Leids lustrum

Tijd is een merkwaardig fenomeen. Soms heb je het idee, dat die voorbij kruipt, soms dat die voorbij vliegt. Vandaag mag ik me 35 jaar Leidenaar noemen. Op 1 november 1979 kon ik een kamer aan de Witte Rozenstraat in onderhuur betrekken. Het was een buitenkans, die ik met beide handen aangreep.

Nu zie ik er op deze foto uit die tijd aardig rebels uit, en dat was ik in die jaren ook. Maar dat rebelse is helemaal over gegaan. Toch?

Vermoedelijk ben ik niet de enige, die dit meegemaakt heeft toen hij of zij in een andere stad op kamer ging: eerst is er de euforie van de nieuwe start en het enorme gevoel van vrijheid, maar later komen er "in den vreemde" toch momenten van eenzaamheid. Dit is uitmuntend verwoord in het nummer "Starlight dancer" van Kakak: "Free at last, but I never felt so alone...."

Later in de maand "ontdekte" ik de Menkenbaan aan de Vondellaan. Dit betekent, dat ik binnenkort 35 jaar mijn rondjes schaats op deze 200-meterbaan met vrijwel altijd goed glijijs.
Van een krabbelaar met veel doorzettingsvermogen veranderde ik langzaam maar zeker in een redelijke schaatser met zelfs een baanrecord op mijn naam: niet voor de snelste tijd, maar wel voor de langste afstand: 1150 rondjes oftewel 230 kilometer.

Niet alleen het schaatsen ontdekte ik, maar ook het rijke muziekleven van de Sleutelstad. Zelf doe ik met mijn vrouw regelmatig mee met concerten van de Leidse Koorprojecten.

Daarnaast ga ik graag naar optredens van "The Shoes". Het meer dan een halve eeuw repeteren werpt wel zijn vruchten af.

Daarnaast is Leiden ook nog eens een gezellige en gemoedelijke stad met een prachtig centrum. En waar je in Amsterdam overlopen wordt door hordes toeristen, gebeurt dat in Leiden gelukkig niet, terwijl qua schoonheid de Sleutelstad kan wedijveren met Mokum.

Nee, ook bij dit Leids lustrum geniet ik nog steeds volop van de schoonheid van Leiden en de mooie natuur rondom.