Opdrachttikkertje

Fietsend naar de Vondellaan begon het te sneeuwen. Natte sneeuw. In de Leidse IJshal zette ik de pilonnen aan de rand van de buitenbaan. Nadat ik mijn kluunschaatsen aangetrokken had bracht ik de pilonnen naar de binnenbaan, waar ik een baan uitzette voor de schaatsles voor de IJVL.
Hans Post en ik gaven in 2 groepen les aan 20 kinderen. De kernpunten van mijn les waren het diep zitten, het rustmoment bij het laten hangen van het onderbeen, een paar rondjes slalom, starten en vervolgens diep zittend de bocht tweebenig door glijden.

Het reguliere deel van de schaatsles besloten we met een tweetal estafettes van groepen van 5 tegen 5. De eerste race eindigde onbeslist, de tweede werd nipt gewonnen door de groep, die aan de buitenkant stond.
Bij het onderdeel tikkertje waren er twee varianten op het geheimtikkertje, waarbij in eerste instantie alleen de tikkers wisten, die de tikker was. Heerlijk, die verwarring. Dat bood mij de gelegenheid om te doen, of ik ook tikker was. De snelle schaatsers liet ik in de waan, dat ook ik een geheime tikker was, dus ik kon hen constant opjagen.

Maar de mooiste had ik voor het laatst bewaard. Hans en ik waren de tikkers. Wie getikt was, kreeg van ons een opdracht. Dat kon van alles zijn: 3 rondjes langs de boarding schaatsen, 2 rondjes Steigerung, 1 rondje zeer diep zittend schaatsen, overdreven met de armen zwaaien, 1 rondje wandelen en 2 rondjes schaatsen met de nadruk op de zijwaartse afzet.
Het leuke hiervan was, dat je de kinderen op maat een opdracht kon geven, waar zij het meest aan hadden. Als trainer reed ik gniffelend rond bij het zien, hoe de gevarieerde oefenstof door de kinderen werd uitgevoerd.