In de popmuziek is het aandeel van religieuze liederen stukken kleiner, maar je hoeft ze niet met een kaarsje te zoeken.
De relatie tussen sport en religie is een stuk minder eenduidig. Maar deze is beslist aanwezig, zoals blijkt uit de documentaire "Zwart ijs", die de EO begin dit jaar uitzond.
Nu kan het geloof de individuele sporter geestelijke rust geven, een niet onbelangrijk deel van de mentale training. Immers: als de lichaamskracht tekort schiet, dan komt het op geestkracht aan!
Bij het wereldkampioenschap voetbal zie je regelmatig een speler een kruisje slaan, net zo goed als je bij het wielrennen een winnaar van een etappe van de Tour de France naar de hemel ziet wijzen: "Daar komt deze zege vandaan!"
Neerlands eerste Tourwinnaar Jan Janssen was hier een letterlijk en figuurlijk uitstekend voorbeeld van.
Hetzelfde gaat tijdens het WK op voor voetballers, vooral uit Latijnse landen. Maar niet alleen zij.
In menig katholieke kerk wordt tijdens een wereldkampioenschap door een enorm aantal fans een kaarsje opgestoken voor een goede uitslag van hun elftal.
Als dit zo zou werken, dan zou het WK voetbal een soort WK bidden worden. De gebeden van het land, dat het beste gedaan heeft, worden dan verhoord en de betreffende natie mag zich wereldkampioen voetbal noemen.
Nu mag sport de belangrijkste bijzaak in het leven zijn, dit kan toch niet van Onze Lieve Heer gevraagd worden.
In de sport en dus ook in het voetbal kan er uiteindelijk maar één winnaar zijn. Het verhoren van de gebeden van de één zal in deze gedachtegang automatisch ten koste gaan van de gebeden van zeer veel anderen. Er wordt dan aan God niet minder gevraagd dan om partijdig te worden.
Het is wel begrijpelijk: voor supporters is het een manier om hun onzekerheid over hetgeen Hogere machten voor hen in petto hebben te bezweren.
Want wat dat aangaat hebben supporters toch een nimmer in te halen achterstand op sporters. Die hebben immers altijd nog de mogelijkheid om God een handje te helpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten