De Stompwijkse zilverreiger

Om half 3 had ik afgesproken om vanaf de Kniplaan te gaan hardlopen met Hans Boers. Het regende, toen ik om even over 2 het huis verliet om over de Velostrada naar de afgesproken plek te rijden, om daar te horen: "Bert, het vervelende met jou is, dat je met slecht weer nooit verzaakt. Dan kan ik ook niet afhaken."
Het was dan wel regenachtig, we waren beslist niet de enige hardlopers. Onderweg naar de Kniplaan was ik er al 6 tegengekomen en ook onderweg langs de Vliet kwamen we een paar wegatleten, die niet in de categorie "mietjes" ingedeeld wensten te worden.
Meestal is de regen vervelender, als je stil staat. Als je aan het lopen bent, loop je je vanzelf warm.
We liepen naar de noordkant van de Vlietlanden en vandaar het fietspad richting Zoeterwoude. Dit gedeelte van het parcours van de marathon van Leiden liepen we in omgekeerde volgorde.

Bij de driesprong sloegen we rechtsaf richting Stompwijk. Over het smalle fietspad tussen de weilanden lopend, zagen we een grote witte vogel aan de waterkant staan: een zilverreiger.

We liepen verder en over de brug bogen we af naar Stompwijk. Het was opnieuw begonnen te regenen. Anderhalve kilometer, nadat we de grote zilverreiger weg hadden zien vliegen, zagen we hem weer staan. Of was het soms een tweede? Dat zou wel heel bijzonder zijn.
Wat in ieder geval heel bijzonder was, was de lucht boven Nootdorp. De lucht was paars tot donkergrijs, maar door de wolken door zag je stralen zonlicht schijnen, alsof er zegen uit de hemel kwam. Een beeld, dat menig Hollandse meester geïnspireerd heeft tot een prachtig schilderij.

Het was een prachtig gezicht, die lichtshow boven Nootdorp, maar onze realiteit was heel anders. Terwijl we via het fietspad tussen de zompige weilanden door naar de Kniplaan liepen met de wind pal op kop, kregen we een hagelbui te verstouwen.
Redelijk doorweekt liepen we langs de Vogelplas, die weer inderdaad een plas was. Van het ijs van gisteren was niets meer te ontwaren. Net zo min als van de sneeuw trouwens. Het witte landschap was weer omgetoverd in een groene.
Een enorm verschil met 24 uur geleden!

Bij de kassen aan de Kniplaan namen Hans en ik afscheid van elkaar. Het was een natte, maar desondanks heerlijke duurloop geworden. In het Engels zeggen ze: "Every cloud has a silver lining". Vrij vertaald: Elke wolk heeft een zilverreiger!