Dit ging met een kleine logistieke operatie. Ik fietste naar Jos Drabbels. Vandaar werden we door Sophia Stein met de auto naar het huis van de jarige Job gebracht, waar Andrea Landman met Abraham aan kwam zetten.
Annerieke van der Beek en Patrick Keizer completeerden het koor, dat Jaap de Gorter toezong, nadat hij bruut uit zijn bed was gebeld. Ik heb zo'n vaag idee, dat de koorleden het leuker vonden dan het eenmanspubliek....
Na Wil Verbeij opgehaald te hebben bij de Leidse IJshal reden we naar Hoorn toe, waar we in het restaurant boven ontvangen werden door de organisatoren van het trainingsweekeinde en troffen we veel andere schaatsvrienden aan. Boven Amsterdam zagen we in diverse sloten een vliesje ijs liggen, terwijl het toch nauwelijks gevroren had.
Ruim een week nadat we weer eens hebben kunnen aanschouwen, wat voor ellende religieus geïnspireerd geweld kan veroorzaken, kreeg ik te maken met het tegendeel: de pacifistische kant van het Christendom. In de Bergrede is in Mattheus 5.39 te lezen: "En ik zeg jullie je niet te verzetten tegen wie kwaad doet, maar wie je op de rechterwang slaat, ook de linkerwang toe te keren."
Op het moment, dat we verzocht werden naar de ijsbaan te gaan, liep ik net achter Hans Post langs, die zich net omdraaide en me met zijn linkerelleboog vol op mijn rechterwang raakte. Een beetje voetballer was kermend ter aarde gestort, maar schaatsers zijn uit ander hout gesneden: zij hebben geleerd om af te zien.
Met wat geintjes over een rode kaart liepen we naar de kleedkamers, waar we onze schaatsen onderbonden. Van 11 tot 1 kregen we les van Ben van Haastrecht. We kregen heel veel technische oefeningen rond het diep zitten en het krachtig zijwaarts afzetten. Ook moesten we zo lang mogelijk op één been doorglijden op het rechte eind. Deze balansoefening ging dermate goed, dat ik af en toe slechts 6 slagen nodig had op het rechte eind van deze 400-meterbaan.
De eerlijkheid gebiedt me te zeggen, dat ik bij de oefeningen veelal aan de staart van het twaalftal schaatsers hing of zelfs werd losgereden. Na de 1000 rondjes van Leiden heb ik toch wel aan snelheid ingeboet.
Maar daar maalde ik niet om. Ik kwam om te werken aan mijn schaatstechniek en dat bereik je niet als je gaat "harken" omdat je persé bij bij de groep wilt blijven. Dan kun je beter met een kleine achterstand de oefeningen zo goed mogelijk uitvoeren.
Bij het uitrijden voor de lunchpauze liep het na deze serie oefeningen technisch beter dan ooit in dit schaatsseizoen. Alles viel op zijn plek. De valbeweging, de afzet, de balans en het lang doorglijden. Het was, alsof je over het ijs danste.
Na de lunch, waarbij ik bij gasttrainer Casper Oranje aan tafel zat, kreeg de middengroep van zo'n 12 schaatsers Ron Kortekaas als trainer. Hoewel het niet afgesproken was, was het diep zitten weer het thema, maar nu met de nadruk op conditie: er moest veel gewerkt worden in een hoger tempo. Af en toe konden we dan een rondje of 5 uitrijden. Tijdens één zo'n blok wilde ik net als voor de lunchpauze technisch goed schaatsen. Ik concentreerde me op de valbeweging. Dat lukte heel aardig en heel erg goed, toen de schaats van mijn standbeen door een langsrijdende schaatster werd weggetrapt.
Geloof het of niet, maar ik viel op mijn rechterwang en gleed de blauwe baan van de snelste schaatsers op. Op een schaats na, die mijn bil raakte, gebeurde er verder gelukkig niets. De snelste groep IJVL-ers kon mij ternauwernood ontwijken, zodat er gelukkig niemand op mij viel ook al gingen er enkele ijzers rakelings langs me heen. Maar het liep allemaal goed af. De schade viel zodoende mee.
De rechterwang voelde ik een beetje. Maar ja, had ik 's ochtends maar wat Bijbelvaster geweest en Hans Post mijn linkerwang toegekeerd....
Eerlijk gezegd voelde ik mijn rechterbil iets meer. Het was het gevoel, dat je hebt, als er ergens een bult op zit. Maar de schrik in de benen was op dat moment het ergst. Het is dan, alsof je met zwabberbenen rondrijdt.
De snelste groep verzamelde ter hoogte van de kleedkamers en zij vroegen mij, hoe het er mee ging.
"Ach", zei ik geheel naar waarheid: "Het gaat wel."
"En je wang?"
"Geen probleem. Er is niets gebroken."
En toen vroeg een van de aanwezige vrouwen: "En hoe is het met je bil?"
"Wil je het zien?" was mijn wedervraag.
Nou, dat was nou ook weer niet nodig....
Na een paar rondjes rustig schaatsen verdween de verzuring uit mijn benen en kon ik me weer aansluiten bij de groep van Ron Kortekaas. Na een aarzelende herstart kwam ik weer helemaal in mijn slag. Het laatste half uur na de dweil, gezellig koutend met Team Fugers, heb ik heerlijk gereden.
Vooral de Steigerungen liepen perfect. Heel langzaam beginnen en dan die techniek meenemen met een steeds hogere snelheid. Het was een prima afsluiting van een heerlijke trainingsdag.
Toevalligerwijs hoorde ik bij het van het ijs afstappen, dat Ron 's middags naar huis ging. Na de warme chocolademelk kon ik met hem mee terug rijden. Zodoende was ik sneller thuis dan met de trein.
Bij de "Haagsche Schouw" werd ik afgezet, waarna ik naar het huis van Jos en Sophia liep om mijn fiets op te halen. Tijdens het wandelen ging ik "de bult" wat meer voelen. Thuis gekomen bleek, dat er een stuk van mijn rechterbil ontveld was. Dit was aan alle kanten omkranst door een blauwe plek in de vorm van een cirkel. Maar goed, dat gaat wel weer over.
De foto's zal ik u besparen!
Dat roept bij mij wel een vraag op, die voer is voor theologen. Deze woorden van Jezus zijn glashelder en niet voor tweeërlei uitleg vatbaar: "En ik zeg jullie je niet te verzetten tegen wie kwaad doet, maar wie je op de rechterwang slaat, ook de linkerwang toe te keren."
Maar, geachte theologen, wat moet je dan doen, als je door een schaatser geraakt wordt op je rechterbil?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten