klap op de vuurpijl ook nog eens een nieuw emailadres.
De instellingen moesten gewijzigd worden. Ik dacht, dat ik alles gewijzigd had, maar deze week bleek, dat dit niet helemaal het geval was geweest. Ik kon wel mailtjes ontvangen, maar geen nieuwe versturen.
Er is echter altijd een overtreffende trap. Die had ik gisterenmorgen te pakken, toen bij het ontwaken mijn linkeroor ook dicht bleek te zitten!
Ik was zo doof als een kwartel. Luide gesprekken hoorde ik vaag op de achtergrond. Luisteren naar Ada was gewoon onmogelijk! Ik weet, dat het niet zo goed is, om met wattenstaafjes in de oren te gaan wroeten, maar nu moest het maar even. Er kwam wel het nodige bruins uit, maar desondanks bleef de doofheid.
Aan het ontbijt gaf Siebe me de tip, om met lauw water te spoelen. Doordat het water op lichaamstemperatuur is, mengt het zich goed met het vocht in het oor. Ik stapte onder de douche en zette de douchestraal afwisselend op mijn linker- en mijn rechteroor. In eerste instantie leek het niet te werken, maar na op de bank met mijn hoofd naar beneden gelegen te hebben, kwam er wat vocht uit het oor en kon ik zowaar weer wat horen.
Op weg naar mijn werk, waar ik zou helpen de spullen uit de Strandbibliotheek naar de opslag te brengen, liet ik, om mijn gehoor te testen, af en toe mijn fietsbel horen.
Gelukkig kon ik nog steeds horen. Het oorsuizen, dat me de hele dag begeleidde, nam ik maar voor lief.
Eén ding is voor mij wel zeker: Oostindische doofheid is een stuk makkelijker dan gewone doofheid!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten