Mistige hal

De temperaturen waren vandaag nog steeds eerder nazomers dan herfstachtig te noemen. Om 5 uur, ruim een uur later dan gebruikelijk, fietste ik naar de Vondellaan, waar het bij de Leidse IJshal zeer rustig was. De 3 eerstaankomende personen waren toevalligerwijze de trainers. Joost Wösten, Max Delfos en ik waren om 20 over 5 in de IJshal onze schaatsen aan het aantrekken, maar er waren nog geen kinderen.
"Is iedereen op vakantie?" vroegen wij ons af, maar even later druppelden onze pupillen toch binnen in de mistige hal.

De combinatie van gedweild ijs, vrij hoge buitentemperaturen en de afwezigheid van schaatsers, die de lucht in beweging brachten zorgden er voor, dat de overkant van de hal door de nevelflarden beduidend minder zichtbaar was.

Nu zijn wij als natuurijsschaatsers gewend om af en toe in de mist te schaatsen, maar op een kunstijsbaan is het toch minder gebruikelijk.

De verdeling van de kinderen was redelijk simpel. Max had Alexander, ik de Turkse broertjes en Joost de rest. Door de luchtcirculatie, die we met het schaatsen veroorzaakten, werd de mist al snel minder. Maar ook in de nevelflarden had ik gezien, dat Oktay en Turay flinke progressie hadden geboekt in de 3 schaatslessen, die ze in hun nog jonge leven gevolgd hadden. Maar ja, ze krijgen dan ook schaatsoefeningen op maat en veel persoonlijke aandacht.
Door de flinke vooruitgang konden ze volop meedoen met de spelletjes aan het einde van de les: "Schipper mag ik overvaren" en tweelingtikkertje. En je kunt als trainer nog zo je best doen, nergens anders leren kinderen zo goed schaatsen als bij tikkertje.