Kenau

Zaterdagmiddag hadden we om 2 uur de laatste repetitie voor de "Misa Criolla" van Ariel Ramiez. Volgens planning zouden we tot 4 uur oefenen, maar het ging dermate goed, dat we na alles eenmaal doorgezongen te hebben al weer naar huis mochten om 3 uur. Dat ziet er dus goed uit voor de uitvoering van woensdag 2 april in de Petruskerk aan de Lammenschansweg in Leiden.

Via de site van de Leidse Koorprojecten kunt u nog kaarten bestellen van € 20,- per stuk.
Ada en ik fietsten naar het Centraal Station, waar we de trein naar Haarlem namen. Voor het station van de Spaarnestad staat een nieuw standbeeld van Kenau Simonsdochter Hasselaar en Wigbolt Ripperda, symbolen van verzet tegen de belegerende Spanjaarden tijdens het beleg van Haarlem in 1573.

We wandelden naar de zonovergoten Grote Markt, waar we op een terrasje wat dronken voor we naar het huis van Tim de Beer liepen. Ook de rest van de vriendengroep was er, voor de gastheer aangereden kwam....
Bij Tim thuis aten we Chinees alvorens we vanaf de Amsterdamse Poort door het geboortestraatje van Kenau liepen, waar in veel etalages aandacht werd besteed aan deze bijzondere vrouw.
In De Waag zat een groep op zijn Iers muziek aan het maken. Gezeten aan een tafel speelden ze een reel, terwijl een andere muzikant aanschoof en mee ging spelen.

De traditie van "the Singing Pub".

Wij hadden helaas geen tijd om naar binnen te gaan, daar we op weg waren naar Pathé, waar we de film Kenau gingen bekijken.

De recensies over de film waren niet denderend, maar daar ben ik het niet mee eens. Het is een goede film over een belangrijke episode in onze geschiedenis.

De Tachtigjarige oorlog was gruwelijk en dat komt in de film ook duidelijk naar voren.

De film gaf een goed beeld hoe het geweest had kunnen zijn, want "Wahrheit und Dichtung" liggen in de historie soms dicht bij elkaar.

Kortom, we konden gewoon genieten van een goede film, die geen Oscar zal winnen, maar je wel een leuke avond uit bezorgt.

Rond de verfilming kwamen ook een paar romans uit met Kenau in de hoofdrol.

Of in een belangrijke bijrol.

Als schaatser wil ik graag de schaatsers op het Haarlemmermeer aanhalen.

In het prachtige boek "Winter!" van Jeroen van der Spek wordt op pagina 50/51 aangehaald, hoe de Spanjaarden op ijs het onderspit dolven tegen de Watergeuzen.

Historicus Bernardino de Mendoza, die met de Spaanse troepen was meegereisd, verbaasde zich in een brief over de tomeloze snelheid die Nederlanders op schaatsen konden bereiken: "Zij zijn zo snel, dat ze volgens sommigen vliegen."
Alva bestelde een grote partij schaatsen, maar ja, zonder schaatsles blijf je een krabbelaar.

Ik genoot dus met volle teugen van de schaatsscene op het Haarlemmermeer, die in de zestiende eeuw een stuk kleiner was dan de huidige Haarlemmermeer.

Al met al gaf de film een mooi beeld van het beleg van Haarlem met alle ellende, verraad en dubbelspel, maar ook met pracht en praal. En vaak blijkt vrouwelijke charme een geduchter wapen dan welk ander wapen dan ook.

Ik mag wel verklappen, dat de film, ondanks het prachtige slotnummer, geen happy end heeft.

Wat dat aangaat had Leiden het een jaar later op 3 oktober beter voor elkaar.
Met 6 van de 10 kijkers van mijn vriendengroep namen we in een café achter de Grote Markt nog een afzakkertje. Bas Warnink en ik stelden ons tevreden met een Afflichem, waar we de gezellige filmavond liever op gepaste wijze hadden afgesloten....

Leidato

Het stond al een tijdje in de planning, maar vorige week zag het er naar uit, dat we niet naar de Leidato hoefden te gaan. We zouden er met de IJVL een demonstratie schaatsplanken geven, maar we stonden niet op het programma. Gezien mijn trainingsprogramma in de aanloop naar de marathon van Leiden kwam me dat niet slecht uit, maar halverwege de afgelopen week bleek, dat we toch op mochten draven op voormalig vliegveld Valkenburg met dien verstande, dat we niet in de hal, maar buiten moesten schaatsplanken.

Gezien het prachtige voorjaarsweer, dat je eerder in mei dan in maart zou verwachten, vonden we dat geen enkel probleem. Volgens de mails zouden we van 2 tot half 3 en van half 4 tot 4 uur de schaatsplank op mogen.
Gisteren waren Jaap de Gorter, Lennie Keur, Andrea Landman en Annerieke van der Beek al geweesten hun aanbeveling was om van 12 tot 3 aanwezig te zijn. Zo gezegd, zo gedaan. Lennie was weer van de partij, net als Jante Vernhout. Ik maakte het trio compleet. Op mijn Batavus Galibier fietste ik langs Nellestein naar de hangaar op Valkenburg, waar ik om 10 over 12 de sokken over mijn oude hardloopschoenen trok om het goede voorbeeld te geven.

In totaal stond ik ruim een uur op de schaatsplank. Deze door Eric Heiden bedachte trainingsvorm is nog steeds zeer bruikbaar. Schaatsplanken is zwaarder dan gewoon schaatsen. Wat dat aangaat kon ik de Leidato zien als de eerste droogtraining van 2014.

Nu is de schaatsplank mijn favoriete trainingsvorm, dus ik deed het met veel plezier. Het waren vooral kinderen, die op ons afkwamen. Je moet eens weten, hoeveel mensen boven de 40 last hebben van hun knieën of andere gewrichten, als je hen uitnodigt om ook op de schaasplank hun kunsten te vertonen. Ik had nooit beseft, dat er zoveel mensen in de WAO zaten....

Bij het schaatsplanken was er ook gelegenheid om gedrurende 30 seconden zo veel mogelijk slagen te maken.

Dan kreeg je een diploma met daarbij een schaatskoekje en een bon voor een gratis proefles bij de IJVL in de Leidse IJshal.

In oktober zijn we in de Kinderboekenweek begonnen met een demonstratie schaatsplanken. Inmiddels is dit al de vierde keer, dat wedit mochten doen.

Het blijft leuk om te doen. Vooral kinderen hebben geen enkele schroom.
Tussen de bedrijven door sprak ik nog met Aad van der Luit, de sportwoordvoerder van D66, de grote winnaar van de gemeenteraadsverkiezingen in Leiden en met Teun de Reede, die als speaker op mocht treden.
Om half 4 zat het schaatsplanken er op Henk Broekzitter kwam de planken ophalen. Ik ging nog een minuut of 20 uitlopen op het vliegveld. Ik liep een paar keer om een paar barakken en liep 2 keer op en neer naar de landingsbaan, waar Airforce One deze week een tussenlanding maakte.

Normaal gesproken kun je hier niet hardlopen, dus ik nam de gelegenheid maar waar om een kleine 4 km te lopen op dit voor mij onbekende terrein op 3 km afstand van mijn huis.
Om 5 over 4 fietste ik via de volkstuin, waar Ada zaad aan het planten was, naar de Stevenshof. Aan de geplande 10 km hardlopen was ik niet toegekomen, maar ik had intensief genoeg gesport om me geen zorgen te maken over een trainingsachterstand.

Diabetes

Een vriendin van me is werkzaam als diabetesverpleegkundige. Van haar had ik wel eens gehoord, dat bepaalde types diabetes, in de volksmond suikerziekte genoemd, kunnen genezen, als de patiënten hun bewegingspatroon gaan veranderen en meer gaan bewegen.

Afgelopen donderdag liep ik bij mijn halve marathon van ruim 24 km een kilometer op met iemand, die me vertelde, dat bij hem ouderdomsdiabetes was vastgesteld. Sinds dit geconstateerd was, heeft hij zijn levenspatroon veranderd en loopt hij 3 keer in de week hard en gaat hij ook nog een aantal keren naar het zwembad.
"En het verrassende is", vertelde hij me onder het lopen: "Bij de laatste controle bleek de ouderdomsdiabetes helemaal verdwenen!"
Hier sprak dus een ervaringsdeskundige, die zelf aan den lijve ervaren had, wat ouderdomsdiabetes is en wat je eraan kunt doen om er weer vanaf te komen of als dat niet voor 100% lukt, hoe je dan in ieder geval de klachten kunt minimaliseren: gewoon sporten!

En daarvoor hoef je niet eens te wachten tot je suikerziekte, pardon, diabetes hebt.

Berekenend rijden

Het staat een beetje in een kwade reuk: berekenend rijden. Je kent ze wel, de wielrenners, die in een kopgroep meefietsen en vrijwel geen meter kopwerk voor hun rekening nemen om er in de laatste kilometer als een haas vandoor te gaan.

Normaal gesproken bezondig ik mij niet aan berekenend rijden, maar vandaag moest ik er toch aan geloven. Ik was niet echt tevreden over de tijd, die ik gelopen had bij de halve marathon van gisteren. En dan rest slechts één ding: meten is weten!
Het was prachtig weer, dus ik zat vanmorgen al om 8 uur op de fiets. Ik reed, zo goed en zo kwaad als het gaat, op weg naar mijn werk in Katwijk, de route die ik gisteren gelopen had naar de Wassenaarse Slag. Helemaal exact was dit niet te meten, daar ik in de Ganzenhoek over onverharde duinpaden heb gelopen. Door over het fietspad naar Den Haag te rijden tot waar dit pad het fietspad kruist, kon ik deze extra lus wel redelijk berekenen.

Zo kwam ik uit op 12,5 km. Heen en terug zou dat dus neerkomen op 25 km. Er was echter een maar. Ik had op de heenweg deels anders gelopen dan op de terugweg. Voor het gemak trok ik er 2 km vanaf: het fietspad van mijn huis naar de Rijndijk en weer terug. Dat hield in, dat ik 23 km gelopen zou hebben.
Daar het zulk lekker fietsweer was, besloot ik om 's middags ook door de duinen naar huis te fietsen. Ik reed van Katwijk naar de Wassenaarse Slag om via Rijksdorp en de volkstuin naar de loopbrug over de nu zeer drukke A44. De teller stond op 10,3 km.
Na omgereden te zijn via de Haagsche Schouw bleek bij het nameten van het traject naar mijn huis daar nog 1,7 km bij te komen. Totaal dus 12 km. Gevoegd bij de 12,5 km van de heenweg bleek mijn halve marathon 24,5 km lang te zijn geweest.

Ik was tevreden, want dit zijn toch de beste trainingen: behoorlijk wat meer doen, dan je van plan was.

Rijksdorp

Een marathon loop je niet zomaar. Daar gaat een redelijk pittige trainingsperiode aan vooraf. Buiten een flinke portie duurvermogen en doorzettingsvermogen komt het ook aan op zelfdiscipline. Je moet afstanden als 30 km en de halve marathon immers vaak in je eentje afleggen.
Het is dus van belang, dat je een marathonschema hebt aan de hand waarvan je weet, wanneer je piekmomenten liggen in de aanloop naar de marathon toe. Voor mij stond zondag de eerste halve marathon op het programma.
Maar als sporter moet je flexibel blijven. Zo mogen we met een groep IJVL-ers zondag opdraven om op de Leidato een demonstratie schaatsplanken te geven.

Nu ben ik in mijn jeugdjaren zeer actief geweest in de anti-kernenergiebeweging en heb ik diverse keren voor de poorten van voormalig vliegveld Valkenburg staan demonstreren tegen denucleaire dieptebommen, die daar lagen opgeslagen. Maar demonstreren op Valkenburg zelf, nee, dat was me nog niet gelukt.

Deze gouden kans kon ik dus niet laten lopen. Er zat echter een maar aan. Een halve marathon lopen en schaatsplanken bijt elkaar. Het één is pure duursport, het andere behoorlijk explosief. Kortom, ik moest de halve marathon op een ander moment gaan lopen.
Dat werd dus vanmorgen. Ik moest water gaan geven in de kas van onze volkstuin, dus ik kon het nuttige met het aangename combineren. Na brood gehaald te hebben op de fiets, liep ik van huis uit naar het Valkenburgse Meer en vandaar over de slingerweg naar Rijksdorp. Onderweg kwam ik langs enkele velden met narcissen en hyacinthen.
Nu is de meest gebruikte en gebruikelijke weg naar Wassenaarse Slag, het keerpunt van mijn halve marathon, om langs de golfbaan naar "De Klip" te lopen. Maar ik had afgelopen "winter" een fraaie extra klim ontdekt in Rijksdorp, die qua moeilijkheidsgraad niet voor "De Klip" onderdoet.
Als je vanuit Katwijk Rijksdorp binnenkomt, moet je steeds rechts aanhouden en de doodlopende wegen overslaan. Dat moet toch lukken in det VVD-bolwerk: steeds rechtsaf slaan. Dan kom je vanzelf bij deze lastige klim en uiteindelijk kom je ook nog eens bij "De Klip" uit ook. Zo had ik qua klimmen "the best of both worlds".

Om het feest compleet te maken nam ik op weg naar het strand het bospad door de Ganzenhoek mee, waardoor ik nog een extra beklimming had. Om 10 uur was ik op het strand.
Bij de strandopgang tapte ik water en liep dezelfde weg terug, dus wederom door Rijksdorp. In Wassenaar liep ik tussen prachtige bomen in volle bloesem naar de volkstuin, waar ik een zevental gieters water uitgoot. Vergeleken met eergisteren zag je dat sommige planten flink gegroeid waren!
Over de loopbrug over de A44, die dinsdag door militairen was "bezet" toen Barack Obama en andere hoogwaardigheidsbekleders langs kwamen gereden, kwam ik aan de Leidse kant van de snelweg. Ik was daarna vrij snel thuis, waar ik het zweet van mijn lijf kon spoelen op deze dag met lichte sluierbewolking.

Voor mij was het een unicum: ik heb nog nooit een halve marathon gelopen voor ik naar mijn werk ga.

Polijsten

De afspraak stond al een tijdje. Ik moest vanmorgen naar de mondhygiëniste en aansluitend naar de tandarts voor de halfjaarlijkse controle. Om 8 uur zat ik op de fiets naar de Oude Singel, waar ik mijn nieuwe fiets goed vast zette aan een hek vooraleer ik de tandartsenpraktijk betrad.

De mondhygiëniste was druk in de weer om het tandsteen te verwijderen, waarna de tanden gepolijst werden. Ik nam nog even in de wachtkamer plaats, waarin ik verder ging lezen in Trouw.

Om 9 uur mocht ik plaatsnemen op de tandartsstoel, waarbij ik eerst met Arthur van Winsen praatte over onze plannen om ons in het zomerseizoen conditioneel voor te bereiden op de winter van 2014-2015.

Want wie weet schaatsen we in december weer op de Gouwzee.

Daarna werd mijn gebit gecontroleerd en in orde bevonden. Over een half jaar wordt ik weer verwacht aan de Oude Singel. Hetgeen uiteraard niet betekent, dat ik mijn trainingsmaat tussentijds niet zie. De kans, dat wij elkaar op skeelers tegen komen, is aardig groot te noemen.
Om kwart over 9 zat ik op de fiets naar mijn werk in Katwijk, waar ik om 10 uur arriveerde. Via wat kruip-door-sluip-door-wegen kon ik zonder stoplichten tegen te komen van Leiden naar Katwijk fietsen.
's Avonds sleep ik voor de laatste keer dit seizoen mijn schaatsen. En net als de mondhygiëniste besloot ik de slijpbeurt met het polijsten.

Ottavio Cinquanta

Vandaag werden we opgeschrikt door het bericht in De Volkskrant, dat ISU-voorzitter Ottavio Cinquanta af wil van het allround-schaatsen, zowel bij de dames als bij de heren. Zowel het Europees kampioenschap als het Wereldkampioenschap zouden moeten verdwijnen van deze Italiaan.

Daarnaast wil Ottavio Cinquanta ook de 5 kilometer bij de dames en de 10 kilometer bij de heren, alsmede de spectaculaire 1000 meter, waarbij gemiddeld genomen harder gereden wordt dan bij de 500 meter, uit het Olympisch programma schrappen.
De uitspraak van meervoudig Olympisch en Wereldkampioene Ireen Wüst is mij uit het hart gegrepen: "Cinquanta is gek geworden!"
Het zou hetzelfde zijn als dat de voorzitter van de Internationale Atletiek Unie ervoor zou pleiten om de marathon en de tienkamp van het programma van de Olympische Spelen te halen. Zo iemand zou in een dwangbuis worden afgevoerd!
Gelukkig is Jan Dijkema, de vice-voorzitter van de ISU, het volledig oneens met Cinquanta.
Nu zou je denken, dat het wel met een sisser af zal lopen, maar ja, met Italianen weet je het nooit. Daar kunnen ze na het Fyra-drama bij de NS over meepraten.
Wat dat aangaat komt bij mij een ander verhaal naar boven, dat Nederland vele miljarden heeft gekost: Griekenland. Bij de invoering van de €uro voldeed Griekenland niet aan de voorwaarden. Ze zouden dus niet mee mogen doen. Er was echter één land van de G-7, dat nattigheid voelde: Italië.

Silvio Berlusconi was destijds premier van Bella Italia en dat land zou de zwakste schakel in de €uro-zone worden. Daar voelde deze gladjanus niets voor, dus hij eiste, dat Griekenland mee mocht doen met de €uro. Berlusconi kreeg zijn zin.
Nou, dat h€bb€n w€ gew€t€n....
Wat dat aangaat ben ik pas gerust, als Ottavio Cinquanta is afgetreden. Hoe eerder, hoe liever!
Het mag een vooroordeel van me zijn, maar ik heb niet bepaald een blind vertrouwen in Italiaanse topmannen.

Maar je mag nooit iedereen over één kam scheren, dus voor deze Italiaanse topzanger maak ik graag een uitzondering.

Voor ISU-voorzitter Ottavio Cinquanta heb ik dit heldere advies:

Obamacare

Het was een heldere lucht uit de poolstreken, die Nederland een maand of 3 te laat bereikte. Zodoende vroor het licht, hetgeen we de hele "winter" gemist hebben.

Meteen na het ontbijt ging ik om half 9 hardlopen. Ik liep naar de Haagsche Schouw en vandaar over het fietspad richting Maaldrift. Hoewel het erg rustig was, was het toch drukker met auto's dan gisteren.
Op een gegeven moment viel het stil op de A44 en even later zag je een kolonne motoragenten, dan even niets en dan een stuk of 5 zeer dure wagens over de snelweg flitsen.

Een paar minuten later reed er weer gewoon verkeer. Ik liep intussen door naar de volkstuin, waar ik de planten uit de kas water ging geven. Met het zonnige weer van de afgelopen dagen kan het in zo'n kas wel 25 graden worden, dus dan kunnen de planten wel wat vocht gebruiken.

Na deze taak verricht te hebben, liep ik door naar de A44 net ten noorden van het Rozenplein. Het was er redelijk druk. Ik vroeg aan een man met een fototoestel: "Is Obama al langs gekomen?"
"Nog niet", kreeg ik als antwoord: "Maar dat zal niet lang meer duren. Hij is een minuut of 5 geleden uit Noordwijk vertrokken."
Aan de helicopters in de lucht en de A44, die beide kanten op autovrij werd, was te zien, dat the President of the USA in aankomst was.

Toen een motoragent op ons af kwam om ons vriendelijk te vragen, of we niet in de perken wilden gaan staan, wisten we, dat het niet zo lang meer zou duren, voordat Barack Obama langs zou rijden.
We voldeden maar aan het verzoek.
"We staan zeker in zijn uitzicht", zei ik, toen de motoragent op een meter of 50 van ons uitkeek over de zeer stille snelweg.
Maar we hadden verder een goede plek. We stonden eerste klas. Maar ja, we hadden er via de belastingen genoeg aan meebetaald.

In deze stoet reed "The Beast" mee, de 8 ton wegende als personenauto vermomde pantserwagen.

Obama werd begeleid door een stoet volgauto's. Het geheel had veel weg van de stoet, die het peloton begeleidt bij de Tour de France.
Het was een duur gevolg, dat zorg droeg voor Barack Obama. Nu snap ik, waarom jaloerse Republikeinen klagen over de dure Obamacare.

Na het passeren van de stoet kwam het verkeer weer op gang, zowel op de A44 als op de parallelweg, waarop ik mijn trainingsloop van 10 km vervolgde. Af en toe was het op de parallelbaan drukker dan op de snelweg zelf.
Onderweg vroeg ik me af, wie er eerder bij het einddoel van deze rit aan zou komen, Bacack of Bert?

The Greatest Show on Earth

Begin jaren '70 brak een Amerikaanse groep in Europa door met de typisch Amerikaanse naam "The Greatest Show on Earth". In Nederland is deze progressieve rockgroep nooit echt doorgebroken.

Maar vandaag was dan de grote dag. De Randstad Holland beleefde "The Greatest Show on Earth". Nu zijn we een Calvinistisch land, dus we mogen er niet mee te koop lopen. We verpakten het dus als de Nuclear Security Summit. Hiervoor gooien we de halve Randstad plat. Het mag wat kosten, maar dan heb je ook wat.

En waar je bij andere grote shows mensen hebt, die stiekem naar binnen willen glippen zonder te betalen, daar was dit keer absoluut geen sprake van. De Staat der Nederlanden zorgde er voor, dat iedereen netjes via de belastingen meebetaalde.
Maar het resultaat mocht er zijn!

Op deze zonnige maar koele morgen fietste ik op half 9 naar Katwijk toe om te gaan werken. Wat opviel was de serene rust op de A44. Deze ligt op zo'n 700 meter van ons huis af en normaal gesproken hoor je een gonzend geluid van het drukke autoverkeer. Nu was dat helemaal afwezig. Het leek wel een autoloze zondag.
Ik fietste naar de Haagsche Schouw, waar ik naar de Voorschoterweg in Valkenburg fietste. Overal stonden politieagenten en een serie verkeersregelaars, maar als fietsers mochten we gewoon doorrijden.

Wel stonden er her en der wegafzettingen klaar voor het moment, dat je niet over of onder de Tjalmaweg door zou mogen.

Op voormalig vliegveld Valkenburg was het een bedrijvigheid, die ik niet meer gezien heb sinds 1991, toen Valkenburg doorvoerhaven van het Amerikaanse leger was om Saddam Hoessein uit Koeweit te verjagen.
De Tjalmaweg was ook onwaarschijnlijk stil. Ik kon overal lekker doorfietsen en kwam zo ruim op tijd op de Hoofdbibliotheek aan. Hier was het ook rustiger als normaal. Een paar collega's hadden er voor gekozen om thuis te werken, net als forenzen uit de halve Randstad.

Inmiddels was de NSS in Den Haag begonnen toen ik op weg naar huis met een collega opfietste tot Rijnsburg, waarna ik over de Rhijnhofweg de Sleutelstad binnen kwam rijden. Het was nog steeds stil, zowel op de A44 als op de Tjalmaweg.
De VVD roept al jaren om meer blauw op straat. Nou, ik kan u garanderen: vandaag is dat gelukt! Maar ja, je maakt niet iedere dag "The Greatest Show on Earth" mee met heerlijk frisse lucht zonder uitlaatgassen. Dat mogen ze vaker doen!

Huize Verwüst

Met nog steeds een verkouden kop liep ik vanmiddag na de 1500 meter voor mannen en vrouwen van huis uit 5 km, althans, dat was de intrinsieke bedoeling. Ik vertrok, met op de achtergrond het doordringende geluid van helicopters, en liep naar het fietspad aan de rand van de Stevenshofpolder.

Mijn plan was om een rondje om de Stevenshof te lopen, maar mijn darmen dachten daar anders over. Ik moest vanaf de Stevenshofdreef in gestrekte draf naar huis voor een dringend toiletbezoek.

Nu had ik 4 km gelopen van de 5, die ik van plan was. De meeste mensen zouden het welletjes vinden, maar ik liep nog een blokje van ruim een kilometer in het zonnige doch winderige weer. Ik had al een flinke concessie gedaan aan mijn marathonschema door de afstand van vandaag te halveren.

Thuis gekomen van dit tweede blokje keek ik naar de laatste 2 ritten van de 5000 meter voor dames, waarbij Ireen Wüst voor de vijfde keer wereldkampioene allround werd door in een rechtstreeks duel het Russische feestnummer Olga Graf te verslaan. Kon ze weer een medaille aan de collectie toevoegen.
Daarna kon Koen Verweij, die in Sotsji het appartement deelde met Ireen Wüst, moeilijk achterblijven.

Huize Verwüst hield ook huis in Heerenveen!

De concurrentie vroeg, of het niet wat minder kon....

Maar Koen Verweij moest er wel tot op de bodem voor gaan op de afsluitende 10 kilometer.
Dat had ik niet gehoeven op mijn 2 loopjes van in totaal 5,5 kilometer. Maar ja, ik woon dan ook in Huize Breed en niet in Huize Verwüst.

Middagdutje

Gisterenavond lag ik om half 9 in bed. Door de verkoudheid snakt mijn lichaam naar rust. Daar geef ik in de enige "rustweek" in mijn marathonschema maar aan toe.
Vanmorgen fietste ik naar de Hoorneslaan in Katwijk, waar ik in filiaal Hoornes/Rijnsoever mocht werken. Het was de hele ochtend lekker loperig, dus de tijd vloog om.
Halverwege de ochtend kwam een vader met 2 zoons, die gekleed waren in trainingspakken van de lokale voetbalvereniging. Eén van de zoons kwam vragen om voetbalboeken.
"Heb je verloren?", was mijn wedervraag.
De vader en ik moesten er hartelijk om lachen.
"Nee", kreeg ik als antwoord: "Hij moet nog spelen."

Op weg naar huis fietste ik langs Corpus naar de Rhijnhofweg. Hier werden alle auto's tegengehouden. De N206, beter bekend als de Tjalmaweg, werd door motoragenten verkeersvrij gemaakt.
Terwijl ik langs de stilstaande auto's fietste en de Rhijnhofweg opdraaide, hoorde ik een motoragent zeggen: "Nee, het is niet Obama, maar wel een andere deelnemer aan de Nucleaire top."

Met een legerhelicopter boven de A44 had het toch iets dreigends en intimiderends. Alvast een voorproefje van wat ons de komende dagen in de Leidse regio te wachten staat.
Thuis gekomen keek in naar de laatste ritten op de 3000 meter voor vrouwen op het Wereldkampioenschap Allround in Heerenveen. Daarna ging ik even op de bank liggen. Ik viel in een behoorlijk diepe slaap. Dit middagdutje had ik kennelijk nodig.
Ik besef, dat ik geluk heb gehad, dat ik niet een week eerder deze verkoudheid heb opgelopen. Ik kon zodoende pieken op het juiste moment, net als Jan Blokhuijsen en Koen Verweij, die samen weer een spannend kampioenschap allround uit gaan vechten.

Fort ter Duin

Gisteren sprak ik iemand, die mij vertelde, dat hotel Huis ter Duin was omgebouwd in een soort fort met extra hekken om de reeds bestaande hekken heen. Dit alles als voorbereiding op de Nuclear Security Summit.

Nu gebeurt het niet iedere dag, dat de halve Randstad op slot gaat. De laatste keer, dat diverse snelwegen afgesloten werden was met de autoloze zondagen in de winter van 1973-1974, toen Nederland door de Arabische oliesjeiks geboycot werd vanwege onze steun aan Israel bij de Jom Kippoer-oorlog.

Toenmalig minister van Defensie Henk Vredeling verwoordde deze steun als volgt: "In mijn jeugdjaren heb ik de Joden afgevoerd zien worden naar de concentratiekampen zonder een poot uit te steken. Dit overkomt me geen tweede keer!"
Wie zijn geschiedenis niet kent, is gedoemd om haar te herhalen.

Nu brachten de autoloze zondagen een stuk gezelligheid met zich mee. In die tijd voetbalde ik bij DIOS in Nieuw-Vennep. Ik was opgeklommen tot het 8e elftal. We waren ingedeeld bij de Haarlemse voetbalbond. Dit hield in, dat we bij uitwedstrijden vaak in Haarlem of omgeving moesten spelen. Waar we normaal aan carpoolen deden, gingen we nu met gehuurde bussen met soms wel 3 elftallen naar de diverse uitwedstrijden. Ik kan u verzekeren, het was heel gezellig en bevorderend voor het saamhorigheidsgevoel binnen de club. Ieder nadeel heb zijn voordeel....

Na met een verkouden kop gewerkt te hebben op de Hoofdbibliotheek, fietste ik vanmiddag met wind in de rug door de duinen naar Noordwijk. Bij het binnenrijden van deze badplaats zag je, dat er wat te gebeuren stond. Hotel Huis ter Duin zag er inderdaad uit als fort Huis ter Duin.
Nu kennen we binnen de droogtrainingsgroep van de IJVL dit beeldbepalende hotel zeer goed. Als we strandtraining hebben, dan lopen we van Katwijk-Noord naar dit hotel, waarbij we als extra oefening de 67 treden van de trap aan de zeezijde een paar keer beklimmen met allerlei sprongen.

Ik zou de delegatieleden graag een strandtraining geven inclusief de trapoefeningen, maar ik heb zo'n vaag idee, dat ik daar niet voor uitgenodigd ga worden.

Dan zou ik de gelegenheid te baat nemen om de delegatieleden te wijzen op de oorsprong van het radio-actieve materiaal: kernenergie!
Zolang we wereldwijd niet stoppen met kernenergie, zul je dit soort nucleaire toppen moeten blijven organiseren. Het blijft dan dweilen met de kraan open.
Mijn advies is dus helder: zo snel mogelijk stoppen met atoomenergie. Dodewaard is inmiddels ook gesloten!

Via Voorhout fietste ik naar Oegstgeest. Onderweg zag ik diverse bollenvelden al in bloei staan. Narcissen, hyacinthen en botanische tulpen kleurden de Bollenstreek voornamelijk geel, maar wel met allerhande andere tinten ertussen.


Ik weet niet, welke marketingmedewerker bij onze regering deze datum heeft uitgezocht voor de Nuclear Security Summit, maar om met het oog op het toerisme de regeringsleiders in de in bloei staande Bollenstreek onder te brengen is een gouden zet. Misschien verdienen we zo de kosten van deze top alsnog indirect terug.
Met een flinke wind tegen daalde mijn snelheid naar een bedenkelijk niveau. Er zit nog steeds pap in mijn benen, maar vooral veel verkoudsheidsvocht in mijn hoofd.

Stuifzand en pap in de benen

Na een lange nacht voelde ik me nog niet okselfris. Ik miste de uitslagenavond van de gemeenteraadsverkiezingen op de televisie, daar ik om 8 uur al in bed lag.
Om half 9 zat ik op de fiets naar filiaal Hoornes/Rijnsoever, waar een ochtend georganiseerd was, waarop we uitleg kregen over diverse databases.
Het naar de Hoorneslaan fietsen ging vrij makkelijk, daar ik de wind in de rug had. Maar toen ik 's middags door de duinen naar "De Klip" fietste, moest ik toch uit een ander vaatje tappen.

Het was een heerlijke temperatuur. De lente begon vandaag echt met lenteweer. Maar wel met een harde zuidenwind. Dat was te zien aan het stuifzand, dat op een paar plekken over het fietspad acher de zeereep stoof.

Hier kwam duidelijk naar voren, dat ik nog niet volledig hersteld was. Ik had minder last van mijn keel, maar wel last van pap in de benen. Terwijl wielrenners met wind in de rug me tegemoet stoven, kwam ik op de stukken met klimmen en wind tegen af en toe nauwelijks boven de 12 km per uur. Nee, van de topvorm van zondag was niks meer over.
Maar ik maak me er op onze 31e trouwdag geen zorgen om. Een goed getraind lichaam kan een hoop hebben. Ik weet nog goed, dat ik eens een week voor een looptraining van 30 km me nog veel slapper voelde dan nu. Een paar nachten met veel nachtrust deed toen wonderen. Een geplande loop van 7 km werd toen 12 km en de 30 km ging het weekeinde erop gewoon "according to plan".

Vanaf "de Klip" kwam ik op weg naar de Stevenshof eerst Theo Schouten tegen, die aan het skeeleren was in de polder en even later Ans van Dijk, die net als ik genoot van het prachtige lenteweer.

Verkiezingskoorts

Vandaag werden de vierjaarlijkse gemeenteraadsverkiezingen gehouden. Van de traditionele verkiezingskoorts was minder te merken dan bij voorgaande verkiezingen.

Zelf heb ik vanmorgen op een basisschool in de Stevenshof gestemd, waarna ik naar Katwijk fietste om op de Hoofdbibliotheek te werken.
Daar was het gezellig druk. De bibliotheek deed dienst als stembureau, dus het was veel drukker als normaal. Lekker veel reuring in een gemoedelijke sfeer. Wat dat aangaat zou het van mij iedere dag verkiezingsdag mogen zijn.
Ondanks alle voorspellingen over een record lage opkomst kon ik dat er tijdens mijn uitleendienst niet aan afzien. Het liep eigenlijk de hele middag lekker door met kiezers, maar inderdaad, de verkiezingskoorts ontbrak.
Bij mij ontbrak de koorts ook gelukkig, want voor de rest voelde ik me redelijk gammel. Verkouden, een beetje last van mijn keel, gevoelige spieren en een vermoeid gevoel. Kortom: gammel.
Gisterenavond lag ik al om 9 uur in bed en ik was zeer snel vertrokken. Zoals ik me nu voel is het onvoorstelbaar, dat ik zondag derde geworden ben bij de winterbiatlon van de IJVL.

Zondagochtend had ik al last van mijn rechterschouder. Het leek wel of ik een spier had verrekt. Ik schreef het toe aan het sjouwen van allerlei spullen op zaterdag.
"Maar ik hoef er niet mee te lopen", zei ik tegen de andere sjouwers. Hetgeen wel bleek uit het resultaat. Wat dat aangaat heb ik gepiekt op het juiste moment. Dat ik maandag slecht reed bij de clubwedstrijden in Haarlem had ik vooraf al ingecalculeerd.
Het lichaam geeft nu aan, dat het rust nodig heeft. Wat dat aangaat komt het goed uit, dat ik deze week een rustweek had gepland. Pas zondag ga ik weer een 10 km lopen in de aanloop naar de marathon van Leiden.
Het klinkt misschien tegenstrijdig, maar vaak ben je vatbaar als je in topvorm bent. Zondag was ik in topvorm, nu ben ik in tobvorm.
Ik luister naar mijn lichaam en ga vanavond vroeg naar bed in de hoop er doorheen te rollen. De verkiezingskoorts ontgaat me helemaal, de gewone koorts hopelijk ook.

Clubwedstrijden

Gemiddeld gezien waag ik me 1 keer per jaar aan een 500 meter en een 1500 meter. Dat is bij de clubwedstrijden van de IJVL. Meestal zijn deze helemaal aan de staart van het seizoen. Zo ook dit jaar.
De datum van de wedstrijd kwam mij niet echt geweldig uit: de dag na de winterbiatlon. Maar daar liet ik me niet door weerhouden om me in te schrijven. Meedoen is immers belangrijker dan winnen.

Met deze Olympische gedachte reed ik met Jos Drabbels en Andrea Landman mee naar de Kunstijsbaan Kennemerland in Haarlem, waar de jeugd al om 7 uur was begonnen. Toch leuk om te zien, hoeveel progressie kinderen, die ik in de loop der jaren op vrijdagmiddag de beginselen van het schaatsen heb bijgebracht, geboekt hebben.
De clubwedstrijden zijn ook een weerzien met vele bekenden. Doordat de IJVL 3 verschillende banen trainingsuren heeft, zie je sommige clubleden na de zomertrainingen slechts sporadisch in het winterseizoen. Dat is dan meestal bij natuurijs op de Vogelplas of op de Kaag.

Voordat ik ook maar 1 meter had gereden, voelde ik al, dat het niet veel zou gaan worden. Ik had pap in de benen. Maar daar gaf ik niets om. Het brons van eergisteren vergoedde alles.
Op de 500 meter leek het nog wat. Ik moest tegen Henk Broekzitter schaatsen, die ver onder zijn kunnen presteerde. Dat deed ik trouwens ook. Ook al ben ik geen hoogvlieger op de sprintafstand, de 1.05 lag 10 seconden boven mijn persoonlijk record van 55.89. Maar ja, toen reed ik met "frisse benen".
Na de dweilpauze mocht nummer 2184 van de Adelskalenderen het op de schaatsmijl opnemen tegen Walter Boon, met wie ik dit seizoen op vrijdagmiddag de beginnersgroep schaatsles gaf.
Het werd een mooie race. We waren aardig aan elkaar gewaagd, ondanks het persoonlijk record van 56 seconden, dat Walter net ervoor op de 500 meter had neergezet.
Walter pakte in het begin een kleine voorsprong, die hij niet meer afstond, maar af en toe kwam ik zeer dichtbij. Uiteindelijk won mijn opponent met 3.07 tegen 3.09. Nu lijkt 2 seconden op de 1500 meter veel, maar dat heeft ook te maken met de snelheid van de toppers. Zij leggen met een tijd van in de 1.40 per seconde veel meer meters af dan als je een tijd van net boven de 3 minuten rijdt.
Walter reed voor de tweede keer die avond een persoonlijk record. Ik bij lange na niet. Dat staat op 2.52.45. Desondanks was de stayer in mij tevreden. Omgerekend ging de 1500 sneller dan de 500. En zo hoort het ook!
Ik was trouwens niet de enige deelnemer aan de winterbiatlon, die last had van de naweeën van het prachtige evenement in en om de Leidse IJshal. Ook Ties Kuiper, de 13-jarige winnaar van de halve winterbiathon en Sebastiaan Scargo, die zilver won op de hele biatlon, konden minder dan anders.
Na de 1500 meter zou er nog een afvalrace gehouden worden. Deze ging wegens tijdgebrek niet door. Dat vond ik wel jammer. Want met het afvalzuur nog in de benen, zou ik hoge ongetwijfeld ogen hebben gegooid!