Scherpte op het verkeerde moment

In mijn jeugdjaren woonde ik aan de Hoofdweg in Nieuw-Vennep. De Haarlemmermeer was toen een stuk kaler dan heden ten dage. In heldere Nieuwjaarsnachten konden we bij ons huis vandaan het vuurwerk boven Haarlem in de verte uiteen zien spatten.

Afgelopen nacht kon ik de vuurpijlen in de Spaarnestad van dichtbij aanschouwen. We waren uitgenodigd om Oud en Nieuw bij Tim de Beer te vieren, waar we in juni het ECHTE vuurwerk hadden kunnen aanschouwen.

Met Sheila, Bas, Nel, Joep en Peter brachten we met zijn achten de avond gezellig kezend door.


Om even over 12 begaven we ons naar buiten, waar we keken naar hetgeen onze kleurrijke Bengaalse pot allemaal tevoorschijn toverde. Ondertussen kwam er een vrij grote groep jonge meiden die allemaal een dikke sigaar rookten uit het belendende pand naar buiten zetten.

Als dat maar geen sigaren uit eigen doos waren....
Het waren in ieder geval geen klapsigaren. Dat was ook volstrekt overbodig, want er was al kabaal genoeg aan de rand van de Haarlemse volksbuurt. Maar gelukkig domineerde het fraaie siervuurwerk.
Om 1 uur bracht Joep ons weer veilig van de Spaarnestad naar de Sleutelstad, waar we om 12 uur de traditionele Nieuwjaarsreceptie van de oude dinsdagtrainingsgroep van de IJVL hadden. Ada en ik fietsten naar de plaats van bestemming, waar we de trainingsmaten en hun partners aantroffen. Bij het verlaten van het pand moest ik constateren, dat ik een lekke achterband had opgelopen tijdens mijn eerste fietsritje in 2015.

Ik wandelde naar het huis van Jaap de Gorter, die me hielp bij het vervangen van de binnenband. Het lek zat ter hoogte van het ventiel, altijd een lastige plek. In de buitenband zagen we een scherp stuk glas afsteken tegen de blauwe kevlarlaag. Na de klus geklaard te hebben, konden mijn vrouw en ik zonder verdere brokken op huis aan fietsen, waar ik na de lunch mijn schaatsen ging slijpen.
En waar ik bij het fietsen te veel scherpte kon ervaren, daar was bij het slijpen het omgekeerde het geval. Bij de schaatsen, die ik in de Leidse IJshal gebruikt had, zat op één ijzer een bot stuk, dat pas na 3 slijpbeurten verdwenen was.
Dat was echter slechts kinderspel bij de ijzers, die hun diensten hadden bewezen op Flevonice. Drie kanten van de 2 schaatsen waren scherp, de vierde kreeg ik met geen mogelijkheid van de botheid af.
Maar goed, met opgeven kom je nergens, dus ik ging onverdroten door, terwijl op de laptop de Oudejaarsconference van Youp van 't Hek werd afgespeeld. Ik kan u verzekeren: ik ben de hele conference aan het slijpen geweest, maar pas toen waren de schaatsen scherp.

Het nieuwe jaar begon dus duidelijk tot tweemaal toe van scherpte op het verkeerde moment.