Vorm

Toporm kun je niet echt plannen. Je kunt behoorlijk goed toewerken naar een piek, maar of je dan ook echt in vorm bent is toch ook een beetje een kwestie van geluk: pieken op het juiste moment.

Wat je wel kunt doen, is er voor zorgen, dat je basisconditie zo goed is, dat je altijd bent verzekerd van een hoge bodem in je prestaties. Voor degenen, die trainen voor een Elfstedentocht moet dit eigenlijk een tweede natuur zijn. Je weet namelijk nooit, wanneer de Tocht der Tochten wordt gehouden. De vroegste schaatstocht door Fryslân is gehouden op 16 december, de laatste op 26 februari. Als je de Tolhûster Elfstedentocht van 1929 meerekent zelfs 28 februari.
Nu is het bijna onmogelijk om 3 maanden in topvorm te zijn. Maar je kunt er wel voor zorgen, dat je vorm in de winter behoorlijk goed is.

Sinds september stond de 1000 rondjes van Leiden op 16 december in mijn agenda genoteerd. De eerste piek van het schaatsseizoen was dus bekend en ik kon er naar toe trainen. En dan is het natuurlijk mooi meegenomen, als dat ook nog lukt.

Ondanks een achillespeesblessure was mijn vorm de laatste maand best wel goed te noemen. Gisterenavond was in de Leidse IJshal de laatste serieuze test. Om 20 over 8 startte ik op de redelijk drukke buitenring met het doel om te testen, welk tempo ik moest rijden zonder te forceren en of ik dat een uur vol kon houden.
Ik kwam zodoende eigenlijk meteen op kop van de snelle groep te rijden en behoudens een rondje of 10, dat Martien Wijnands de kop overnam, reed ik een uur lang op kop van dit peloton. Af en toe werd ik door een groepje met Wierd Wagenmakers en Ruud Vermeulen ingehaald. De teller stond na een uur kopwerk op 140 rondjes oftewel 28 km. Omgerekend zou ik in theorie zondag een tijd van 7 uur blank neer kunnen zetten.

Het is nog even afwachten wat op 16 december de vorm van de dag is en wat ik dan allemaal kan. Maar met de vorm als zodanig zit het wel snor.