Het was niet echt druk op de buitenring van de Leidse IJshal. Op het drukste moment reden er 35 tot 40 schaatsers rond. "Elk nadeel heb zijn voordeel", zou Johan Cruijff zeggen, want daardoor had je veel meer ruimte om je slag af te maken.
Doordat ik als een der eersten op het ijs was, kwam ik meteen op kop te rijden van een groepje. Om deze gedurende 3 kwartier niet meer af te staan. Af en toe werd ik gelapt door een groepje met Mart Moraal, Wierd Wagenmakers en Ruud Vermeulen, maar daarna sloten ze meestal weer achter aan. Mijn tempo lag dus hoog genoeg. Met de vorm zit het wel goed.
Rond een uur of 9 gingen veel vaste klanten freewheelen, zodat er een gat achter me viel. Met Ruud Vermeulen in mijn kielzog pakte ik een rondje op Aad van Tol en Koos Zwaan. Zij hadden echter een dusdanig hoog tempo, dat ik even de luwte zocht. Na 5 minuten vond Aad het ook genoeg en zo kwam ik weer op kop, zodat ik nog een kwartier kon sleuren.
Het is de plek, waar je de meeste luchtweerstand moet overwinnen, dus als training is het ideaal! Dan kan het bij de winterbiatlon alleen maar meevallen, want dan kun je regelmatig in de slipstream van anderen schaatsen.
Daarnaast heeft kopwerk het voordeel, dat je volkomen in je eigen slag kunt schaatsen. Hoe verder je in een groepje of een peloton naar achteren zit, hoe meer je je aan moet passen aan hetgeen er voor je gebeurt.
In een ander opzicht ben je met schaatsen altijd met kopwerk bezig. Er wordt wel gezegd, dat schaatsen een denksport is, en in zekere zin is dat ook zo. Je moet immers altijd geconcentreerd bezig zijn met je techniek en wat er om je heen geschiedt. Je kunt zelf een misslag maken, die je moet corrigeren, maar dat moet je ook met een misser van een ander.
Je moet dus met aandacht schaatsen. Wat dan aangaat heeft schaatsen raakvlakken met het momenteel in de mode zijnde mindfulness.
Want dat is het leuke van schaatsen. Na flink buffelen op de ijsbaan of op natuurijs voel je je volkomen ontspannen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten