Het nuttige en het aangename

Ik had tot kwart over 2 gewerkt, dus tegen kwart voor 3 was ik thuis. Af en toe voelde ik op de fiets een spettertje. Het was net zulk weer als afgelopen donderdagochtend, toen ik fout gokte en ging hardlopen en de geplande skeelertocht achterwege liet. Het begon pas te regenen, toen ik om half 1 naar de bibliotheek in Katwijk fietste.
De ooievaar, die ik donderdag miste voor de vooraf bedachte kop, zag ik gisterenavond. Het waren er zelfs 2. Ze stonden op een lantaarnpaal langs de A44. Maar dit terzijde.
Ik keer thuis op buienradar en zag, dat het de hele middag droog zou blijven. Dat werd dus skeeleren. Ik moest nog een paar sleutels bij laten maken. Dat kon ik mooi combineren met een tochtje naar het centrum van Voorschoten. Over de Velostrada rolde ik naar station Voorschoten, waar ik over de weg langs de ingang van the British School in the Netherlands over goed asfalt reed. De bijhaal en de valbeweging gingen weer als vanouds.
Dat kon van het fietspad langs de Veurseweg niet gezegd worden. De tegels liggen daar behoorlijk ongelijk. Wellicht dat in deze tijd van massawerkloosheid....
Door de drukke Schoolstraat, de winkelstraat van het door W.F. Hermans in "De donkere kamer van Damokles" beschreven Voorschoten, reed ik rustig over klinkers, die in een visgraatmotief lagen. Dit reed beter dan het fietspad.

Bij ijzerhandel Heymans liet ik 2 sleutels bijmaken.

Daarna wilde ik richting Mariahoeve skeeleren over de Velostrada. Voor het zo ver was, had ik het plan al weer bijgesteld. Het begon te spetteren en het werden steeds meer spetters. Op skeelers kun je dan maar beter zorgen, dat je zo snel mogelijk thuis bent. Bij de Stevenshof aangekomen was het spetteren overgegaan in een lichte regenbui.
Ook al was het aangename van (te) korte duur, ik had wel degelijk het nuttige met het aangename verenigd.