Bloeduitstorting

Met mijn "buitenijzers" in de rugzak fietste ik vanmorgen naar de Vondellaan, waar ik in de Leidse IJshal wederom met de "Krasse knarren" 125 rondjes zou gaan schaatsen. De opkomst was met een peloton van 15 man minder dan gewoonlijk. Zo waren er een paar, die aangekondigd hadden om bij mooi weer te gaan trainen voor de Joop Zoetemelk Classic.

Het ijs was keihard en spiegelglad. Zoals gebruikelijk hadden de ijsmakers een perfecte ijsvloer voor ons gemaakt. In het begin had ik daar enige moeite mee. Op mijn linkerheup zat namelijk een flinke bloeduitstorting als gevolg van de onvrijwillige aanvaring met de boarding.
Van die bloeduitstorting had ik niet zo veel last. Het zat meer tussen de oren. Aanvankelijk durfde ik niet voluit te gaan, terwijl ik toch zeker kon weten, dat het met de "oude" Rossignol-binding hoogst onwaarschijnlijk was, dat het ijzer los zou schieten.
Gaandeweg de 25 kilometer ging ik me zekerder voelen. Bij de 25 rondjes, die ik voor mijn rekening nam was ik weer helemaal de oude en met lange, krachtige slagen reed ik de 5 kilometer op kop. Waaruit maar weer eens blijkt, dat schaatsen in met name de bochten vooral een kwestie van durven is. De bloeduitstorting voelde ik totaal niet.

Dat geldt niet voor Ivo Opstelten, die een politieke bloeduitstorting van jewelste heeft opgelopen dankzij de deal die zijn staatssecretaris Fred Teeven gemaakt heeft met drugscrimineel Cees H.

Want welke Nederlander droomt nou niet van zo'n afspraak: je spreekt met de overheid af om een bepaald bedrag af te dragen aan de Staat der Nederlander om vervolgens het zesvoudige belastingvrij teruggestort te krijgen?

Als Fred Teeven een afspraak met mij wil maken, dan is er in mijn agenda vast wel een plekje te vinden....