Ada dacht, dat ze de sleutel uit het tentzakje gehaald te hebben, maar het bleek het kleine zaklampje op zonne-energie te zijn. Ze gaf het zaklampje aan mij en ik deed het weer terug in het zakje in de veronderstelling, dat Ada de sleutel had. Bij de toiletten aangekomen bleek dat niet het geval te zijn.
Ik bood aan om terug te lopen, maar in beide tentzakjes was de sleutel niet te vinden. Ik meldde het en Ada wandelde nu terug. Zij vond de sleutel tussen de kleren, die ze de avond ervoor aan had.
Maar ja, we wonen dan ook in de Sleutelstad!
's Ochtends werden we wakker met een prachtig uitzicht. Nevelflarden hingen boven het meer. Het was half 7 en we hingen de door de dauw kletsnatte tent te drogen over de steiger, waar je het meer in kon om te zwemmen.
We ontbeten op een paar grote stenen bij het meer, waarna we de vrij droge tent opruimden. Om 8 uur haalden we bij het Strandcafé onze bestelde broodjes op en vertrokken op de fiets naar Bräunlingen, wederom een leuk plaatsje. Het ging grotendeels licht bergaf. Daar hadden we geen probleem mee.
Vanaf Wolterding begon het klimmen. Het was de opmaat voor wat ons deze dag te wachten stond: korte felle klimmetjes en dito afdalingen. Het uitzicht was daardoor ook steeds wisselend.
Via het brede Brigachtal fietsten we naar Villingen, waar we om 10 uur arriveerden.
Deze leuke Middeleeuwse stad met zijn 3 behouden poorten behoorde tot 1803 tot Oostenrijk.
We streken neer op het terras van een Konditorei voor een tweetal Schwarzwalder Kirschtorte, een koffie en een jus d'orange. Daarna wandelden we door de stad op zoek naar brood, appels en bananen.
Om 11 uur reden we het mooie Villingen uit, vermoedelijk via de verkeerde poort. En dat is het verraderlijke va de Duitse richtingaanwijzingsborden voor fietsers. Alleen op de belangrijkste kruispunten vind je plaatsnamen en/of routebordjes. Daarna rijd je op groene of rode pijlen. Als je dus fout rijdt, kun je heel lang fout rijden!
We kwamen in Nordstetten uit, een plaatsje, dat niet op onze route lag. Een wijkverpleegster wees ons met Duitse Gründlichkeit de weg naar Haslach en vandaar naar Mönchweiler. Een prachtige weg volgde naar Königsfeld en vandaar werd het een zeer bochtig parcours met kort steil werk omhoog en omlaag. Een intervaltraining puur natuur.
Bij Mühllehen stond zelfs een waarschuwingsbord "Gefährliche Kurven". Je daalde in een bocht steil af, maakte een haakse bocht en ging weer steil omhoog.
Vlak voor Hardt aten we een bolletje met kaas en een rozijnenbol, terwijl we genoten van prachtige vergezichten.
Het klimmen en dalen ging voort door het boerenland met af en toe een bos.
Zo kwamen we in Sülgen, waarna een relatief vlak parcours ons in Aichhalden bracht. Hier reden we onverwachts langs een bos met zeer diepe kloven.
Op de voor de zoveelste keer tropische dag klommen we naar Rötenberg en vandaar naar Römlinsdorf. Hier dronken we de halve liter chocolademelk op en belden bij een huis aan om onze bidons te vullen. Onderweg zagen we een grote roofvogel boven ons cirkelen, vermoedelijk een adelaar.
Na een stukje hoogvlakte met akkers kwamen we over onverharde te rijden. Geen onverdeeld genoegen. Het losse steen maakte het klimmen en het dalen extra lastig. Maar door de schaduw was het prima vertoeven in het bos.
Langs een hele serie boerderijen trapten we naar Lossburg, waar we in een supermarkt een halve liter vanille-ijs kochten, die we op een bankje oppeuzelden.
Daarna volgden nog enkele vergezichten. We konden hier vandaan de Alpen zien!
Door het bos klommen we over een onverhard pad naar de 812 meter hoge Masselkopf. Vandaar daalden we voorzichtig af door de vele losse stenen op het bospad.
Zo reden we Freudenstadt binnen. Een weerstation gaf 29,6 graden aan. In de schaduw!
Ada gaf aan, dat ze niet verder wilde naar Baiersbronn voor de camping bij Härlegrund. In een zijdal bij Freudenstadt moest ook een camping zijn.
We fietsten door het drukke centrum naar het Tourist Information, waar bleek, dat die camping vol zat. De medewerkster probeerde de camping in Härlegrund te bereiken, maar telefonisch lukte dat niet.
Tenslotte kozen we voor een Zimmer mit Frühstuck. Voor de lage prijs van € 32,- hadden we een tweepersoonskamer aan de Zeppelinstrasse. Helaas ontbrak het woord "Led".
We werden zeer gastvrij ontvangen door Frau von Ow. We waren nog aan het pakken, toen twee jonge Duitse vrouwen kwamen aangereden. Zij stonden voor de camping die vol was en werden doorgestuurd.
Na een heerlijke douche vertrokken we om 7 uur naar het cernrum van Freudenstadt, waar we bij Italiaans restaurant Di Dona aan tafel 23 kwamen op het overdekte terras. Ada nam een pizza Di Dona, ik nam een calzone.
Na deze pizza's vertrokken we voor een wandeling door Freudenstadt, dat in de Tweede Wereldoorlog geheel in puin lag en stijlvol wederopgebouwd is.
Door het grote Marktplatz met zijn met bogen gecreëerde overdekte winkelpromenade over te steken, kwamen we bij het startpunt van de Tour de Murg, onze route voor de volgende dag.
Na nog wat gewandeld te hebben, streken we neer op het terras van een ander Italiaans restaurant. Ada nam een muntthee, die ze vrijwel meteen kreeg. De Alpirsbacher Hefeweizen liet langer op zich wachten. Tot 3 keer toe gaf de Italiaanse ober aan, dat het er aan kwam, maar helaas.
Ik stapte op de brave snuiter af en vroeg: "Sollte ich es selbst holen?"
Met een "Pronto" was het toen binnen 2 minuten geregeld.
Na het streekbier gedronken te hebben, wandelden we door het inmiddels donkere Freudenstadt naar de andere Italiaan, waar we onze fietsen gestald hadden. Met het licht aan reden we naar de Zeppelinstrasse, waar we om half 11 het bed op zochten in de nog warme slaapkamer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten