De proloog

Vandaag stond le grand départ op het programma met een proloog over 13,8 kilometer in Utrecht. Voor wie wil weten, hoe wielrenners omgaan met de druk van een vrij korte tijdrit: lees "De proloog" van Bert Wagendorp.

Ik had met Hans Boers afgesproken om samen naar de Domstad te gaan. We zouden vertrekken vanaf Den Haag Centraal. Voor ik daar was, moest ik mijn fiets ophalen bij Van Vliet in Voorschoten. Ik begon dus met een wandeletappe. Helaas was de Batavus Galibier nog niet klaar. De tik kwam van een andere plek, dan de gebroeders Van Vliet bedacht hadden.
Met een leenfiets reed ik naar huis, waar ik mijn oude vertrouwde Jakima uit de schuur haalde en daarmee naar de Velostrada fietste om via de Horstlaan en het Haagse bos bij de plaats van afspraak aan te komen.

Helaas moest Hans verstek laten gaan, daar hij last had van een lichte buikgriep. Dat kan gebeuren bij een hittegolf.

Vroeger dan gepland nam ik de trein naar Utrecht. De NS zorgde er voor dat ik weer helemaal op schema kwam te liggen dankzij een vertraging van 10 minuten.
In de bloedhitte kuierde ik over het Jaarbeursplein, waar het een drukte van jewelste was. Je kon er van alles kopen. Dat deed ik ook. Ik kocht een ijsje. Daar ik in Rotterdam destijds bij le grand départ al een geel Tourshirt had gekocht, liet ik het daarbij. Anders was je toch al gauw € 20,- kwijt.

Ik wandelde verder langs het parcours op zoek naar een plek in de schaduw.

Deze vond ik in een plek in een tunnel onder een spoorlijn. Hier maakte ik de staart mee van de reclamekaravaan. Daar ik al 3 van de 4 flesjes water gebruikt had, ging ik op zoek naar een plek om de watervoorraad aan te vullen. Want ondanks dat er op de radio werd gezegd, dat je overal water kon tappen langs het parcours, had ik zo'n tappunt niet gevonden. Ik volgde na een bocht een paar pijlen: water en toilet. Zo kwam ik via een speeltuintje in de achtertuin van een huis, waar ik voor € 2,- koud water kreeg en in huis naar de w.c. mocht. De Hollandse handelsgeest!
Terug in de tunnel stond ik op de vierde rij met 2 Australiërs, die in Den Haag woonden en werkten. Zij konden zo met eigen ogen zien, dat Rohan Dennis al vroeg in de proloog op de eerste plaats belandde.

Net als in Rotterdam werden ALLE renners begeleid met een flinke muur van geluid, maar als er een Nederlander langs kwam, zwol het aan tot een orkaan van geluid.

Ik droeg graag mijn steentje bij aan dit oorverdovend kabaal. Het lawaai piekte bij Tom Dumoulin. Helaas strandde hij op de vierde plek, zodat we nog steeds tegen dat hatelijke laatste geel van 26 jaar geleden aan moeten kijken.

Nadat de winnaar van 2014, Vincenzo Nibali, als laatste gepasseerd was, wandelden wij na deze vrijwel vlekkeloos verlopen proloog in een lange sliert onder sluierbewolking naar Utrecht Centraal. Hier had ik de mazzel, dat een van de deuren van de trein precies voor mijn neus stopte. Verzekerd van een zitplaats reed ik terug naar Den Haag, waar ik de fiets ophaalde uit de bewaakte stalling. Buiten gekomen trok ik een dun hardloopjack aan, want de wind van zee maakte het wel behoorlijk wat frisser.
Ik trapte naar Huize Boers, waar ik met Hans een principe-afspraak maakte om morgen naar Waddinxveen te fietsen. Thuis gekomen zag ik, dat de aangekondigde zware onweersbuien deze afspraak op losse schroeven zette.