Jaap Edenbaan of "Mag ik me even voorstellen?"

Het was wat rumoerig in onze straat vannacht. Een buurjongen gaf een feest en om nou te zeggen, dat zijn vrienden stilletjes vertrokken....
Daar ik er dan toch uit moest voor een sanitaire stop, wandelde ik nog een paar meter door naar het raam aan de achterzijde, waar ik een uitzicht had op de sloot achter ons huis. Zo kon ik zien, hoe met 3 graden vorst het ijs onze boerensloot steeds meer bedekte. Een fascinerend gezicht.
Om kwart voor 12 fietste ik naar de Leidse IJshal, waar ik had afgesproken om met de trainingsgroep van Jaap de Gorter mee te gaan naar de Jaap Edenbaan. Met twee auto's reden we naar Amsterdam, waar het bij de oudste kunstijsbaan van Nederland een drukte van belang was.
We moesten in de tegenover gelegen woonwijk parkeren, terwijl we in de rij moesten staan om een toegangskaartje te kunnen kopen.

Het was dan natuurlijk ook een topdag: zonnetje, temperaturen rond het vriespunt en een matige oostenwind. In combinatie met het vooruitzicht van een natuurijsperiode hadden veel mensen zin gekregen om te gaan schaatsen. Een goede zaak.

Voor ons hield dat wel in, dat we ons in moesten houden op de 400-meterbaan. Het was er loeidruk. Eigenlijk kon je alleen aan de binnenkant temporijden, maar als je iets naar rechts moest uitwijken omdat de tien hardrijders, die reden alsof de baan alleen voor hen was, "Hoog op" riepen of omdat je in de bochten uitweek om de diepe scheuren te ontwijken, moest je eigenlijk meteen afremmen om niet in de brede rij "uitrijders" op andere schaatsers te botsen.

Ondanks deze beperking heb ik heerlijk gereden. Je kon tegen de wind in rijden en zo bij deze temperaturen alvast wennen aan de omstandigheden op natuurijs. De scheuren in de bocht droegen hier ook toe bij. Bovendien kon ik mijn nieuwe skibril uittesten. Deze Oakley beviel uitstekend.
Daar IJVL-ers de gewoonte hebben om allemaal in andere sportkleding te verschijnen, was het lastig om iedereen op deze drukke baan bij elkaar te zoeken. Desondanks lukte het ons om een paar groepsfoto's te maken.

En na een uur schaatsen lukte het zowaar om een keer in een treintje te rijden.

Dit duurde echter maar een rondje of 3, waarna de groep weer in diverse groepjes uiteen viel. Ik reed een rondje of 5 achter Gon Schiereck aan, tot zij in een scheur in een van de bochten onderuit ging.
Om half 3 vonden we het welletjes en gingen op het terras van "De Skeeve skaes" warme chocolademelk of koffie drinken. In het zonnetje was dat best aangenaam, terwijl ik kletste met Jaap, Gon, Geoffrey, Marion Poldervaart, Kees Visschedijk, Marjolein Donkerbroek en Jante Vernhout, die nog maar 3 jaar schaatst.
Op een gegeven moment kwam een ons onbekende vrouw op ons af met "Mag ik me even voorstellen?" Dat mocht, en iedereen van onze groep kreeg van haar een handje. Het was heel aardig van haar, maar ze kwam er na het rondje achter, dat ze een andere groep schaatsers zocht.
Toen de zon achter een wolk verdween werd het een stuk frisser. Voor ons was dat een mooi moment om na een laatste groepsfoto onze tassen te pakken en naar de auto's te wandelen. We hadden een gezellige middag gehad op de Jaap Edenbaan.