Teamwork

Als schaatser heb ik de afgelopen week veel plezier gehad van een paar trainingsmaten van de IJVL-droogtrainingsgroep. Allereerst was er de helpende hand van Marjolein Donkerbroek, die mijn schaatsen met spoed sleep en er daarna een nieuwe ronding in zette.
Gisteren was het de beurt aan Jaap de Gorter, die mijn linkerlanglaufschoen op zou halen bij de schoenmaker in de Bakkersteeg. Derhalve fietste ik gisteren naar hem toe, waar ik mijn gerepareerde schoen in ontvangst kon nemen, zodat ik vanmorgen met mijn Rossignol-kluunschaatsen om half 9 op het keiharde en supergladde ijs van de Leidse IJshal in kon rijden voor we met de "Krasse knarren" aan de piramide van 25 kilometer begonnen.
Wat dat aangaat kom je met teamwork verder. Bij de Elfstedentocht van zowel 1997 als van 2012 heb ik dat aan den lijve ervaren.

Het peloton bestond vanmorgen uit 15 man, terwijl er wat minder "losse" schaatsers rondreden op de buitenbaan. Het peloton is dus kleiner dan voor de Herfstvakantie. Dit ligt hopelijk niet aan mijn aanwezigheid, maar vermoedelijk meer aan het feit, dat pensionado's in november nog wel eens op vakantie plachten te gaan.

Het tempo lag behoorlijk hoog vandaag. Vaak begon de eerste rijder redelijk rustig en ging iedere volgende schaatser wat harder, waarna het bij de slotschaatser leek, of we op een snelweg reden.

Dit was ook mogelijk, doordat het ijs keihard was door het eindelijk koude weer. Door het hoge tempo aan het slot verbrokkelde het peloton in de laatste rondjes af en toe in drie groepen, maar intussen hadden we ondertussen wel mooi een Steigerung van 5 kilometer gereden.
Wat dat aangaat was het een uitstekende training: in het begin rustig op techniek rijden, dan telkens een versnelling plaatsen om tenslotte de laatste 5 rondjes volle bak te rijden. De laatste kilometer was weliswaar geen toonbeeld van teamwork, maar je schaatste wel harder, dan je in je eentje gedaan zou hebben.