Karakteristiek voor deze "winter" fietste ik in de regen naar de Vondellaan, waar ik mijn rol als coördinator van de "Krasse knarren" weer op me mocht nemen. De opkomst was weer behoorlijk goed: een man of 25.
Het ijs in de Leidse IJshal was weer hard en glad. Al meteen bij de eerste 5 rondjes had ik in de gaten, dat ik een foutje had gemaakt door een snelle rijder op kop te zetten. Niet iedereen was nog goed ingereden en om dan meteen volle bak te moeten rijden was voor diverse schaatsers te veel van het goede. Het peloton was dan ook ietwat verbrokkeld.
Wat niet verbrokkeld was, was mijn stem. Daar ik vorige week donderdagochtend afwezig was vanwege mijn werk en Arthur van Winsen de week ervoor, kwam mijn tandarts na de 10 rondjes naar mij toe met dit compliment: "De galm is weer terug!"
Bij het eerste blok van 20 rondjes ging er pal voor mij een schaatser onderuit op het rechte eind. Na afloop van deze serie kwam Wim van Huis naar me toe: "Waarom gaf je hem een zet?"
Ondanks dat het ijs er wat aangeslagen uit zag, bleef het uitstekend glijden. We reden dan ook redelijk snel onze in totaal 125 rondjes.
Een fraai moment was de versnelling, die Fer Vergeer plaatste, toen hij bij de 25 rondjes als laatste rijder zijn 5 rondjes op kop reed. Zonder dat hij het in de gaten had, reed hij bij het langgerekte peloton vandaan.
"Hij is ook nog maar 73", werd er gezegd, waarna een ander er aan toe voegde: "Een jonkie!"
Dat ging ook op voor mijn stem, die aan het eind van elke serie een luid en duidelijk "Nog 2 ronden" en "Laatste ronde!" door de Leidse IJshal liet galmen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten