"Je hebt wel eens van een meisjesteam verloren, Bas!"

Het was bewolkt, maar heerlijk loopweer. Er stond vrij weinig wind en vanuit huis liep ik een blokje van 9 km. Met het oog op de Zevenheuvelenloop over 2 weken zou ik eigenlijk wat meer moeten lopen, maar met het oog op de trein, die ik vanmiddag moest halen was dit de verste afstand die ik me kon veroorloven. Het leven bestaat deels uit compromissen sluiten.
Over het fietspad langs de rand van de Stevenshof liep ik over de Velostrada naar de Korte Vliet. Aan de noordzijde liep ik langs de roeiers, die druk aan het trainen waren. Via Allemansgeest en de Keerhoeve kwam ik bij de sportvelden van Voorschoten '97 uit.
Een jochie van een jaar of 9 liep met zijn vader naar de kleedkamers van Voorschoten '97. Vol zelfvertrouwen vertelde het jongetje, dat ze eigenlijk al gewonnen hadden: "Dat wordt een makkie vandaag, pap. We moeten tegen een meisjesteam."

Het antwoord van vader was volledig ontnuchterend: "Je hebt wel eens van een meisjesteam verloren, Bas!"
Terwijl ik deze pedagoog met zijn zoon passeerde, kon ik niet nalaten om te zeggen: "Wrijf het er maar lekker in."
Bij zwembad "Het Wedde" kwam een jochie in judopak mij tegemoet gelopen. Zijn vader, die een meter of 10 achter hem liep, kwam eveneens uit het zwembad.
"Moet je meteen door naar de judo?", vroeg ik hem.
Hij knikte bevestigend.
Ik herkende dit tafereel uit de jaren, toen onze kinderen nog klein waren. Je was wekelijks heel wat uren onderweg om hen van het ene clubje naar de volgende activiteit te brengen. Maar dat geeft niet. Het houdt je jong.
Net als een stuk hardlopen trouwens!