Op deze druk bezette dinsdagavond heb ik voor het eerst in 2 maanden mijn klapschaatsen weer eens uitgeprobeerd. Op zich viel de overstap vanaf de kluunschaatsen wel mee, al raak je wel snel gewend aan de steun boven de enkels. Je voelt, dat je toch iets instabieler op je schaatsen staat, Logisch, want je staat hoger op het ijs.
Het tempo van het peloton lag behoorlijk hoog. Het koude weer en weerkaarten met een klassiek winters patroon hadden kennelijk veel schaatsers op het idee gebracht om weer eens naar de Leidse IJshal te gaan.
Het peloton was ook langgerekt. Als iedereen aangesloten was, reed er een bontgekleurde slinger van 30 man, die een even groot aantal rustiger rijdende schaatsers keer op keer dubbelden. Vanuit het peloton ontsnapten regelmatig groepjes, die een rondje pakten op deze grote groep. Zelf deed ik daar ook behoorlijk vaak aan mee.
Eén keer had ik daarbij veel mazzel. Ik stond net op het punt om het peloton te verlaten, toen de schaatser voor mij onderuit ging. Ik kon hem nog net op tijd aan de linkerkant ontwijken. Was ik 2 seconden eerder met het inhalen begonnen, dan had ik klem gezeten tussen hem en de boarding.
Al met al was ik na anderhalf uur trainen niet ontevreden over het rijden op de klappers, ook al voelde ik de achillespees van mijn linkerbeen af en toe heel lichtjes.
Na achter Wierd Wagenmakers nog een rondje of 15 "mooi" te hebben gereden, raakte Wierd in gesprek met een studente uit Frankrijk. In vloeiend Frans stond hij deze vrouw uit de Elzas te woord. De Francaise was in gezelschap van een Koreaanse studente.
Ik wacht vol spanning af, of Wierd na het Fries, het Noors en het Frans volgende week ook nog Koreaans blijkt te spreken.
Een taal, die iedereen verstaat, is muziek. Na afloop schoof ik in de kantine aan bij een tafel, waar Koos Zwaan aan zat. Aan deze tafel zat nog een schaatser. Het bleek Bas, de trompettist van "Kleintje Pils" te zijn.
Met hem heb ik vrij uitgebreid gepraat over het spelen in een dweilorkest. Hij was al in 29 landen geweest en heeft vanaf Nagano alleen de Olympische Spelen van Peking gemist. Ze proberen het zo te regelen, dat ze geen geld toe hoeven te leggen op deze hobby, die zo ontzettend veel sfeer brengt in allerlei stadions.
Waar we "Kleintje Pils" vooral kennen van schaatswedstrijden, vond Bas de Olympische Spelen van Londen qua sfeer het hoogtepunt, gevolgd door die van Sydney.
Zelf ken ik hen vooral van schaatswedstrijden. Toch leuk om eens kennis te maken met deze inmiddels traditionele kant van de schaatssport: de dweilorkesten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten