Stress

De dag voor een grote sportprestatie ben ik altijd gestrest. Dat klinkt erg, maar dat is het niet. Of het nu een marathon betreft of een (alternatieve) Elfstedentocht: je voelt in je lijf meer spanning. Dat is ook nodig, want zonder stress kun je niet presteren.
Deze spanning kan zich uiten in positieve en negatieve stress. Het spreekt voor zich, dat je de tweede vorm niet moet hebben. Je kunt dan blokkeren, doordat deze negatieve stress zich uit in faalangst.
Het is dus van belang, dat je je niet gek laat maken door het gevoel van spanning. Je hebt het gewoon nodig, omdat je tot op de bodem van je kunnen moet gaan. Het kan zich uiten in diverse vormen. Je kunt wat meer kortaf zijn, hetgeen natuurlijk niet leuk is voor je huisgenoten, maar het kan ook op andere wijze naar buiten komen. Bij mij gebeurt dat zelfs letterlijk: ik moet altijd vaker naar de wc.

En dat, terwijl ik op het gebied van duurwerk inmiddels toch wel mijn sporen heb verdiend met 10 uitgelopen marathons en 9 (alternatieve) Elfstedentochten, die ik heb volbracht.

Daar staan 2 mislukte missies tegenover: de Elfstedentocht in 1996, die eindigde in Berlikum en IJsstrijd 2010, die strandde in het boterzachte ijs van Flevonice.
Die twee mislukkingen zijn meteen een waarschuwing voor overschatting van je eigen krachten. Het uitlopen van een marathon of het uitrijden van een schaatstocht van 200 km is nooit vanzelfsprekend. Dat geeft inderdaad wat stress. Precies de stress, die je nodig hebt om diep te kunnen gaan!