Een harde klap

Vanavond had ik op de skeelerbaan in Leiderdorp skeelerles moeten geven aan de G-schaatsers. Door de vele regen vermoedde ik al, dat het niet door zou gaan. Vanmorgen had ik daarom een ommetje gemaakt via "De Klip" en was ik via de duinen van Wassenaar naar Katwijk gefietst. Het regende behoorlijk. Op het fietspad in de duinen ben ik geen enkele andere fietser tegengekomen. Dat maak je eigenlijk nooit mee.

Ik hoop in ieder geval, dat we over 10 dagen beter weer hebben bij de Halve marathon van Katwijk, als dit mooie duingebied ons voorland is.
Aan het eind van de middag ontvingen we een sms-je van Gerard van Tol, dat de skeelertraining daadwerkelijk geschrapt was. Dat kwam me eerlijk gezegd goed uit. Mijn hoofd stond er niet naar door een ongelukkige valpartij op mijn werk.
Het was net voor sluitingstijd. Ik liep net met het gereserveerde boek "Oersterk eten" in mijn handen naar de balie, toen ik achter mij een harde klap hoorde.

Ik draaide me om en zag een vrouw op haar rug onder aan de trap liggen. Ik had meteen in de gaten, dat dit serieus was. Ik liep meteen naar de oude vrouw toe. Ze draaide wazig met haar ogen en ik kon geen contact met haar maken.
Ik hield haar hand vast en ik was bang, dat ze bewusteloos zou raken. Desondanks deed ik verder niets om haar te verplaatsen. Bij de "levensreddende handelingen" bij de BHV-cursus heb ik meerdere keren gehoord, dat je mensen met nekletsel absoluut niet moet verplaatsen als dat niet strikt noodzakelijk is. Ik wist niet, of daar hier bij de achterwaartse val van de trap af sprake van was, maar het was zeker niet uit te sluiten.
Waar ik echter banger voor was, was een schedelbasisfractuur. In de eerste minuten was ik bang, dat ze zomaar zou kunnen sterven, terwijl ik haar hand vast hield.
Inmiddels had ik opdracht gegeven om 1-1-2 te bellen. Zowel collega's als klanten waren behulpzaam. Via de telefoon gaven we door wat er aan de hand was, terwijl het ambulancepersoneel wat instructies gaf. Inmiddels was de vrouw wel weer aanspreekbaar. Gelukkig.
Inmiddels zagen we wel, dat er bloed op de vloer onder haar hoofd lag. Maar zolang de vrouw bij kennis bleef en zelfs wat helderder werd, leek het ons het beste om haar in die houding te laten liggen. Wel werd in opdracht van het ambulancepersoneel de defibrilator klaargezet voor het geval het toch fout mocht lopen.
Terwijl ik op zoek ging naar een deken om haar niet te veel af te laten koelen, legde een collega heel voorzichtig een handdoek onder het hoofd.
Een minuut of 10 na het telefoontje kwam de ambulance voorgereden. Een collega wachtte buiten de ziekenauto op. De brancard werd met de 40 jaar oude lift naar beneden gebracht. Ik deed de zware lift open en het eerste wat de ambulanceverpleegster zei was: "Wat is dit een gevaarlijke lift!"
Het ambulancepersoneel nam het van ons over. De vrouw zou naar het LUMC gebracht worden. Haar man zou meerijden. En ook weer teruggebracht worden.
"Dat is bij de prijs inbegrepen", zei een ziekenbroeder.
Er was echter een probleem. Hij kon niet zo ver lopen en de auto stond op een plek voor betaald parkeren. Ik haalde de biebauto op en reed met hem achter me aan naar de Parklaan, waar het gratis parkeren is. Hij stapte bij mij in de auto en ik zette hem af bij de ambulance, waarmee hij mee kon rijden naar Leiden.
Tot het moment, dat ik de biebauto weer geparkeerd had, was ik uiterst kalm. Toen ik het kleine stukje naar de Hoofdbibliotheek liep, leek het wel of ik stond te trillen op mijn benen.
Je weet, dat dit soort ongevallen kan gebeuren in een openbare bibliotheek. We hebben het als team allemaal keurig volgens het boekje afgehandeld. Maar die draaiende ogen van een vrouw, die weg lijkt te zakken, hadden er toch wel ingehakt.
Zozeer, dat mijn hoofd er niet naar stond om skeelertraining te geven. En dat wil bij mij heel wat zeggen....