South Downs

We waren in Engeland en dat uitte zich zelfs in mijn dromen: ik speelde mee in een paar afleveringen van Monty Python.

Om 6 uur werd ik wakker. Na een toiletbezoek wilde de slaap niet meer komen, dus las ik verder in "Adriaan contra Olivier", dat op dat punt precies speelde bij de Zuid-Engelse klippenkust, waar we die dag aan zouden komen.

De drizzle ging maar door, zodat we om 8 uur een natte tent opborgen. Ada was de avond ervoor een sok kwijtgeraakt. Toen de tent bijna uitgeruimd was, was de sok nog niet terecht. Deze bleek later in het opgerolde deel van een broekspijp te zitten!

We ontbeten onder het afdak van de boerderijwinkel en om 9 uur hadden we "Spring Barn Farm" verlaten. De glooiende weg was druk en er werd hard gereden. Na 5 kilometer konden we deze gelukkig even voorbij Southease verlaten. In Southease passeerden we een pub met de naam "Abergavenny".

Wij hoefden niet naar Wales "to take up the hills". Een lange klim naar Telscombe wachtte op ons. Door de drizzle konden we maar weinig zien van het ongetwijfeld mooie uitzicht. Over een paar grindpaden bereikten we na een afdaling vanaf Telscombe Cliff eindelijk Het Kanaal bij Peacehaven.
De drizzle stopte en na een klim en een afdaling op de krijtrotsen konden we over de wandelpromenade van Saltdean naar Brighton fietsen aan de voet van de krijtrotsen pal achter het grindstrand.



Dat schoot tenminste lekker op zodat we om 11 uur in Brighton aan de koffie en chocolademelk zaten vlak achter de pier.





We passeerden dit Scheveningen in het kwadraat en reden via een industriehaven bij Southwick naar Shoreham, waar we langs de Adur over een grindpad fietsten. Ter hoogte van een enorme kerk in Lancing, het dorp aan de overzijde van de Adur, lunchten we op een bank aan de rivier.

Het bleek de kapel van Lancing College te zijn, de eliteschool waar één van mijn favoriete schrijvers, Tom Sharpe, op gezeten heeft.

Bij Steyning verlieten we de Adur en gingen we klimmen. We trokken de lange broeken uit, want het was warm in het zonnetje. De vreugde was echter van korte duur, want het betrok al snel. Een flinke klim over een slecht grindpad volgde.
De aansluitende afdaling was gelukkig wel over asfalt. Beneden aangekomen zag ik een racehandschoen van Ada vallen. Ze had ze achterop de bagagedrager gelegd. De andere was er vermoedelijk afgevallen op het hobbelige grindpad. Ik reed terug en vond hem daar. Gelukkig wel vrij hoog.

Het is duidelijk, dat Ada en ik niet met de handschoen zijn getrouwd....
Via Ashingdon reden we door ongerept Engeland naar Storrington toe. Wat is het hier mooi! Daar de Tourist Information in de bibliotheek was, bezocht ik mijn Engelse collega's.
Na in een pub cappuccino en jus d'orange te hebben gedronken, vervolgden wij onze fietstocht door de landelijke South Downs. Zo reden we een paar kilometer over het landgoed Parham House & Gardens.



Over holle wegen trapten we door bossen en langs door hagen omzoomde akkers en weilanden naar Graffham. Hier was de laatste kans op een camping. De volgende lag 52 kilometer verder!
Om half 6 konden we terecht op de Camping & Caravan Club. Voor £ 15,- konden we de tent op veld 30 opzetten. We deelden het veld met Gon en Teun, twee Nederlandse fietsers. Terwijl ik de Eureka Susten 3XP opzette, gingen de dames shoppen. Zo konden we macaroni met groentemix eten met yoghurt toe. De San Miguel smaakte er goed bij.
De buurman bleek trouwens in Hoorn te schaatsen en had tweemaal de Elfstedentocht uitgereden, waaronder die van 1997. Dat schept een band. Toch handig zo'n IJVL-wielershirt.

Het dagtotaal van deze wisselvallige dag met een windstille avond met muggen in dit bos kwam uit op 83 kilometer.
Na het tandenpoetsen vergiste Ada zich in het pad en kon de tent niet meteen terugvinden op deze pikdonkere boscamping. In sprookjes een veel voorkomend thema.