Vandaag is het in het midden van het land de laatste schooldag. Jan Siebelink schreef eertijds een verhalenbundel over het onderwijs onder de titel "Laatste schooldag".
Vanmorgen fietste ik naar de volkstuin om de planten in de kas water te geven. Daarbij kwam ik Ron Kortekaas tegen, die bezig was om een hardlooptraining te geven. Hij verklaarde zich bereid om ook de droogtrainingsgroep van de IJVL weer eens onder handen te nemen.
Tot zover de dingen, die in de lijn der verwachting liggen. Wat dat niet was, was de vorst aan de grond. Waar vorige week tijdens de hittegolf de warmste nacht ooit in ons land gemeten is, daar heeft het in Twente zowaar gevroren op klomphoogte!
Sinds 1970 is dit pas de zesde keer, dat dit in juli gebeurt, dus het is behoorlijk uitzonderlijk. Het record van de maand juli staat op -1,5 Celsius. Dat record werd gevestigd in Gilze Rijen op 1 juli 1984.
We weten wat voor winter er op volgde: 1985 was er eentje om door een ringetje te halen met 2 flinke vorstperioden en voor het eerst sinds 1963 weer een Elfstedentocht.
Als u nog niet begonnen bent met de training voor de komende winter, dan zou ik maar eens gauw gaan starten....
Gisterenmiddag kwam er een afmelding binnen van Gerard van Tol. Het skeeleren voor de G-schaatsers ging, met het oog op de weersverwachtingen, niet door. Nu stond ik zelf niet op de rol om de training te verzorgen, dus ik belde naar dienstdoend trainer Jaap de Gorter om de afgelasting door te geven.
Daar het er met een vlugge blik op buienradar niet naar uitzag, dat het tijdens het uur skeelertraining droog zou blijven, besloot ik niet op de fiets te stappen en naar de ijsbaan van Leiderdorp te rijden. Dat was een misrekening, want het bleef na alle buien overdag wel degelijk droog.
Maar goed, gedane zaken nemen geen keer en ik benutte de onverwachte vrije tijd om thuis wat klusjes, die door de Tourstart waren blijven liggen, weg te werken.
De eerste etappes van de Tour de France hebben de laatste jaren veel weg van een mobiel ziekenhuis. De ene valpartij volgt tegenwoordig op de andere.
In mijn ogen zijn er 2 oorzaken, die het erger gemaakt hebben dan voorheen. De eerste is, dat het peloton veel te groot is geworden. In de jaren '70 en '80 begon men met 110 tot 140 man, nu met 198.
De tweede en belangrijkste oorzaak zijn de vermaledijde oortjes. Ploegleiders schreeuwen allemaal hun manschappen op hetzelfde moment naar voren. Dat wordt dus dringen en met snelheden boven de 50 kilometer per uur is er dan maar erg weinig voor nodig om een massale valpartij te doen ontstaan.
Daarnaast werken die oortjes ook nog eens competitievervalsend. De aanvallers zijn flink in het nadeel sinds de invoering van deze technologie in het peloton. Vroeger kwam het veel vaker voor, dat het peloton net te laat was om de kopgroep in te kunnen rekenen. Tegenwoordig wordt in de ploegleiderswagens precies berekend, hoe men een kilometer of 2 voor de finish de ontsnapping teniet kan doen. Het ideale moment, want dan is de snelheid zo hoog, dat ontsnappen praktisch onmogelijk is.
De vele valpartijen brengen wel de heroïek terug in de Tour de France. Zwaar gehavende renners, die niet op willen geven en koste wat kost de finish willen halen. In een gewoon bedrijf waren ze allang met ziekteverlof gestuurd, maar in de topsport gelden andere wetten.
Het enige sportevenement, dat zich op het gebied van afzien enigszins kan meten met de Tour is de Elfstedentocht. Ook hierbij komen onvermoede mentale krachten naar boven, waardoor je meer kunt "hebben" dan in het gewone leven. Kramp met nog 60 kilometer te gaan? Gewoon doorgaan. Een pijnlijke voet, die je bij iedere afzet voelt? Opgeven komt in mijn woordenboek dan niet voor!
Daarnaast heb je dan ook kans op barre weersomstandigheden.
Soms wordt ik wel een bikkel genoemd. In bepaalde omstandigheden klopt dat wel. Ik kan behoorlijk afzien. Maar ik moet het op dit vlak al afleggen tegen mijn zoon.
Maar er is altijd een overtreffende trap. De Nederlanders doen niet mee voor de gele trui, maar als er eentje bestond voor het vermogen om af te kunnen zien, dan gooide Laurens ten Dam hoge ogen.
Trouwens, ook Johnny Hoogerland kon er wat van!
Ik geef het ruiterlijk toe: als het op afzien aankomt, dan ben ik maar een kleine jongen....
Onder het kopje "Bewegen, beleven, besparen" is een heel interessant artikel geschreven over de energiebesparingsmaatregelen bij "De Scheg" in Deventer.
Het hele dak ligt vol met zonnepanelen en het streven is om op jaarbasis 800.000 kuub aardgas te besparen. Het streven is om in 2030 energieneutraal te kunnen draaien.
Afgelopen week stond in het Leidsch Dagblad, dat er plannen zijn voor een nieuwe IJshal bij zwembad "De Vliet", vandaag stond in deze regionale krant dat het combibad "De Vliet" er gaat komen.
Wellicht kan de gemeente Leiden zijn licht opsteken in Deventer, zodat een zo energiezuinig mogelijke sportaccomodatie gebouwd kan gaan worden aan de Voorschoterweg. Want uiteindelijk zijn de energiekosten van zwembaden en ijsbanen grote kostenposten, waarop door deze twee te combineren veel te besparen valt.
Ik hoefde vandaag niet af te kicken van de strandtraining van gisterenavond. Vanmorgen moest ik om 8 uur bij de voormalige ambulancepost van Leiden zijn, waar een vrachtauto was gehuurd voor het verhuizen van spullen naar de strandbibliotheek.
Mijn collega Dirk Kuijt was met de biebauto naar Leiden gereden, ik legde mijn fiets in de laadruimte en bracht deze naar de Hoofdbibliotheek om terug te rijden naar de opslag op de grens van Katwijk aan den Rijn en Valkenburg. Ik was te laat: alles was al ingeladen. Bij de Hoofdbibliotheek mocht ik de dozen met boeken gaan inladen om deze na de koffiepauze op het stand uit te gaan laden. Gratis krachttraining. Sterker nog, ik krijg er nog voor betaald ook!
Nadat de wagen was uitgeladen, haalde ik op de Hoofdbieb nog een tweede vrachtje boeken op, gevolgd door een opklapbare tafel en wat krukjes. Aansluitend ging de rit naar Hoornes/Rijnsoever voor 20 klapstoelen. Daar ik daar toch was, wisselde ik meteen maar de kratten met boeken om het rondje langs de filialen meteen maar vol te maken. Er gingen al met al heel wat kilo's door mijn handen.
Na dit rondje krachttraining reed ik met de auto naar Leiden, waar ik Dirk Kuijt ophaalde, die de vrachtauto net had teruggebracht.
Nu zet een voetballer zijn tegenstander graag op het verkeerde been. Welnu, dat overkomt u nu ook: onze Dirk Kuijt is een tikkeltje minder atletisch gebouwd.
Het was gisteren zo'n heerlijke zomeravond, waar je er eigenlijk niet genoeg van kunt hebben. Om kwart voor 7 fietste ik naar de Leidse IJshal, waarvandaan we naar Katwijk zouden vertrekken voor een zomerse strandtraining. In de IJshal werd skeelertraining gegeven aan de jeugd van de IHCL.
Jaap de Gorter, Geoffrey van Heerde en ondergetekende reden met Hans Boers mee naar het grote parkeerterrein in Katwijk-Noord, waar we parkeergeld moesten betalen. Voorheen was het vanaf 7 uur gratis, nu pas vanaf 10 uur. Dit legde natuurlijk wel meteen een grote druk op me: de IJVL-ers verwachtten waar voor hun geld!
Daar probeerde ik aan te voldoen met een hele serie korte oefeningen met betrekkelijk weinig lopen, hoewel we in totaal toch op 6 kilometer kwamen. Technische oefeningen zoals hierboven wisselden zich af met Steigerungen en korte explosieve loopjes. Uiteraard ontbrak de strandstoelslalom in het mulle zand niet in het trainingsschema. Deze was nu nog uitdagender door de uitstaande windschermen bij iedere strandstoel. Dat betekende nog scherpere bochten!
Op een zomerse avond met weinig wind is er altijd veel volk op het strand. We hadden met diverse oefeningen dan ook veel bekijks. Bij een Steigerung duinopwaarts riep een man, die omhoog wandelde ons toe: "Dat kan harder!"
Dat kon wel zo zijn, maar ik kaatste de bal netjes terug: "Wilt u het even voordoen?"
"Ik zou best willen", antwoordde de man, die zich groot moest houden voor zijn vrouwelijke metgezel: "Er is echter een probleem. Ik heb net een mixed grill in mijn maag!"
Dat hadden wij niet, dus wij konden doorbuffelen met statisch zitten op zowel 1 als op 2 benen, schaatsstappen in diverse vormen en schaatssprongen, maar ook een paar Steigerungen naar beneden, waarbij je op het vlakke stand heel veel vaart had.
Time flies when you're having fun. De tweede strandtraining van 2015 was dan ook weer veel te snel afgelopen. Althans het officiële gedeelte. Met de meeste van de 9 deelnemers gingen we een afzakkertje halen op het terras van "Het Wantveld". Maar voor het zo ver was, gingen Gera van Duijvenvoorde, Hans en ik zwemmen in zee. Ik moet zeggen: het water was erg lekker!
Voor mij was het de eerste keer dit jaar, dat ik in zee zwom. Sterker nog, het was überhaupt de eerste keer dat ik zwom. En dat in een zee, die behoorlijk trok.
En ja, wat doet een ruwe zeebonk als hij daarna op een terras tussen diverse landrotten belandt? Hij bestelt Skuumkoppe....
Door de zeer toepasselijke weercode geel was er enige twijfel of we wel naar de tweede etappe zouden gaan kijken, maar op buienradar zag het er naar uit, dat het Groene Hart grotendeel verstoken zou blijven van onweersbuien.
Zodoende fietste ik rond het middaguur naar Hans Boers toe, waar ik werd ontvangen met een aardbeiensmoothie. Het was toch weer een warme dag. Na enig overleg besloten we niet naar Waddinxveen te gaan, maar naar Nieuwerkerk aan den IJssel te fietsen.
Via Nootdorp trapten we naar Bergschenhoek. Hier stonden richtingborden naar alle plaatsen in de omgeving, behalve naar Nieuwerkerk. We kozen er voor om naar de Rottemeren te rijden.
Over een ons bekende houten ophaalbrug en via het pittoreske Oud-Verlaat fietsten we langs de zuidkant van de Zuidplas, waar we voor het eerst een bordje met Nieuwerkerk vonden. Het bleek ook de laatste te zijn, want we kwamen in een buitenwijk van Rotterdam, waar iemand ons keurig de weg wees.
Na 2 keer navragen kwamen we bij café/restaurant "Perron" op de route van de Tour de France, waar we aan de overzijde van de weg steun vonden tegen een houten vangrail tijdens de drie kwartier wachttijd, waarbij we telkens kleine plukjes Tourauto's of motoren langs zagen komen.
Het was inmiddels lichtjes begonnen te spetteren, terwijl de wind flink opflakkerde. Het koelde dan ook behoorlijk af. Dat gold niet voor de koers. De kopgroep van 4 renners, waarbij "onze" Stef Clement, die vanuit Utrecht waren ontsnapt, stond op het punt om ingerekend te worden. Door het eerste peloton wel te verstaan, want het peloton was in tweeën gebroken en lag 30 seconden achter. Nog een minuut daarna was er een een groep van een man of 12, die gezamenlijk de rode lantaarn in handen had.
Toen het Tourspektakel Nieuwerkerk aan den IJssel verlaten had, volgden Hans en ik hun voorbeeld, want aan de wolken was te zien, dat er een bui op komst was. We fietsen richting Zevenhuizen. De wind was al behoorlijk wat sterker,maar op de 4 kilometer lange weg door de kale polder richting Oud-Verlaat.
We reden nu in de luwte van de bosschages langs de Rottemeren, waar we al zoveel winterpret hebben beleefd.
Op het fietspad langs de A12 werden we overvallen door de regen. We schuilden een tijdje onder een viaduct, maar het zag er naar uit, dat het nog lang kon duren voordat het droog zou zijn. Daar we al half nat waren en van het stilstaan afkoelden, trotseerden we de harde regen door gans Zoetermeer. Vlak voor Leidschendam brak de zon door.
Bij Hans thuis konden we nog net zien, hoe André Greipel de hectische etappe naar de Neeltje Jans winnend af wist te sluiten.
Er waren behoorlijk grote tijdsverschillen. Een grote groep renners van Lotto-Jumbo verloor in deze vlakke etappe door het Hollandse polderland 5 minuten, terwijl vooraf bekend was, dat je in deze etappe de Tour niet kon winnen, maar wel kon verliezen.
Deze wijsheid ging niet op voor Hans en mij. Hans had vandaag 68 kilometer gereden, terwijl mijn teller pas stokte na 88 kilometer. Onze Tour door het Groene Hart was volkomen geslaagd.
Vandaag stond le grand départ op het programma met een proloog over 13,8 kilometer in Utrecht. Voor wie wil weten, hoe wielrenners omgaan met de druk van een vrij korte tijdrit: lees "De proloog" van Bert Wagendorp.
Ik had met Hans Boers afgesproken om samen naar de Domstad te gaan. We zouden vertrekken vanaf Den Haag Centraal. Voor ik daar was, moest ik mijn fiets ophalen bij Van Vliet in Voorschoten. Ik begon dus met een wandeletappe. Helaas was de Batavus Galibier nog niet klaar. De tik kwam van een andere plek, dan de gebroeders Van Vliet bedacht hadden.
Met een leenfiets reed ik naar huis, waar ik mijn oude vertrouwde Jakima uit de schuur haalde en daarmee naar de Velostrada fietste om via de Horstlaan en het Haagse bos bij de plaats van afspraak aan te komen.
Helaas moest Hans verstek laten gaan, daar hij last had van een lichte buikgriep. Dat kan gebeuren bij een hittegolf.
Vroeger dan gepland nam ik de trein naar Utrecht. De NS zorgde er voor dat ik weer helemaal op schema kwam te liggen dankzij een vertraging van 10 minuten.
In de bloedhitte kuierde ik over het Jaarbeursplein, waar het een drukte van jewelste was. Je kon er van alles kopen. Dat deed ik ook. Ik kocht een ijsje. Daar ik in Rotterdam destijds bij le grand départ al een geel Tourshirt had gekocht, liet ik het daarbij. Anders was je toch al gauw € 20,- kwijt.
Ik wandelde verder langs het parcours op zoek naar een plek in de schaduw.
Deze vond ik in een plek in een tunnel onder een spoorlijn. Hier maakte ik de staart mee van de reclamekaravaan. Daar ik al 3 van de 4 flesjes water gebruikt had, ging ik op zoek naar een plek om de watervoorraad aan te vullen. Want ondanks dat er op de radio werd gezegd, dat je overal water kon tappen langs het parcours, had ik zo'n tappunt niet gevonden. Ik volgde na een bocht een paar pijlen: water en toilet. Zo kwam ik via een speeltuintje in de achtertuin van een huis, waar ik voor € 2,- koud water kreeg en in huis naar de w.c. mocht. De Hollandse handelsgeest!
Terug in de tunnel stond ik op de vierde rij met 2 Australiërs, die in Den Haag woonden en werkten. Zij konden zo met eigen ogen zien, dat Rohan Dennis al vroeg in de proloog op de eerste plaats belandde.
Net als in Rotterdam werden ALLE renners begeleid met een flinke muur van geluid, maar als er een Nederlander langs kwam, zwol het aan tot een orkaan van geluid.
Ik droeg graag mijn steentje bij aan dit oorverdovend kabaal. Het lawaai piekte bij Tom Dumoulin. Helaas strandde hij op de vierde plek, zodat we nog steeds tegen dat hatelijke laatste geel van 26 jaar geleden aan moeten kijken.
Nadat de winnaar van 2014, Vincenzo Nibali, als laatste gepasseerd was, wandelden wij na deze vrijwel vlekkeloos verlopen proloog in een lange sliert onder sluierbewolking naar Utrecht Centraal. Hier had ik de mazzel, dat een van de deuren van de trein precies voor mijn neus stopte. Verzekerd van een zitplaats reed ik terug naar Den Haag, waar ik de fiets ophaalde uit de bewaakte stalling. Buiten gekomen trok ik een dun hardloopjack aan, want de wind van zee maakte het wel behoorlijk wat frisser.
Ik trapte naar Huize Boers, waar ik met Hans een principe-afspraak maakte om morgen naar Waddinxveen te fietsen. Thuis gekomen zag ik, dat de aangekondigde zware onweersbuien deze afspraak op losse schroeven zette.
Op de site van het Leidsch Dagblad was het volgende bericht te lezen, dat geschreven is door Loman Leefmans.
Een nieuwe Leidse IJshal op sportpark de Vliet. Of dat mogelijk is, wordt deze zomer onderzocht door Grontmij Nederland. Eventueel wordt de ijshal gecombineerd met een nieuw overdekt zwemcomplex. "We zijn natuurlijk blij als blijkt dat een nieuwe ijsbaan lukt", zegt Jos Arts, voorzitter van de stichting Schaatshal Leiden.
Leiden heeft een bijna veertig jaar oude ijsbaan, aan de Vondellaan. Die is al jaren aan een grondige renovatie toe en de gemeente wil daar ook vier miljoen euro aan meebetalen. Maar met de particuliere eigenaar van de hal, verlopen de onderhandelingen daarover stroef.
Daarom is gekeken of er elders in Leiden en nieuwe, compacte hal kan komen en voorlopig wordt daarbij het terrein van voetbalclub GHC onder de loep genomen. Het onderzoek richt zich vooral op wat de kosten van aanleg en exploitatie zullen zijn. De resultaten worden half september gepresenteerd.
De temperatuur houdt deze week gelijke tred met de steeds verder oplopende Tourkoorts. Morgen zou deze hittegolf wel eens toe kunnen werken naar een tweede piek.
Zelf ga ik, zoals veel wielerliefhebbers, naar Utrecht toe met de trein vanaf Den Haag Centraal.
Vanmorgen zag ik trouwens een treintje wielrenners rijden toen ik langs de filialen reed met de bibliotheekauto. De gele JOBO-shirts op kop waren duidelijk herkenbaar, net als Jan Versteegen en Wim van Huis in de slipstream. Deze "Krasse knarren" waren serieus bezig om zich voor te bereiden op het nieuwe schaatsseizoen. Met een gelukzalige blik daalden ze in volle vaart van de Cantineweg af.
Zelf reed ik vanaf mijn werk nog even door naar fietsenmaker Van Vliet. Er is nog steeds een krakend geluid te horen als ik kracht zet. Het kon de zadelpen niet zijn, daar een rondje zonder zadel nog steeds hetzelfde geluid produceerde. Morgenochtend kan ik de fiets ophalen om naar de residentie te rijden, zodat ik samen met Hans Boers de proloog kan bekijken.
Uiteraard bekeek ik nog even mijn ploeg in de Tour de Kans. Soms willen op het laatste moment nog wielrenners afhaken, die je nu nog kunt vervangen. Als de Tour de France eenmaal gestart is, dan is dat niet meer mogelijk.
Als oude rot wil ik u nog wel een advies geven bij de snel oplopende Tourkoorts: houd uw hoofd koel!
In de schaduw van het WK Beachvolleybal, dat overal in de Randstad werd gespeeld, maar juist niet op het strand, was het aan de droogtrainingsgroep van de IJVL om weer eens het goede voorbeeld te geven.
Want beachvolleybal speel je....op het strand! En dat deden we gisterenavond dan ook in Katwijk. Jaap de Gorter had dit allemaal geregeld. We werden om half 8 op het zuidelijke deel van het strand verwacht, waar diverse volleybalnetten neergezet waren.
Ik was een uur te laat, daar ik tot kwart over 8 moest werken. Ik fietste op deze in vergelijking met de dag ervoor frisse avond naar het strand toe. Daar ik niet precies wist, welk veld de IJVL in bezit had genomen, wandelde ik over het mulle zand naar de verkeerde plek toe.
Maar goed, desondanks werd ik hartelijk verwelkomd door mijn trainingsmaten. Ik mocht meteen meedraaien in het team met Jos Drabbels en Andrea Landman. Dit duo had een voorsprong van 5-2 op het trio Jaap, Hans en Leo. Maar ja, zij hadden mental coach Paul Verkerk natuurlijk niet aan hun zijde.
Met mijn komst liepen we uit van 5-2 naar 17-2. Een goed begin is het halve werk. Uiteindelijk zou deze set eindigen in 21-9. Helaas voor Jaap haalde zijn team geen dubbele cijfers. Dat deden wij wel, toen we de volgende set verloren met 21-10.
Een derde set moest de beslissing brengen. In het begin ging het gelijk op, maar uiteindelijk trokken we met 15-8 aan het kortste eind. Maar ja, het is niet eerlijk, als zo'n kleine opdonder als ik aan het net op moet boksen tegen de lange Hans Boers.
Nu kregen de wedstrijden op het wereldkampioenschap meer aandacht, maar de amusementswaarde van onze broederstrijd was een stuk hoger.
Met het oog op de Wassenaarse zwemloop doken Jos, Andrea, Hans en Leo in het water.
Annerieke van der Beek had er een prachtige uitdrukking voor: "Die gaan kwallen knuffelen!"
Onderwijl joegen wij de meeuwen weg, die enthousiast op het stokbrood met brie afkwamen, dat werd klaargemaakt om met de zwemploeg te delen. Daar het aardig was afgekoeld, trok ik mijn bloes en broekspijpen aan.
Toen de zon in de zee zakte, begaven we ons naar het terras van Willy Zuid, waar we een laatste drankje namen voor we om 11 uur in het donker naar huis gingen na een heerlijke avond beachvolleybal.
Dat je in tropische omstandigheden je leven een beetje aan moet passen, is een volkomen geaccepteerd gegeven. Na een koel voorjaar met af en toe een zeer warme dag tussendoor is het deze week ineens voluit tropisch.
Op diverse plekken wordt deze week een tropenrooster gedraaid. Daar kreeg ik gisteren mee te maken. Ik had een afspraak met Edwin Minnee gemaakt om mijn haar voor de derde en laatste keer te kortwieken. Afhankelijk van het winterweer maak ik in februari of maart weer een afspraak met deze trainingsmaat.
Van deze Katwijkse kapper kreeg ik de dag ervoor een mailtje, of ik eerder op de dag wilde komen, daar hij wilde gaan werken met een tropenrooster. Uiteraard was ik daar toe bereid door mijn eigen rooster een beetje om te gooien.
En waar hadden we het bij temperaturen boven de 30 graden over tijdens de knipbeurt? Over schaatsen!
In de Tachtigjarige Oorlog nota bene. De Spaanse overheersers hadden de tactiek om juist in de winter steden te belegeren. Door de kou en het ijs konden zij de steden gemakkelijker binnenvallen. Maar deze tactiek werkte niet in ons land. Door de uitstekende beheersing van het schaatsen door de Nederlanders kregen de steden steeds voldoende voedselvoorraden.
De hertog van Alva gaf de opdracht om de Spaanse soldaten ook van schaatsen te voorzien. Het bevel van de "ijzeren hertog" leverde niets op, omdat zijn soldaten met deze ijzers niet uit de voeten konden.
Edwin wist me te vertellen, dat de Spanjaarden de schaatsen na dit debacle verkochten aan de Friezen. Ik het bet niet kunnen verifiëren, maar het schijnt, dat er op deze ijzers van degelijke kwaliteit nog 2 eeuwen geschaatst is in Fryslân!
Na een heerlijke zwoele zomeravond met vrijwel alle bibliotheekmedewerkers op het Katwijkse strand bracht ik vanmorgen op de fiets aardbeien, sla en komkommer naar mijn schoonouders om aansluitend boodschappen te doen.
Thuis gekomen ging ik tussen 10 uur en half 11 een kilometer of 5 hardlopen. Ik liep door het park naar het bos van Ter Wadding, waar ik wat heen en weer slingerde over de bospaden. Het was prima te doen, temeer daar er iets meer wind stond dan gisteren. Normaal loop ik de dubbele afstand, maar dit leek me een verstandig tropenrooster.
Vanzelfsprekend was ik vandaag het liefst in driedelig grijs voor jullie verschenen. Het gebeurt immers niet iedere dag, dat 2 collega’s samen de status van 65+-er bereiken.
Men had mij immers verzocht om in gepaste kleding te verschijnen. En wat is er op een tropische zomerdag op het Katwijkse strand een toespraak te houden in toeristische kledij?
Ja, een zwembroek had natuurlijk ook gekund, maar dat zou de dames maar afleiden van de inhoud van deze lofrede aan jullie adres.
Nog niet zo heel lang geleden zou het bereiken van de mijlpaal van 65 jaar betekenen, dat jullie op je lauweren zouden kunnen gaan rusten. Maar dat is voorgoed verleden tijd. Er is juist voor gekozen om versneld naar 67 jaar te gaan.
“Een eitje”, hoor ik jullie denken, maar er schuilt een addertje onder het gras. Er is bij het aannemen van de wet, die dit allemaal regelt, voor gekozen om een verdere verhoging te gaan koppelen aan de levensverwachting. En dat ziet er niet zo mooi uit voor de vrouwen in ons gezelschap. Gemiddeld worden de vrouwen immers 5 jaar ouder dan mannen….
Wat dat aangaat krijgt Tanja het helemaal voor haar kiezen. In 1990 begon zij bij de Katwijkse bibliotheek in het kader van Jeugdwerkgarantieplan. Ooit, in een verre toekomst, zal zij haar laatste jaren bij onze bibliotheek slijten via een Ouderenwerkgarantieplan. Zo is de cirkel dan weer rond.
Dat geldt ook voor Atie. Zij begon op 1 juli 1975 in de Voorstraat en ooit zal zij haar bibliotheekloopbaan daar ook beëindigen als de nieuwbouwplannen van de gemeente eindelijk een keer uitgevoerd worden.
Nu stond Atie in haar jonge jaren bekend als een witte tornado als het op het opruimen van boeken in de kast aankwam. Heden ten dage loopt er nog zo iemand rond in de bibliotheek. Ik heb er spijt van als haren op mijn hoofd, dat ik indertijd geen wedstrijd georganiseerd heb om de trofee “De snelste opruimer van Nederland” tussen Atie en Annemarie.
Tanja is al 25 jaar een trendsetter op het gebied van de flexibele werkplekken. Als er telefoon voor haar is, dan kun je haar op alle denkbare plekken in de bibliotheek vinden, behalve achter haar eigen bureau.
Nu was ze vroeger ook nog wel eens te vinden bij de trappen bij de personeelsingang, als er weer eens een rokertje moest worden opgestoken. Ook Atie had jarenlang moeite met het doorgronden van de tekst van het lied van Boudewijn de Groot: “Als de rook om je hoofd is verdwenen”.
Welnu, aan mij is de zware taak opgedragen om het rookgordijn te verdrijven rond de nieuwe regelgeving, die onder de Haagse kaasstolp wordt bedacht. Uit welingelichte kringen heb ik vernomen, dat binnenkort bekend wordt gemaakt, dat rokers en ex-rokers de extra pauzes, die ze in hun werkzame leven hebben genomen om aan hun rookgenot te komen, alsnog in moeten halen, voordat ze van hun pensioen mogen gaan genieten.
Op de achterkant van een sigarendoos mogen jullie uit gaan rekenen, wat dit voor jullie persoonlijk gaat betekenen. Dat wordt dus een sigaar uit eigen doos.
Want voor werknemers, die geboren zijn na 1950, is het bereiken van het pensioen net als het schaatsen van de Elfstedentocht: de finish is altijd verder weg dan je dacht!
