Diezelfde maand "ontdekte" ik de Menkenbaan. Vanaf toen fietste ik als de R in de maand was vrijwel iedere dinsdagavond naar de Vondellaan. Vrijwel, want in die jaren was er ook op woensdagavond vrij schaatsen, dus als het dinsdagavond een keer niet uitkwam....
In die jaren schaatste ik rond met een beperkte techniek en een overdosis aan wilskracht. Stapje voor stapje ging ik vooruit, tot ik de eerste mijlpaal bereikte: ik kon af en toe een aantal rondjes aanhaken bij het steevast door René de Vroomen aangevoerde peloton.
Gelukkig stopte de progressie daar niet en na me op een gegeven moment als vast lid van het peloton gemeld te hebben kwam de volgende stap, nadat ik lid geworden was van de IJVL. Na het eerste seizoen droogtraining ging ik zo veel harder, dat ik het peloton wel eens een rondje kon lappen, hangend aan de staart van een snellere groep.
De volgende flinke stap vooruit was de overstap op de klapschaatsen, die ik eind 1998 overnam van Hans den Outer. Vanaf toen werd mijn techniek stukje bij beetje beter. Met een inmiddels betere conditie kwam ik zodoende af en toe per ongeluk op kop van de snelste groep te rijden met een prikslag.
Doordat ik een seizoen lang op kluunschaatsen gereden moest rijden, omdat mijn enkel was dubbelgeklapt bij de droogtraining, ging ik veel stabieler rijden. Johan Cruijff had groot gelijk met zijn uitspraak: "Elk nadeel heb zijn voordeel!"
Dit betekende de doorbraak naar een redelijk verzorgde schaatstechniek, waar ik de laatste jaren flink aan bijschaaf.
De definitieve overstap op de kluunschaatsen kwam vorig seizoen, toen een achillespeesblessure het schaatsen op klapschaatsen behoorlijk gevoelig maakte. Martien Wijnands bezegelde deze overstap met een rake en terechte opmerking.
"Zou je dat wel doen, Bert?", vroeg Martien aan mij: "Op je andere schaatsen rijd je technisch veel beter."
Een paar weken geleden kreeg ik van hem te horen: "Ik schaamde me bijna als ik achter je moest schaatsen!"
Hij zei dit, toen hij mij complimenteerde met de technische vooruitgang, die ik geboekt heb. Het was natuurlijk ook niet leuk voor deze technisch goede schaatser, dat hij vroeger af en toe iemand voor zich moest dulden met alleen een prikslag in zijn bagage.
Gisterenavond was daar in de Leidse IJshal geen sprake van. Het was behoorlijk druk op de buitenring. In totaal reed er een man of 50 rond. Het peloton was op zijn drukst een lint van 25 personen. Vanaf het begin maakte ik daar geen deel van uit. Ik reed mee met de snelste groep. Deze werd zeer lang aangevoerd door Ruud Vermeulen. Martien reed op kop van het grote peloton met een behoorlijk hoge snelheid.
Zelf heb ik een vol uur geen meter op kop gereden, maar dat ik al die tijd mee kon, was wel degelijk een bevestiging van een goede techniek in combinatie met een puike conditie. De oogst van 34 jaar doorzettingsvermogen.
Nadat de meeste schaatsers uit het peloton en de snelle groep waren overgegaan op uitrijden, ging ik nog een rondje of 15 achter Wierd Wagenmakers rijden, toen hij mooi ging schaatsen. Door in een rustig tempo in de slag van een begaafd schaatser te rijden kun je proberen je eigen techniek te verbeteren.
Met nog een man of 10 op de buitenbaan gaf ik Paul, een student, wat technische aanwijzingen. Andere schaatsers hebben mij op deze manier vooruit geholpen, nu is het mijn beurt om deze kennis door te geven aan de jongere generatie.
Ik herken veel van mezelf in deze student. Dezelfde gedrevenheid en hetzelfde enthousiasme. De eerste keer, dat hij op dinsdagavond in de Leidse IJshal kwam schaatsen, was hij in zijn eentje, iedere volgende keer nam hij een vriend mee. Gisteren zelfs een man of 4. Schaatsen doe je immers ook voor de gezelligheid.
Technisch rijdt hij veel beter dan toen ik op de Menkenbaan begon. Met iets meer achteropzitten en een betere zijwaartse afzet kan hij nog flink wat winst boeken, maar de schaatstechniek is verder behoorlijk goed.
Ik zal me dan ook niet bezondigen aan de uitspraak: "Ik schaamde me bijna als ik achter je moest schaatsen!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten