I was glad

Gisterenmiddag fietste ik met mijn vrouw naar de Lokhorstkerk, waar we weer een repetitiemiddag hadden van de Leidse Koorprojecten. Bij binnenkomst kregen we de partituur van "I was glad" van Henry Purcell uitgereikt.

Bij dit vijfstemmige koorwerk, waarbij de sopranen als enige stemsoort gesplitst zijn, hebben de lage sopranen de lastigste partij. Ze werden door dirigent Wim de Ru met aardig wat humor flink onder handen genomen bij het openingsgedeelte van dit op Psalm 122 gebaseerde lied.
In de pauze vertelde Ada, hoe moeilijk haar partij was. Ja, daar was ik het volkomen mee eens. En ze heeft het al zo zwaar. Ze is immers met mij getrouwd....

Na de pauze zongen we "Wederwijven" helemaal uit, dat er op papier op het eerste oog zo makkelijk uitziet. Nou, mooi niet dus!
Het begin van het achtstemmige "A blest pair of sirens" werd wederom doorgezongen en dat begint er langzamerhand wel in te zitten. Maar achtstemmig blijft achtstemmig, dus als je het je niet volledig eigen gemaakt hebt bestaat de kans, dat je met een andere partij mee gaat zingen.

Als afsluiting zongen we "Souvenir uit Nederland" helemaal door. De aanstekelijke melodie van Harry Bannink blijft daarna wel de rest van de dag in je hoofd zitten!
Om half 5 zat de gezellige repetitie er weer op en fietste ik met Ada op huis aan, waar ik de televisie aanzette. Want waar wij oefenden op "I was glad", waar wisten ze in "Thialf": "Ice was glad".
De oude meester Shani Davis was na 2 seizoenen tobben ineens weer helemaal terug en werd verrassend wereldkampioen op de 1000 meter. Een oude wijsheid in de sport deed weer eens opgeld: je moet kampioenen nooit afschrijven! Ze zijn immers ooit kampioen geworden, omdat ze iets extra's hebben.
Ook de tweestrijd tussen Sven Kramer en Jorrit Bergsma op de 5 kilometer had ik gemist. Kramer won in een wereldrecord laaglandbanen door nipt binnen de 6.10 te blijven.
Maar ik was wel op tijd om het moeilijkste nummer te zien: de ploegenachtervolging voor vrouwen. Voor Nederland verliep het minder gladjes dan gedacht. De torenhoge favoriet met Ireen Wüst als motor ging te snel van start, waardoor Marije Joling een gat van 20 meter moest overbruggen. Iedere duursporter weet, dat je je dan al kan opblazen. Hetgeen geschiedde. In de laatste paar rondjes ging een voorsprong van ruim 3 seconden verloren en kwam Oranje 2 honderdsten van een seconde tekort om Japan te verslaan.

Maar ja, dat is ook de charme van de sport. Uitglijders en verrassingen horen er nu eenmaal bij.