Een vlakke Zevenheuvelenloop

De voorbereiding op de Zevenheuvelenloop was niet ideaal te noemen. Een dag ervoor 3 uur schaatsen en 's avonds pas om 1 uur in bed liggen door een verjaardagsfeest valt niet in de categorie "rust pakken" voorafgaand aan de wedstrijd. Maar goed, je kunt niet altijd als een monnik leven.
Na een zeer leuke zaterdag wandelde ik gisterenmorgen naar station "De Vink", waarvandaan ik de trein naar Nijmegen zou nemen. Op het station kwam ik een paar kinderen tegen, aan wie ik voor de buitenschoolse sport schaatsles geef in de Leidse IJshal.
Daarnaast kwam ik IJVL-lid Walter Boon tegen, die ook aan de Zevenheuvelenloop mee ging doen. Tijdens de treinreis hadden deze twee enthousiaste schaatstrainers gespreksstof genoeg. Het regende behoorlijk hard tot Arnhem, maar in Nijmegen aangekomen was het een grauw wolkendek, maar het was wel droog.
We maakten gebruik van de parkeergarage van de Rabobank. Met honderden lopers was het een enorm geroezemoes.

Om kwart voor 1 vroeg iemand om een minuut stilte om de slachtoffers van de terreuraanslagen in Parijs te gedenken. Je kon een speld horen vallen. Een indrukwekkende stilte.

Om 10 over 1 verlieten we de parkeergarage. Walter liep in zijn Feyenoord-shirt, ik had een oranje shirt aan. Qua sterkte zullen de club uit Rotterdam en het Nederlands elftal elkaar momenteel niet veel ontlopen. Dat gold ook voor ons tweetjes.


Walter zou in de bypass starten. Ik begaf me naar het groene startvak. Het was inmiddels 20 over 1, maar het zou nog 10 minuten duren voor ik daadwerkelijk mocht vertrekken voor de winderige Zevenheuvelenloop. Het contingent Afrikanen zat toen al in Berg en Dal. Door de aanslagen in Parijs ging de halve marathon in de Franse hoofdstad niet door. Enkele toppers liepen nu de Zevenheuvelenloop.

Het lopen ging erg soepel, zeker vergeleken met de lopers om mij heen. Vanaf de achterste lijn in het groene vak haalde ik er aardig wat in. Ik had het idee, dat ik harder liep dan dat het in werkelijkheid ging. Waar ik had gehoopt om ergens in de 23 minuten bij het 5 kilometerpunt, daar was mijn tussentijd 24.31. Een lichte tegenvaller dus.
Bij de beklimmingen op de Zevenheuvelenweg had ik het gevoel, dat ik minder kracht had dan in voorgaande edities. Het kan te maken hebben met de tegenwind, maar daar wil ik me niet achter verschuilen. Net zo min als ik het dagje Elfstedenhal de schuld ga geven van het minder hard lopen.
Een sporter dient kritisch te kijken naar zichzelf, wil hij zich verbeteren. Bij mij ligt de "fout" in het door omstandigheden minder trainen met Hans Boers. Met zijn tweetjes loop je per uur gemiddeld een kilometer harder dan in je eentje. Bovendien zoeken we samen eerder de duinen op. Het mulle zand maakt je sterker.
Daarnaast heb ik na de Halve marathon van Katwijk meestal maximaal 10 kilometer getraind. Het duurvermogen was wel in orde, maar dat kleine beetje extra ontbrak op het eind.
Dat bleek wel uit de tussentijd op de 10 kilometer: 49.35, dus de tweede 5 kilometer ging in 25.04. Dit is meestal mijn zwakste deel. Dat heeft niet zo zeer met de Zevenheuvelenweg te maken, maar dat komt omdat er in dit gedeelte 2 drinkposten zijn.

Vaak gaan de laatste 5 kilometer het snelst. Dat komt door het parcours. Vanaf Berg en Dal is het, op de Kwakkenberg na, heuvelafwaarts. Nu ging die vlieger niet op.

De eindtijd van 1.14.44 betekende een laatste blok van 5 kilometer in 25.09. Daarmee werd ik 7562e in een veld van 25.554 deelnemers. Voor een 60-plusser niet zo heel gek.





Oranje had trouwens Feyenoord nipt verslagen, want Walter kwam binnen in 1.16.40. Als hij net zo'n progressie boekt als met schaatsen, waar hij in een paar jaar tijd zijn persoonlijk record op de 500 meter van 1 minuut naar 49.2 wist te brengen, dan geeft hij me definitief het nakijken.

Maar wat mij echter deugd doet, is dat ik een vlakke Zevenheuvelenloop heb gelopen, zoals uit de bovenstaande grafiek blijkt. Ook al was deze diesel wat trager dan gehoopt, de kunst van een vlak schema neerzetten beheerst hij nog aardig.